Θα ξυπνήσω

Θα ξυπνήσω σ ενα πέλαγο ομίχλης
μιας πρωινής νοτισμένης γερά άχλης .

Στα δένδρα οι τελευταίοι σταυροφόροι
θα φορέσουν το χρώμα της ανακύκλωσης.

Στους τοίχους τα μαγευτικά τρωκτικά του
Θ΄απλωθούν σε μια αβυσσαλεα νάρκη .

Στα σκαλοπάτια θα φορεθούν
η μοναξιά και η μελαγχολία .

Στα παράθυρα θα φωλιάσει η θαμπάδα
κρυφών κοιταγμάτων .

Στις σέρες θ' απλωθεί το κρύο της σιωπής
και θα μονιάσει ο έρωτας της ξεχασιάς .
Θα στριμωχτούν οι δίψες άλλων εποχών .

Στο μακρυνό του ορίζοντα
θα πλαταγιάσει ξερά ο ήχος των γλάρων
και στα βράχια θα ξερνά τον θυμό του ο αέρας.
Ο Ηλιος θα κρυώνει ντυμένος το πένθος της χάρας .

Στις τέφρες των χρωμάτων θα μαζευτούν
κι οι τελευταιοι αναλογητές
για να θεριέψουν ενα αύριο χρώμα-ζωή .

Οι βουτηχτάδες θα σταματούν
για ν αφουγκράσουν τις σιγές απο το πέλαγος
κι οι βάρκες θα μοιάζουν
σαν κλάματα ξεχασμένα στο λίγο φως .

Στ΄απλωμένα χέρια θα κατεδαφιστούν
οι ανησυχίες μιας ακόμα νύχτας
και στην πανδαισία των λεπτών θα ξεχαστούν οι θρήνοι .

Στο βαθος της νύχτας το φως θα τρεμοπαίζει
και οι σιωπές θα βουλιάξουν στα πρόσωπα των βραδυνών ήχων .
Θα ξεχαστούν οι πόρνες οι ώρες
πάνω στα κοιμισμένα κορμιά μας
ζητώντας το μερτικό τους στις ρυτίδες .

Θ' απλώσω στη φωνή τη σιγή ,
μόνο το βλέμα θα μιλά στις σημερινές σκέψεις
αλλα βεβαια κι αυτο για κείνους
που ξέρουν να διαβάζουν .

.

Οι χειμώνες της σκέψης έφτασαν
κάθονται στα δένδρα των ανέμων
στ΄αυλάκια της θάλασσας
σχίζουν τον ουρανό στο βλέμμα μας
Αγκαλιάζουν το σώμα μας .

Θα ξυπνήσω στο κίτρινο
με μια νότα ανέμου στο ξεσκέπαστο
στα μάτια θα 'χω τη βροχή που πέρασε
και στα χέρια το φυλαχτό που ξεχάστηκε .

Θα ντυ8ώ ενα ρούχο που δεν ειναι κλάμα
κι ούτε φωνάζει οταν πονάει .
Θα ΄χω ενα χρώμα αρνητικού
κι άρωμα filato .
Στα χέρια μου θα κρατώ
το κομπολόι των αναστεναγμών
σαν τις ανάσες φοβισμένων εραστών .

Χερια σε σταση ειρηνης

Σε συναντω οταν σ εχω αναγκη.
Σ εναν 'εξοχο διακοσμο .
Μακρυα και τοσο κοντα στο κοσμικο μου πλαισιο .
Στα χρωματα της ψυχης μου .
Στους ηχους της καρδιας μου .
Στο αρωμα της αφης μου .

Ακουμπω σε .

Οι ηχοι γινοται η δικη μου φωνη - επικληση.
Η αφη ειναι η δικη μου σφραγιδα στο δικαιωμα της προσευχης .
Προσευχομαι σε σταση ειρηνης .
Κρατωντας τα ματια ανοιχτα στις γωνιες της υπαρξης μου .
Στα τρυφερα χρωματα που παγωνουν στις γωνιες των εκκλησιων .
Στις ιδιες γωνιες αναζητω τις ψυχες που χτυπιουνται στους ανεμους των ηχων .
Ζωγραφισμενες στα γραμμικα σχεδια των πλακοστρωτων .
Γραπωμενες στα διαφανα προσωπα αγιων και μαρτυρων .
Παραδωμενες στο δικο τους αχρονο χρονο .

Οταν η ψυχη μου εχει γιομισει δακρυα ασφιχκτικα να τα κλεισει στους πυλωνες των ματιων . Να μην μαντεψει κανεις παρα μονο εσυ ποσο πολυ πονω .

Σε συναντω οταν σ εχω αναγκη .
Οταν εκεινο το γαλαζιο γινεται αφορητα βαρυ στο μπλε της γνωσης .

Σε συναντω οταν σ εχω αναγκη .
Οταν δεν μου εχει μεινει φωνη παρα μονο μια βουβη στα ουρλιαχτα της προσευχη .
Οταν δεν μενει παρα ο δρομος της αγωνιας .

Ακουμπω σε


Cortina 2006

Ο Τοσος και ο Τοοσοδουλης χερι χερι ....

Χερι στο χερι .
Δυο μικρα στην ακρη του φοβου .
-Μην με φοβασαι μικρε μου .
-Εγω φοβαμαι πιο πολυ τα σκοταδια και τους ηχους της νυχτας.
Φοβαμαι τα αγρια βλεματα και τις ηχηρες σιωπες .
Φοβαμαι τις φωνες της απελπισιας που δεν γνωριζουν ποσο απελπισμενες ειναι .
Φοβαμαι τις αποστασεις του μακρυα ,αγαπημενων .
Φοβαμαι οταν στο απλωμα των χεριων δεν υπαρχει καμια αγκαλια να με ρουφηξει μεσα της τρυφερα .
Φοβαμαι τις ρυτιδες του χρονου που με φερνουν μακρυα απο αυτους που αγαπω .
Εγω φοβαμαι πιο πολυ Εμενα απο Εσενα .
Φοβαμαι ολα οσα δεν καταλαβα και περασαν , με περασαν .
Εσυ φοβασαι μονο το μεγεθος μου .
Ειναι κι αλλα που φοβασαι απο μενα αραγε ?
Γιατι εγω φοβαμαι κι αλλα θαρρώ .
Φοβαμαι τους φοβους μου ...που περνουν σχηματα το βραδυ ...και γινονται ποταμι να πνιξει .
- Μην φοβασαι μικρε μου διαφανε .
Ενας μικρος γιγαντας ειμαι για το βασιλειο σου ,αλλα για τον δικο μου κοσμο ,ειμαι ενας Τοσος .
Ελα λοιπον Τοσοδουλη . Θα σε βαλω καπου ησυχα για να παψεις να φοβασαι .
Παυουν αραγε οι φοβοι ?

Πλαταινουν ισως τα ορια τους μεχρι που αχνιζουν ,αλλα παντα καραδοκουν να γινουν ξανα εντονες σκιες στην ψυχη μας .
Εμενα ομως μην με φοβασαι .
Ειμαι μικρος σαν και σενα .
Εχουμε στο βασιλειο του ο καθενας την ιδια θεση .
Μικροι .

Ο Τοσος αφησε τον Τοσοδουλη στην πλευρα ενος φοινικα να κρυφτει εκει, οπου και τον βρηκε .
Εκεινος συνεχισε να παιζει με τα παιδια-φιλους εκεινο το βραδυ .
Εκεινη , τον κοιταζε .
Γλυκαινε στην σκεψη οτι ο Τοσος της , το γλυκο της παιδι , ειχε μια γλυκια καρδια -συμπαν .


ΥΓ. αποσπασμα απο ανεκδοτο παιδικο διηγημα 1995-96

ΕΓΩ ΓΥΡΙΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .

Θα ΓΥΡΙΖΩ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .....

Οι σκεψεις τραβουν τα βηματα μας στα σημεια που αφησαμε καποτε τις ψυχες μας .
Σαν τον φονια που γυριζει στον τοπο του εγκληματος για να μυρισει το χωμα και το αιμα .
Να μυρισει την αυρα που χαθηκε .
Τη αυρα που ξεραθηκε στους τοιχους ....στη γη ...στον αερα .
Λες και ξερει πως οι αυρες αποτυπωνονται σε σχηματα μεσα στις πετρες.
Κοκκοι ατερμωνοι .
Φωνες και ηχοι .
Μουσικες και χρωματα .
Να του θυμισουν το ζωντανο σχημα μιας θαλασσας που εσβυσε στα φωτα της ραμπας το τελευταιο χειροκροτημα .
Σχηματα πια , ντυμενα με σιωπες .
Απλωνω το χερι λιτα να ξεφυγω τον ηλιο .
Εκει την ειδα .
Ειναι απλα μια ταμπελα μοναξιας .
Για θλιψες που ξεθωριασαν ακομα και στα χρωματα της μνημης .

Περπατωντας στο πουθενα της Αθηνας .
Λουσμενη με την υγρη λυπη της επιστροφης .
Χαρα και λυπη αγκαλιασμενες .
Ματια και βλεμα καρφωμενο να ρουφα εικονες , ηχους και οσμες .
Για λιγο γινομαι ηδονοβλεψιας .
Χαρα και θλιψη μαζι .
Χαρα για τις ταυτοτητες που δεν χαθηκαν .
Θλιψη γι ολα αυτα που ξεθωριαζουν και χανονται στη ληθη .

ΕΓΩ ΓΥΡΙΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .
Με μια κοκκινη τελεια να σφραγιζει .
Κατι σαν ρανιδες αιμα -σημειο .
θα ΓΥΡΙΖΩ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ψυχη μου .



Η ταμπελα ειναι κρεμασμενη στο θεατρο ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ .
Ημουν εκει στην τελευταια της παρασταση .
Δεν προσεξα ποτε αυτην την ταμπελα .
Δεν ξερω καν τι σημαινει και δεν μ ενδιαφερει να ψαξω .
Ηταν απλα εκει, εκεινη την στιγμη, για να δωσει μερικες απαντησεις στις φωνες-κραυγιες-θλιψη και να γλυκανει τις φυγες μου , την ανταρσια μου αλλα και να δωσει την απαντηση που δεν εβρισκα στα πολλα ερωτηματικα μου :ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .

Μετρώντας τ αστέρια

-Που είσαι?
Μαρία , απάντησε μου .
Που είσαι , μην με κάνεις να σε ψάχνω .
Ξέρεις , κι εγω φοβάμαι τις γωνιές .
Απάντησε μου .
Μαρίααα........

Με το μικρό της το κορμί , το μελανά δοσμένο στον ήλιο την αναζητά .
Ενα ξεχειλωμένο βρακάκι την προστατεύει απο την ανυπαρξία .
Σαν ενα φωσφορίζον βραχιόλι .
Το γίηνο ρούχο που της άφησαν να ενδυθεί .
Μ αυτό, τα πρωινά κυνηγιέται .
Μ αυτό ,τα πρωινά γλιστρά στον ήλιο .
Κι ας καίει το κορμάκι της τους ήλιους
Τι πειράζει .
Ποιός νοιάζεται για ήλιους που σβήνουν στους ήλιους .

Μαρίαα....Μαρίαα.... αν σε βρω ..... αν σε βρω ....

Πάντα έτσι με αφήνεις να σε ψάχνω .
Γιατί ?
Στο ' πα πως φοβάμαι τις γωνιές .

Μαρίαα....

Ετσι την έψαχνε ...μέρες και μέρες , στιγμές και στιγμές .
Την ανακάλυπτε πάντα κρυμμένη στις γωνιές να ζωγραφίζει στη σκόνη παράξενα ανθρωπάκια .
Παράξενα σχηματάκια .
Παράξενες σιωπές .

-Να σαι.
Εκείνη , η άλλη , η μικρή , με το βρακάκι της να πλέει σαν πανί στο καραβάκι της , στο κορμάκι της , με τα χέρια στη μέση , σαν μικρομέγαλη της απλώνει το χέρι .
Να την πιάσει .
Να την αγκαλιάσει .
Εκείνη , η Μαρία ,η Μαριώ σκυμμένη , κάνει σχέδια στη σκόνη .
Μα δεν ειναι μονο σκόνη .
Ειναι σκόνη και αίματα
Χώμα κι αίματα
Ρανίδες και κόκκοι .

Χτύπησες ?
Ελα να δω . Κάτσε να κοιτάξω .
Που ειναι ?
Δεν βλέπω .

Η Μαρία , ένα σπίρτο έξω απο το κουτί .
Ενα σπίρτο μακρυά κι απ ενα χέρι .

Δεν βρήκε ποτε τις πληγιές της Μαριώς κι ας έψαξε .
Χιλιόμετρα στο μικρό κορμί της άλλης και δεν βρήκε τίποτα .
Ξεράθηκαν τα αίματα , ξεράθηκαν στην σκόνη .

Την έπερνε απο το χέρι και περπατούσαν .
Θα ταν κουβέντες οι σιωπές τους, αλλά δεν τις άκουσαν ποτέ οι άλλοι .
Μ'οο κοιτιόντουσαν .
Μόνο ακουμπιόντουσαν .
Χέρι με χέρι .
Σταγόνα στη σταγόνα .

Ετσι έφταναν στο σπίτι των αστέρων .
Στο προαύλιο της λήθης .
Στα σκαλιά της λύπης .

Το φαγητό σκληρό αλλά είχε άρωμα .
Κι η φτωχεια έχει το άρωμα της .
Αδελφικά ματάκια που έτρεχαν ποντικίσια στους τοίχους , στα τραπέζια , στις γωνιές της μοναξιάς .
Εκείνες οι δυο πάντα μαζί .
Κουβαλούσε η μια την άλλη .
Ή ισως πάλι μονο η μια την άλλη .
Δεν ξερω .
Καμιά φορα νομίζω πως η Μαριώ σταμάτησε να κουβαλά την φίλη της .
Αυτός ο διπλόφαρδος μάρσιπος κυοφορεί φορές φορές μόνο την μια .
Σαν η Μαρία να ξεχάστηκε σε κείνες τις γωνιές και δεν γυρεύτηκε ποτέ .


Μετά το βραδινό φαγητό και την καθαριότητα πήγαιναν για ύπνο .
Τον ύπνο που κάνουν τ αστέρια .
Κοιμούνται άραγε ?
Τα χάζευαν στ ανοιχτά , στ ασκέπαστα παράθυρα .
Μέχρι να τα φτάσουν .
Κι οταν τ ακουμπούσαν χαιδευοντάς τα ,αποκοιμιώντουσαν πιπιλόντας τα .
Γιατί τα χερια τους ηταν τ αστέρια τους .

Έβλεπαν τον κόσμο συμπληρωματικά .
Οπου τελείωνε εκείνη άρχιζε η άλλη .
Και οι κουβέντες ματιές τους στην ησυχία του θαλάμου ηταν τα πλεγμένα χέρια των σκιών τους .

Βράδυα και βράδυα έπαιζαν ετσι .
Εκείνη , η μικρή , η Μαρία των αστέρων και η άλλη , η Άννα των ήλιων .
Βράδυα και βράδυα την ψηλάφιζε .
Να συχάσει το κορμί της κάτω απο τις αφές των σεντονιών .
Να ξεκουράσει την μάτια της κάτω απο τα τετράγωνα και γραμμικά σχήματα της κουβέρτας .
Η Μαρία και η Άννα μοιράζονταν οχι μόνο τις ψυχές τους αλλα και το μοναδικό τους κρεβάτι .
Η μια απο τη μια πλευρά κι αλλη ανάποδα-αντίθετα .
Ετσι την συνήθησε στους ύπνους της .
Ενα δέρμα -αγκαλιά .
Μια αγκαλια-οσμη .
Μια οσμή -λουλούδια.
Ενα λουλούδι -κρίνος .
Ενας κρίνος -κόκκινος .
Ενα κόκκινο -πόνος .
Ενας πόνος -φευγιό .

Εκείνο το βράδυ την χτένισε και της καθάρησε την μουρίτσα της .
Να σαι καθαρή της είπε .
Η Μαρία την άφηνε γιατί της άρεσε .
Τα αμήχανα μαλλιά της κατω απο τα χέρια -χτένια της Άννας δεν την πονούσαν .
Και της άρεσε να είναι καθαρή .
Να γυαλίζει .
Κι αυτές οι ρανίδες έφευγαν όταν την σκοίπιζε .

-Μην βήχεις αγάπη μου τόσο .
Να μετράς ,την έμαθε .
Στον επόμενο βήχα να προσθέτεις ακόμα έναν αριθμό μέχρι να σε πάρει ο ύπνος και να πάψει .
-Μαρία , μην φοβάσαι όταν βήχεις .
Σε ακούω . θα σου τρίψω τον λαιμό . θα τον ζεστάνω με την ανάσα μου .
Κλείσε τα ματάκια σου για να κοιμηθούμε .

Εκείνη ,άρχιζε το μέτρημα .
Βασανιστικό στην αρχή και μετά, στην συνήθεια του μετρήματος χανόταν και άχνιζε στην ανάσα της ο βήχας κι εκείνη ,χανοταν στην σιγή , στο πένθος ενος ύπνου που σε τρώει .

Μπορεί και να πέρασε πολύς καιρός που το καναν αυτό .
Μπορεί και τόσο λίγο.

Η μια χανόταν στο μέτρημα κι άλλη χανόταν στη λήθη .
Δεν ξέρω πια έφευγε πρώτα .

Ενα βράδυ , απο κείνα τα βράδυα που κρυώνεις , την έπλυνε και την χτένισε .
Της χάιδεψε τα μαύρα της μαλλιά με τα χέρια , μεχρι που έγιναν ίσια και δεν κόμπιαζε το χτένι-χέρι μέσα τους .
Τη φίλησε και την έβαλε στο κρεβάτι τους .
Κάθε βράδυ την φιλούσε πριν κοιμηθούνε .
Για να χουμε φιλημένα όνειρα έλεγε .
Την σκέπασε .
Την σταύρωσε όπως κάθε βράδυ .
Που το δε το μικρο σκατό αυτό και το κάνε , ενας θεος ξερει .

Την κοίταζε στο μέτρημα και της έλεγε να μην φοβάται .
-Να μην φοβάσαι οπως κάνουμε κάθε βράδυ της είπε .

Γιατι εσύ έχεις εμένα να σε κοιτώ κι εγώ, έχω εσένα να ακουμπώ .
Ζεστή μου Μαρία , μην φοβάσαι .
Είμαστε τυχερές που έχουμε η μια την άλλη, σαν ρούχο χειμωνιάτικης θαλπωρής .
Εκείνο το βραδυ η μικρή Μαρία , γιατι μικρούλα ήταν , μια παιδούλα -ορφανούλα , τα μέτρησε τ αστέρια στη γαλήνη .
Η ανάσα της , ήσυχη δεν πάλευε να βγάλει ήχους .
Και η άλλη ,αφού μέτρησε τ αστέρια τους , την σκέπασε κι αποκοιμήθηκε .
Ακίνητη στο ζεστό της ύπνο .
Ακίνητη με την φίλη της .
Μοιράζονταν τις ψυχές τους , τις ζωές τους , τις νύχτες τους , το κρεβάτι τους στ αστέρια τους.

Ακόμα ακούει την ανάσα της τα βράδυα .

Στο πρωινό ξύπνημα του θαλάμου η Μαρία κοιμόταν .
Και η Άννα την άφησε να κοιμηθεί .
Δεν την σήκωσε .
Άλλωστε ολα εκείνη τα έκανε στα πρωινά τους ξυπνήματα .
Ας την άφηνε λίγο παραπάνω , να μετρήσει τα τελευταία αστέρια της νύχτας .

Η θαλαμοφύλακας βρήκε τον θάλαμο έτοιμο για επιθεώρηση και την Μαρία βυθισμένη στους ύπνους της .
Η Άννα όρθια , ευθυτενής και έτοιμη στο πρωινό εγερτήριο.

-Αυτή γιατί είναι ακόμα στο κρεβάτι ?
Σ'ηω Μαρία αμέσως γιατί θα σε τιμωρήσω .

Εκείνη , η Άννα μπήκε στην μέση .

-Ας την ...μετράει τ αστέρια .
Πες πως δεν είναι εδω .
Πες πως έφυγε .

Η Μαρια έεεφυγε .

Η αρχηγός του θαλάμου τις κοίταζε .
Πότε την μια και πότε την άλλη .
Την Μαρία ριγμένη σιωπηλά στο μαξιλάρι, με το απαλό χρώμα του πουθενά στο δέρμα και μια ρανίδα -ρυτίδα κόκκινη στα χείλη .
Την άλλη να ισιώνει την κουβέρτα , να την κάνει γυαλί .
Ενα γυαλί που δεν σπάει στο βλέμα τις ευθείες .

Η Μαρία κάπου μέσα στο μέτρημα ξεχάστηκε και έφυγε .
Η Άννα κάπου μέσα στην ακινησία, ένιωσε .
Το πρωί δεν της γύρεψε απαλά να σηκωθεί .
Βάλθηκε μόνο στα κλεφτά να ράβει στο μυαλό της το κόκκινο στα χείλη της Μαρίας .
Σαν να βάλθηκε να βάψει ολον τον κόσμο κόκκινο μέσα στα μάτια της φίλης της .

H Μαρία ξεχασμενη στο μέτρημα έφυγε για το κοσμικό βασίλειο των αστεριών .
Με μια ανάσα κόκκινη αλλά απαλή για να μην φοβήσει το μέτρημα της φίλης της .
Εκείνο το πρωί ο θάλαμος δεν τιτίβιζε τους θορύβους του, αλλα σιωπούσε στα χρώματα .
Μεσα απο τα ασκέπαστα παράθυρα η βροχή χόρευε την ψυχης της .
Να την καθαρήσει γύρευε θαρρώ .
Είχε έναν καιρό πόνο, αλλά τότε δεν είχε όνομα το χρώμα της ημέρας που πενθεί για τα λουλούδια του .
Η Άννα δεν έκλαψε .
Η Μαρια εδειχνε να μετρά στο γλυκό της στόμα τ αστέρια της .
Νομιζω πως ακόμα και η θαλαμοφύλακας δεν γρύλισε όπως έκανε πάντα .
Ησύχασε στους ήχους και στα χρώματα .
Ίσως και να τα δε .




ΥΓ
Η χρωματιστή μου Μαρία έφυγε .
Κάποιο πρωινό των παιδικών μου χρόνων .
Έφυγε απο φυματίωση όπως έμαθα χρόνια αργότερα .

Ήμουν η γριούλα του θαλάμου κι εκείνη η μικρούλα .
Τότε ήμουν μια Άννα κι εκείνη μια Μαρία .
Μας έβαλαν μαζί απο έλλειψη κρεβατιών .
Μοιραστήκαμε τα βλεματά μας και τους φόβους μας .
Μοιραστήκαμε κι άλλα , κι άλλα .
Οταν της χτυπούσαν το κορμάκι της έτρεχα να την προστατεύσω .
Λες και ήξερα ποσο εύθραυστη ήταν .
Λες και ένιωθα ποσο απαλά μετρούσε τ αστέρια , μέχρις ότου την σ'ηωσαν ψηλά .
Νόμιζα πως οταν την αγκάλιαζα σταματούσε ο φόβος .
Μα νομιζω , τώρα που μεγάλωσα πως , οταν εκείνη με αγκάλιαζε δεν φοβόμουν πια .
Γιατι εκεινη ήξερε ποσο εύθραυστη και απαλή ήμουν στις αγκαλιές .

Τα μνημόσυνα γίνονται στις αναφορές της μνήμης μας και στις εκκλησίες της αγάπης .
Ετσι οι ψυχές πέρνουν τις ανάσες τους .

Στην αγαπημένη μου Μαρία που δεν είχε κανέναν να την κλάψει , κανέναν ν αγκαλιάσει το διάφανο κορμάκι της .
Μια μέρα θα κοιμηθούμε ξανά δίπλα δίπλα στο κρεβατάκι μας .
Ελαφριά η ψυχή σου και ελαφριές οι ψυχούλες όλων των παιδιών που π'εαξαν μακρυά μας .
Δημοτικο Βρεφοκομειο Αθηνων

Απο μια Αννα που την εκαναν Ιωαννα

Doppio Blu

Τοτε θ ανοιξεις μεσα σου τα ριπιδια των συναισθηματων .
Δακρυα συνειδησεων , πολυτιμες πετρες, επιστροφες κι απουσιες.
Κι ενω θα τρεχει ο ουρανος κατω απο τις γεφυρες των πλεγμενων χεριων μας , ενω οι πολυτιμοι καλυκες θα ταιριαζουνε στα μαγουλα μας θα δωσουμε το σχημα του ερωτα που λειπει απο τις ορασεις αυτες

Τοτε θα δωσουμε

Στη λειτουργια των δυσκολώτερων ονειρων μια σιγουρη Παλινορθωση !


ΥΓ. Απο τα Επτα Νυχτερινα Επταστιχα στο βιβλιο Προσανατολισμοι του Οδυσσεα Ελυτη .
Ο πινακας ειναι του ζωγραφου Fulvio Dot με τιτλο στα ελληνικα Διπλο Μπλε .

ΠΟΙΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΝ " Αγιο Αντον "

«Προτιμώ να είμαι θύμα παρά θύτης», έγραφε στον αδερφό του Αλέξανδρο ο «Αγιος Αντον», ο κορυφαίος ρώσος διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας Αντον Παύλοβιτς Τσέχωφ, που στις 14 Ιουλίου συμπληρώνονται 102 χρόνια από το θάνατό του. «Κατάλαβα τώρα με τον νου μου, με την ψυχή μου που τόσο έχει υποφέρει, πως ο άνθρωπος ή δεν έχει κανένα προορισμό, ή έχει έναν και μόνο: τη γεμάτη αυταπάρνηση αγάπη για τους άλλους».

Ποιος όμως ακούει ηδυσμένους λόγους;

K.T

Απο την Ναυτεμπορικη ON LINE το θεμα της Παρασκευης .

ΣΑΝ ΣΦΑΛΛΟΥΝ , ΣΦΑΛΛΟΥΝ ΔΙΠΛΑ .....

Σαν σφάλλουν, σφάλλουν διπλά


Επειδή το τραγικό ταιριάζει στους μεγάλους, αλλά όχι και ο οίκτος, επειδή οι μεγάλοι σαν σφάλλουν, σφάλλουν διπλά, όπως έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αντί άλλου σχολίου για τους τίτλους τέλους της «ποδοσφαιρικής ιδιοφυϊας», Ζινεντίν Ζιντάν, ένα απόσπασμα από τις Βάκχες του Ευριπίδη, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά.
«Μορφές πολλές παίρνει το θεϊκό. Αγνωστο τέλος δίνουν στα πράγματα οι θεοί. Εκείνα που είναι να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται, δεν ήταν για να γίνουν».


Κ.Τ.

αρθρο της Ναυτεμπορικης ON LINE της 10/7/2006 το οποιο με καλυψε απολυτα και δινει τις ευλογες δικες μου απαντησεις στο ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΩΝ .

Να μην ξεχασω να σ ευχαριστησω ΙΩΑΝΝΗ

Αυτα που ξεκινουν και μπορουν να συνεχισουν με την ιδια κοσμικη αρμονια .
Μια τοιχογραφια που ξεκινησε με πολυ κεφι απο μια σχολικη ομαδα σ ενα χωριουδακι των Αλπεων .
Αφιερωνω το ποστ στον Ιωαννη σαν μια απαντηση για την γλυκα που με χορτασε το κειμενο του περι ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΕΙΑΣ.
Μα περα απ αυτο θελω να σου πω πως τα ασαφη μακρυνα σχηματα -μηνυματα εχουν απο κοντα την σαφη εικονα της προσφορας .
Και πως τα ταξιδια ολοκληρωνουν τα σχηματα σε αεναους κυκλους .
Η προσφορα σου ειναι σαν αυτη την τοιχογραφια .
Ξεκινα με την οπτικη ενος βομβαρδισμενου πινακα για να καταληξη στην σαφη εικονα Υγειων και Δυναμικων ατομων .
Αν προσεξεις την τοιχογραφια απο το τοσο μικρο κατεληξαν σε ενα αρρηκτα δεμενο θεμα.
Το μικρο που εγινε μεγαλο .
Το αχρωμο που πηρε χρωμα .
Τα ανωνυμα που εγιναν επωνυμα .
Με ταυτοτητα .
Οταν σε διαβαζω μαθητευω και χαιρομαι γι αυτο .
Γιατι σημαινει πως η διαδρομη μου δεν εφτασε στο τελος της .
Πως μεσα απο τις γωνιες του δρομου ξεπηδουν αλλοι δρομοι .

Σ ευχαριστω για τις γραφες σου οπου κι οταν τις κανεις

Οι στιγμες δεν κλειδωνονται ......

..παρα μονο στα ματια μας και στην ψυχη μας .
Ειναι μια "πολυχρωμη" απαντηση σε σενα Σωκρατη ο,τι ευτυχως δεν μπορουμε να φυλακισουμε σε σχηματα την αγαπη και τις στιγμες της .
Η μαγεια ισος να βρισκεται στην δυναμικη της προσπαθειας να "πιασουμε " οσα θαυμαζουμε.
Ισος παλι ,σε οσα μπορουμε να παρουμε,καταλαβουμε,νιωσουμε,γευτουμε .
Το σιγουρο ειναι ,πως Oταν η φυση αγαπιεται, γεννιεται μια μαγεια σε χρωματα-γευσεις και ηχους .

Επιπλεον πριν ηταν 2 μετα εγινα τρεις πεταλουδες . Ενα εκπληκτικο θεαμα που δυστυχως δεν μπορεσα να αποτυπωσω .

Ιωαννα

Πλεγμενα Σημεια

Ερχεται απο τα παραμυθια και μπαινει στο παραμυθι της πραγματικοτητας .
Βουτηγμενος σε ενα χρωμα που δεν ειναι χρωμα .
Μαυρο .
Τελείες σημειων συνθλιμμενες .
Αρπαγμενες η μια απο την αλλη σαν αλυσιδα .
Μαζεμενες ασφυχτικα στα στενα περιθωρια ενος μόνου-μονού .
Πνιγμενες στο χρονο που τις κρατα στατικα δεμενες .
Εκει.
Εχει την κινηση ενος ανδρα που γυριζει .
Απο που ?
Ποτε ?
Στο καθημερινο μας κοιταγμα κλεβουμε στιγμες απο την προσωπικη του επιστροφη .
Ο συνανθρωπος της διπλανης πορτας ?
Ο αγνωστος μας ?
Ο φοβος μας ?


Forni di Sopra

Βουνα σε χρηση ....

Οταν δεν πανε για σκι πανε για ποδηλατο .Η διασκεδαση εχει χρωμα ειτε ασπρο και κρυο ειτε πρασινο και ζεστο .Σ ενα πολυχρωμο χωριο στους προποδες των Αλπεων

Οταν οι πεταλουδες αγαπιουνται ....

....πανω σε χρωματα κι αρωματα .

Forni di Sopra

Και ο Λουι επλασε το μπικινι

Και ο Λουι επλασε το μπικίνι

5 Ιουλίου 2006.
Κλείνει τα εξήντα, αλλά εξακολουθεί να έλκει τα βλέμματα και να εξάπτει τη φαντασία των λουομένων. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για το βασιλιά της παραλίας, το αξεσουάρ δύο τεμαχίων, που δεν είναι προϊόν έμπνευσης ενός σχεδιαστή μόδας, αλλά ενός Γάλλου μηχανικού αυτοκινήτων, του Λουί Ρεάρ.
O Λουί κληρονόμησε από τη μητέρα του, μια επιχείρηση γυναικείων ενδυμάτων και δεν περιορίστηκε στη διαχείρησή της, αλλά προχώρησε σε μία καινοτομία, σε μία ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία, σε μία μουδιασμένη μεταπολεμική Ευρώπη.Το μαγιό με τα δύο κομμάτια ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, σε σημείο που ο Λουί δεν εύρισκε μοντέλο για να το παρουσιάσει. Τελικά, σε μία υπαίθρια επίδειξη μόδας στο Παρίσι στις 5 Ιουλίου 1946 η χορεύτρια από το μπαλέτο του «Καζινό ντε Παρί», Μισλίν Μπερναντίνι ποζάρει, χωρίς ενδοιασμούς, με το μπικίνι και το αποτέλεσμα τη δικαιώνει. Δέχτηκε 50.000 προτάσεις γάμου. Ο πρωτοπόρος Λουί δανείστηκε για το δημιούργημά του το όνομα του νησιού του Ειρηνικού Μπικίνι, όπου την εποχή εκείνη οι ΗΠΑ είχαν πραγματοποιήσει την πρώτη πυρηνική δοκιμή. Και δεν είχε άδικο το μαγιό ήταν εξίσου εκρηκτικό και αποκαλυπτικό γυμνού τοπίου. Κάτι σαν το ολοκλήρωμα στα Μαθηματικά. Καλύπτει τα ουσιώδη, τα οποία αφήνει να υπονοηθούν μέσω των επουσιωδών.Ο Λουί ήταν εξαιρετικός και στην επικοινωνιακή στρατηγική. Το τολμηρό κομμάτι ήταν φτιαγμένο από ύφασμα με τυπωμένα πρωτοσέλιδα εφημερίδων.
Το αξεσουάρ των διακοπών ήταν είδηση.

K.T


YΓ. αυτο ειναι το ηλεκτρονικο αρθρο της Ναυτεμπορικης . Ενα απο τα πολυ ουσιωδη σε σχολιασμο και πληροφοριας της Ναυτεμπορικης που μου κρατα συντροφια στην μακρυνη-κοντινη πολη του βορα

Αυτα που ηρθαν κι αυτα που θ' ρθουν με ηλιους....

Maghella το ονειρο του καροτσερη .

Ονειρα απο τσιμεντο .........................

Τεχνη σε χρηση και σε ενοικιο χρονου .

Τεχνη με ξυλο και υπομονη .

Σ ενα χωριουδακι στους προποδες των Αυστριακων Αλπεων .

Ελπιζω το θεμα να ειναι" καθαρο "

9/6/2006

Η ζωή, μια διαδρομή»
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINEΠαρασκευή, 9 Ιουνίου 2006 17:50

«Πιστεύω πως για να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει να δέχεσαι την κατάστασή σου, αλλά να μην σταματάς τον αγώνα. Για να πλησιάσεις την ευτυχία μην περιμένεις τις καλύτερες στιγμές. Μην ξεχνάτε όμως ποτέ, το αύριο δεν σημαίνει υπόσχεση». Οι περισσότεροι από εμάς δεν ψάχνουν την ευτυχία στον άνθρωπο, την ψάχνουν αλλού.

«Αναγκάστηκα να διακόψω το σχολείο στην τετάρτη Δημοτικού. Τότε ένιωσα ένα τεράστιο κενό. Για να βρω διέξοδο ασχολήθηκα με πολιτιστικές δραστηριότητες, και ύστερα με το θέατρο. Αν δεν είχα γνωρίσει το θέατρο, τώρα θα ήμουν ανάμεσα στους νέους, αυτούς που ονομάζουμε "παιδιά του δρόμου". Η ζωή για μένα είναι αγώνας. Η αποθάρρυνση διαφυγή. Εγώ δεν διέφυγα, αντίθετα έμαθα να σηκώνομαι όταν πέφτω. Εμαθα να περιμένω. Εμαθα τα πάντα, εκτός από το να ξεχνώ. Εμαθα πως το να πολεμάς δεν είναι πάντα τόσο δύσκολο. Αλλά δεν ξέχασα ποτέ τη δύναμη της φιλίας, της παρέας, της απασχόλησης. Μη φοβάσαι την αγάπη, μην τραβάς τα χέρια σου. Θυμήσου, έλεγα πάντα, θα αγαπούσαμε τόσο πολύ τα τριαντάφυλλα χωρίς τ' αγκάθια τους; Τώρα πλέον είμαι σαν τον ήλιο στον ουρανό. Στέκομαι πάντα με την ίδια λάμψη. Το θέατρο είναι η ζωή μου. Το αγαπώ σαν το δάκρυ του χελιδονιού».«Τώρα είμαι καλά κι ευτυχισμένη. Αν και μου λείπει κάτι που δεν το ένιωσα, ούτε θα το νιώσω ποτέ. Αυτό είναι να πω τη λέξη "μαμά" και "μπαμπάς"».
«Μην αφήνετε τους ανάπηρους μόνους. Μην μας περιφρονείτε. Μην μας κοιτάτε σαν εχθρούς ή σαν εξωγήινους, όταν περπατάμε στους δρόμους. Μην μας υποτιμάτε. Μην μας ενοχλείτε, σας παρακαλώ».
Μερικές από τις μαρτυρίες παιδιών από την Ελλάδα και την Τουρκία-των οποίων διατηρείται η ανωνυμία- που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Η ζωή, μια διαδρομή», το οποίο επιμελήθηκε η σύζυγος του πρέσβη της Ελλάδας στην Αγκυρα Αθηνά Κρητικού-Γεννηματά και εικονογράφησε η Λήδα Βαρβαρούση.
«Η ζωή, μια διαδρομή» συντάχθηκε για να δώσει φωνή και ελπίδα σε παιδιά που ζουν ανάμεσά μας με ειδικές ανάγκες, παιδιά που οι συνθήκες τα ανάγκασαν να δουλεύουν στους δρόμους, παιδιά εγκαταλειμμένα από την οικογένειά τους, παιδιά που δεν έπαψαν να ελπίζουν και να διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο. Το βιβλίο εκδόθηκε σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, τουρκικά και αγγλικά). Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου πραγματοποιήθηκε στις 7 Ιουνίου στο Πολυτεχνείο Μέσης Ανατολής.
«Είναι πράγματι, αυτά τα παιδιά απομονωμένα ή είμαστε εμείς αποκλεισμένοι στη δική μας καθημερινότητα;, αναφέρει ο πρέσβης της Ελλάδας στην Αγκυρα Γιώργος Γεννηματάς.
Το βιβλίο δεν θα διατεθεί στο εμπόριο, αλλά θα διανεμηθεί σε διάφορα ιδρύματα, εκκλησίες και στις αντιπροσωπείες της χώρας μας στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ενδέχεται να παρουσιαστεί το φθινόπωρο του 2006

H φωτογραφία είναι αρχείου.ΑΠΕ-ΜΠΕ την οποια δεν μπορεσα προς τ παρον να ανεβασω αλλα θα προσπαθησω .
Ειναι ενα απο τα πολλα αρθρα που γραφονται στην Ναυτεμπορικη και ειναι επισης μια απο τις γεφυρες μου με την Μητερα Ελλαδα

ΛΕΑ

Γεννημένη απο τις Ισημερίες
Παιδί ενος αχρονου χρονου
Παιδί ενός ηλιοστασίου

....Μιας αργής νύχτας , χειμωνιάτικης .
Χείμαιρα θα μπορούσε να ήταν το όνομα της .


Σε περιμένω να σε φιλήσω .
Σε περιμένω να σ αγκαλιάσω και να χαιδέψω την μυτούλα σου.
Να σε σφίξω στην αγκαλιά μου , μωρό μου .
Οταν θα έρθεις , ολα θα ειναι εδώ .
Ντυμένα στα λευκά οπως το δέρμα σου και τ άσπρο χνούδι των μαλλιών σου .
Στις λεπτές γραμμές του κορμιού σου θ ανιχνεύσω των αγάπη μου , μωρό μου ......μονολογούσε η Κατερίνα , χαιδεύοντας την κοιλιά της , στο παιδί της .
Χαρούμενη ή απορημένη ?
Ζεστή και παγωμένη στο ρόλο της μάνας .
Για λιγο σφίχτηκε στο σάλι της .
Τελικά ήταν σωστό που σε φέρνω - που σε άφησα να έρθεις ερωτικό μου παιδί ?
.....
Το Κατερινιώ σταματησε να μονολογεί .
Εκείνη ήρθε λίγο νωρίτερα απο τα Χριστούγεννα , στο χειμερινό ηλιοστάσιο .
Άσπρο μωρό .
Δεν ήξερε τόσα πολλά , αλλά της εδωσε το ονομα εκείνου , Λεα αλλα, οταν την παρέδωσε,δεν της άφησε μαζί με τα ρουχαλάκια της , το μοναδικό ρούχο εκείνης της νύχτας .
Το όνομα της .
Λέα .
Τεσσάρων μηνών της άνοιξε της πόρτα της ζωής και έφυγε .
Τεσσάρων χρονών την αρνήθηκε .
Εκείνη , άσπρη , σε μια χαίτη ήλιο και πράσινες ανταύγιες στο βλέμα ,ταξίδεψε .
Ενα παιδί που απο μωρό 'εγινε κορίτσι .
Η Λέα .
Καρπός μια Κατερίνας -καρδερίνας .
Τι ταξίδια κάνει η ζωή θεέ μου μονολογεί με κουρασμένη καρδιά ύστερα απο χρόνια .
Κουράστηκε η καρδιά της γιατί δεν έτρεξε κοντά της ή γιατι έτρεξε μακρυά της
----
Μεγάλωσε τ άσπρο μωρό της σε κρύες αγκαλιές .
Τις κρύες νύχτες δεν ηταν εκει παρα οι ανάσες άλλων μωρών -παιδιών-γέρων .
Νυχτα με νύχτα .
Μέρα με μέρα .
Ζώντας-ζητώντας μεγάλωσε .
Δεν έγινε ποτέ το θέαμα μιας μεγάλης νύχτας όπως εκείνης που γεννήθηκε .
Έμεινε βασανιστικά ένας μικρούλης ανθρωπάκος .
Εγώ σε κοίταζα άσπρο μου μωρό .
Κοίταζα πως ντυνόσουν , πως έκλαιγες , πως γέλαγες, γελαγες ?
Πως έπαιζες κλέφτες κι αστυνόμους ή μάλλον ο γιατρός και οι νοσοκόμοι .
Γιατι εκει σε άφησα μωρό μου .
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΑΕΡΙΔΩΝ να σε μεγαλώσουν .
Κι εμαθες να καταλαβαίνεις το κρύο στο πετσί σου .
Ετσι έγινε το λεπτό διάφανο δέρμα σου .

Σε παρακολουθούσα να μεγαλώνουν οι ανάσες σου κι ακόμα και τώρα χαιδεύω την κοιλιά μου για να σε νιώσω .
Γιατι μόνο τότε σε είχα δικό μου , δικιά μου Λέα της καρδιάς μου .
Κι ας σε λένε τωρα Νεφέλη -μούσα των ποιητών .

Μια μέρα ζήτησα απο την Παναγιά να παλέψει για μένα και να σε σώσει .
Σε χάρισε σαν δώρο σε μια γυναίκα κι έναν ανδρα .
Για να φτιαξουν μαζι σου ενα σπιτι με ονειρα .
Απο μακρυα που σε εβλεπα , νομιζα πως δεν το εφτιαξαν ποτε .
Εφτιαξαν μια νοσταλγια.
Ενα οδοιπορικο .
Ισος κι ενα ταξιδι αλλα, δεν επλασαν τ ασπρο μωρο μου .
Τ αφησαν στην δινη των τεσσαρων μηνων .
Στην δινη της Ισημεριας .
Σου μαθαν ομως τ ασπρα τραμεζομαντηλα στα ορθογωνια τραπεζια με τις γευσεις απο φαγητα .
Σου μαθαν να κλεινεις ερμητικα τις πορτες των ματιων σου οταν θελεις να κλαψεις .
Σου μαθαν να σφιγγεις τα χειλη οταν θελεις να φωναξεις .
Αλλα , εμαθες καλα τις κραυγιες και τ αναφιλητα καταμεσις του πελαγου .
Εκει , μονο τα δελφινια και οι γλαροι μπορουσαν να κλεψουν απο το θορυβο του πονου σου .

Σου μαθαν ακομα , και ειναι καλο αυτο ασπρο μου μωρο , να μην σταματας ποτε να πολεμας .
Και μ ενα χερι ακομα και , μ ενα ποδι , κι υστερα οταν το αλυκο κορμι σου χυνεται στο εδαφος ακομα και τοτε να αγωνιζεσαι .
Μαχη στην μαχη .

Αλλα, αγαπη μου δεν σε εμαθαν γιατι να αγωνιζεσαι
Ποιο ηταν το λαφυρο του αγωνα σου .
Ποιος ηταν ο σκοπος της αγωνίας σου .
Νομιζες πως ηταν η αγαπη τους , αλλα ηταν μονο ο ζωτικος κοσμος εξω απο την πορτα τους .Οχι Εκεινοι .
Εκεινη η γυναικα -μανα κι εκεινος ο ανδρας-πατερας .

--------
Κι εγινες ακομα πιο αλυκη .....δεν κοκκινιζες παρα μονο οταν κρυμμενη κατω απο τις κουβερτες σιγα-σιγα σ έπερνε ο υπνος απο το κλαμα .
-------
Κι εκει μπορω να σε δω ασπρο μου παιδι .

Ξερεις ?
Μπορουσα να δω μεσα απο τους τοιχους σου , εμενα .
Φυλακισμενη στους δικους μου φοβους στους γεννησα αγαπη μου .
Στο καθε αγγιγμα της κοιλιας μου αφνα τις ινες των φοβων να γινουν ριζες .
ΤΩΡΑ εισαι το βουνο των φοβων σου .
Καλλιεργημενους απο μια μανα κι εναν πατερα που δεν σε ενιωσαν ποτε .
Δεν ενιωσαν ποσο ασπρη γεννηθηκες .
Ποσα χρωματα μπορει να γινει αυτο το ασπρο .
Ποσο καλοι ζωγραφοι μπορουσα να γινουν .
-------
Κι εμαθες κρυμμενη στις γωνιες να χτιζεις μικρους πυργους , τοσο μικρους οσο οι γωνιες των αμφιβολιων σου .
Οσες οι ρυτιδες που κουβανουσαν η γυναικα και ο ανδρας .
Ρητορικοι ηρωες στη ζωη σου ή θεατρικες καρικατουρες ?
-------

Παντα χαιδευω την κοιλια μου για να σε νιωσω να σκιρτας μεσα μου .
Φυλλο στον ανεμο , δεν σε πηρε ομως .
Μια ΜΑΝΑ πιο τραγικη απο μενα σε προστατευει .

Το Κατερινιώ , η Κατερινα συνεχισε να ψυθιριζει χαιδευοντας τη κοιλια της .
Σε περιμενω να με φιλησεις μωρο μου .
Σε περιμενω να μ αγκαλιασεις και να τριψω την μυτουλα σου .
Να με σφιξεις στην αγκαλια σου , μωρο μου .

Οταν θα ερθεις θα ειμαι εδω , ντυμενη στα λευκα οπως το δερμα σου .
Στις λεπτες γραμμες του κορμιου σου θα ξαναδω την αγαπη μου , μωρο μου .
Εκεινον που εχασα εσενα που αφησα να χαθεις και μενα που φευγω .
Νεφελη μου , Λεα μου , σε χαιδευω στην κοιλια μου γιατι παντα εκει εμεινες .
Δεν σ εβγαλα στη ζωη για μενα ουτε για κεινους .
Βγηκες μωρο μου , σε κεινη την νυχτα τοσο βιαστηκα για να δηλωσεις πως οι νυχτες εγιναν για να υπαρχουν ξημερωματα .
Εισαι το ξημερωμά μου μωρο μου .
Εισαι η παρακαταθηκη μου .
---------

Εγυρε πιο καλα στην καρεκλα της την κουνιστη .
Λυκνιζοντας μαζι της το βλεμα της στη θαλασσα , αλλαζε τα επιπεδα του οριζοντα .
Ετσι την βρηκε .
Της επιασε το χερι και το ακουμπησε στην κοιλια της .

Σε περιμενουμε αγαπη μου να ερθεις .





ΥΓ. Ειναι ενα ακατεργαστο κειμενο που γραφτηκε και ολοκληρωθηκε μεσα στο σταματημενο αυτοκινητο μου στην Ποσειδωνος στο Π. Φαλληρο καθ οδον για το σπιτι μου ακουγοντας το μουσικο θεμα της ταινιας Αμελιε

Κοιτωντας την Μαριώ

Brussel

Σε χρωματα Miro περιμενουμε το χρονο να εκπνευσει .
Μονες στ αβολο .
Τι θα ηθελε να κανει η Μαριώ κλεισμενη στο σπιτι της ?
Ποσο πολυ μπορει να βυθυστει καποιος στον εαυτο του ?
Και τοτε , κανει ανιχνευση ή απλα φυλακιζει τα βλεματά της πισω απο τα χρωματα του τοιχου ?
Βρυξελες
Ενα τοπιο μουντο , με βοηθαει να το γεμισω χρωματα .
Μια πολη αρχιτεκτονικης εκτροπης -ανατροπης-προτροπης .

Βραδυ .
Σε χρωμα πολης γιορτινης και, σχηματα χιονιου .
Παντου , οσο για να σου δινουν την αισθηση γενικης ακαταστασιας .
Σαν ξεχασμενες ασπρες σακκουλες , που δεν βρηκαν θεση στο φυσικο τους χωρο κι εμειναν .
Ζωγραφος που αφεθηκε σε πινελιες .
Λοιπον .
Ώχρα , παλιες φωτογραφιες , κερια, γυαλακια , ωσμες και ηχοι .
Μου θυμιζουν παιδικες αισθητες γιορτης που εφτασε , βιωνεται .
Σαν γευση φαγητου που αγαπηθηκε και παντα , ακομα κι ενας ηχος την επαναφερει .
Ηρεμα , γλυκα ,μελανχολικα .
Γιατι ο,τι εφυγε ' Εζησε δεν ζει πια .
Ειναι η αναμνηση ενος αρνητικου .
Μπορεις να το αναπαραγεις ιδιο , μπορεις να το αλλιωσεις μεσα στις εικαστικες σου αναζητησεις .
Μα παντα θα ειναι ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ , ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ .
ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ ?
.......
Ειναι σε καινουργιο ταξιδι-σταση το κορμι μας .
Με κεινο το φως των κεριων βυθυστηκα .
Ειδα το ΕΣΩ .
Το προσωπειο του .
Στις γωνιες του εγω , προσωπα ......και χρωμα μπλε .
Οι σιωπες τελικα εχουν παντα χρωμα
Κι οταν ακομα νομιζεις πως δεν βλεπεις τιποτα , εχει η σιωπη σου το χρωμα των ματιων σου.
Αυτο που λειπει απο εδω ειναι η φωτια .
Υπαρχει αλλα ειναι μονο μεσα μου .
Δεν φτανει για να στεγνωσει τις υγρασιες .
.....
Σε τοπιο ξεχασμενης εποχης ξυπνησα .
Μουντο , αχρωμο ή απλα διχρωμο μεσα στη νεφελη του χρονου χαριζεται στα ματια μου .
Τραβω την κουρτινα .
Λεπτη , διακριτικη .
Οσο διακριτικο μπορει να ειναι το εντονο χρωμα .
Δεν ειναι καφε , δεν ειναι πορτοκαλι , δεν εχει σχεση με το κιτρινο ......
Ισως ομως καφε,πρασινο, κιτρινο , κοκκινο φτιαχνουν μια αποχρωση σοκκολά .



απογευμα 31/12/2001 πρωινο 1/1/2002

Δυο ματια γλαρους ....

Σκεφτηκα !

Δυο ματια γλαρους να ζωγραφισω τα ματια σου .
Ετσι οπως τραβουν, οριζοντες να σαγινεψουν .
Ξεροντας πως μπορουν να ακουμπισουν τις γραμμες σε ορια πουλιων .
Δυαδικο σχημα .
Σκιες σε τονους ξυλινους .
Ξυλινος ο χρονος ή αυτο το κομματι παγιδας σε περιορισμους χρωματων ?
Οταν σταματας να φανταζεσαι χρωματα και λασπη γλειφα να φταξεις ειδωλα .
Ειδωλο ή δολος αυτη η σταγονα απο τιποτα πανηγυριζει απεναντι να σε χαιρετισει ?
Ριγος χρονου που αποκοιμηθηκε να ξεχαστει .
Τιποτα
Δεν βασανιζεται αλλο ο πονος να καλπασει .

Ζητιανευοντας χωρους και χρονους.


2.11.98


ΥΓ. γυριζω πισω για να με βρω . Ακομα δεν ειμαι ετοιμη για το σημερα που εφτιαξα

Con la speranza γι αυτες τις τρεις Κυριες ....

να μην γινουν ποτε Φτερα στον ανεμο αλλα ονειρα στις ελπιδες .


ΥΓ . con la speranza =με την ελπιδα

Αφιερωμενο με πολυ χρωμα και ζεστασια στις Κυριες ΑΠΟΥΣΙΑ-DREAMING -ELLINIDA

Ενα δενδρακι που απο τοτε που το φυτεψα δεν εβγαλε ποτε λουλουδι . Πιστευα πως απλα ζει για να ζει . Φετος ειναι η πρωτη φορα που ανθιζει μετα απο τρια χρονια . και εχει γεμισει με πολλα ζεστα χρωματιστα λουλουδια .
Σας την αφιερωνω Μαζι με τις σκεψεις μου που δεν φτανουν για να γινουν ολα καλυτερα , αλλα μεταφερουν ολη την θετικη ενεργεια .

Fragole di bosco ....

οι γνωστες αγριο-φραουλες .
Χαριτωμενες μεσα στον ανοιξιατικο οργασμο .
Δεν θυμιζει τιποτα απο την ταινια ΑΓΡΙΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ .
Λοιπον , εγω δοκιμασα ηδη .... μια ιδεα γλυκιες .....αλλα πολυ μυρωδατες .

Η Παπαρατσι των σκιουρων ..........

Προσπαθησα να το πιασω οταν σχοινοβατουσε . Δυσκολο ...ποιο γρηγορος .
Τον τσακωσα ομως εστω κι ετσι .
Εγινα κι εγω ενας παπαρατσι σκιουρων .
Λοιπον στην μια προσπαθει να χαθει μεσα στο δενδρο για να προφυλλαχθει απο ενα μεγαλο πουλι που τον κυνηγα για να τον φαει .
Στην αλλη μολις ειχε βουτηξει ενα καρυδι και το ροκανιζει .

Στις............ Σε............

Στις γραμμες των ονειρων
Χρωματιζω τις σκιες
Στα καλουπια τους
σχεδιαζω τις φωνες μας .

Στις σχεδιες των φιλιών
ζωγραφιζω τις αφες μας .
Στα βλεματα
χαιδευω τις ανασες μας .

Στο περιγραμμα των σπιτιων
ψαχνω την καρδια μου
Στους οριζοντες των δρομων
αγναντευω τα ταξιδια μας .

ετσι...

Σε περιμενω στα σχηματα τ΄ουρανου
Στα χρώματα του θα ντυσω τους ερχομους σου.

Σε περιμενω στις λεπτες γραμμες του φεγγαριου
Στα χρωματα του θα ντυσω τις κινησεις σου

Σε περιμενω στις αφες του ηλιου
Στα χρωματα του θα ντυσω τις ζωες μας

Σε περιμενω στις γωνιες
Στα σχηματα τους βλεπω τα παιδια μας .

- 8.2000

Να κοιτας παντα ψηλα .....

μου ειπες. Εκει μεσα στα σχηματα θα βρησκεις τη μορφη μου .
Εκει μεσα στα σχηματα θα βρησκεις την ψυχη σου .
Ακομα σε κοιτω ουρανε μου με το ιδιο πλανο βλεμα .
Με την ιδια αναζητηση


2001

Φτερα και Συμβολα

"
Που εισαιιιι ?
Ελα , ελα στη ζωη μου .
Διψω τις πεινες και πεινω τις διψες των φυλακισμενων.
Πιο φυλακισμενη και αδυσωπητη απο τα καγκελα .
Πιο ματωμενη στο λεπτο απο τις ωρες που σταλαξαν βροχες .
Πιο παγωμενη απο την ζεστη της φωτιας και πιο ζεστη απο τη φλογα του χιονιου , που τσουζει στα χερια τις ανοιχτες επιθανατιες συνθηκες .
Ιεροτελεστια , κατι σαν καθαγιασμος ο πονος .

Κουτσαινουν την πιο αγνη σοφια και ορθοπατουν στην πιο τυφλη αρρωστια .
Πιο τρελη απο τις εξομολογησεις ενος σε μια πετρα .
Φλεβα βραχου τσακισμενη .
Ψυχωτικη .
Συνδρομα ή συνδρομες ?
........ Παραπληγικη μαζευω το σωμα μου στα χερια του .
Υποθετικα ανακουφισμενα.
Ενα ενα κομματι .
Συντριμι συντριμι κι ολο προχωραω .
Διψα τρελας στα ματια μου .
Τα γραμματα παιζουν οικτρες λεξεις .
Σκορπιες βουβες νοσταλγιες .
Κι ολο σαρκες .
Φαγωμενες , σαρακωμενες κι αυτες στη μοναξια τους .
Βαριουνται τις λειψες αναπαυλες τους και, βουλιαζουν στο πλανο χωμα , οπως τα λουλουδια απλωνουν νεκροφιλα την αγαπη τους στις ριζες , ρουφωντας χωρισμο και θανατο .
Νεκρος χρονος .
Και δεν ειναι οι λεξεις που μας θανατωσαν στην προδοσια , οσο ενας ουρανος που λιγοστεψε στην αποσταση .
Και δεν ειναι η χαρα του Ικαρου , οσο ο πονος της διαπιστωσης ."


Μιλησες για Φτερά και Σύμβολα .


Ο Ποιητης λουφαξε στη γωνια του .
Ντυμενος με την θλιψη του , κινησε .
Ειναι αργα , ψελλισε .
Ειναι αργα .
Και τουτος ο οικτρος ανθρωπος δεν προκειται να ξαναμιλησει .
Σωπασε οπως η πετρα που σκεπαζει την πιο πικρη μας θεληση '
------------ τον θανατο ----------------.


28,4,1984

Δεν χρειαζεται ....

.....να μαντεψουμε την φυση . Εχει ηδη το ονομα της και το χρωμα της .
Οσο για το αρωμα της που το γευομαι καθημερινα ειναι ελαφρυ και γλυκο .
Μια αισθηση ζωης -κυκλου γι αυτα που εγιναν και εφυγαν - θα φυγουν και γι αυτα που θα γινουν αλλα κι αυτα θα φυγουν .
Αυτο που δεν αλλαζει στο κυκλο ειναι μονο ο θανατος .
Γιατι δεν εχει πια την ενδοξη δυναμικη της ζωης αλλα την στατικη θλιψη του κενου .

Μια φωτο απο την συσταδα των τριανταφυλλων , μια ποικιλια ελληνικη με γευση και αρωμα ελληνικο αλλα ακομα περισσοτερο με ελληνικη αντοχη και αποχη στου καιρου τις κρυες αλλαγες .

Μιας και δεν τα καταφερα .....

....να τραβηξω και να σας στειλω την σκιουρο-οικογενεια , σας στελνω υλικο απο τα βαρκο-μαθηματα στον κολπο της Τεργεστης .
Ειναι πολυ ομορφα οταν ειναι καλος ο καιρος να βλεπεις την θαλασσα γεματη απο βαρκακια με τα ασπροπανα τους να μαθητευουν στο νερο .

Οσο για τους σκιουρους , μολις βαρεθηκα να περιμενω, ηθελα να κανω και κατι , καμια δουλεια , τσουπ και περασε πηδηχτουλης ο ενας .
Ατυχησαμε λοιπον , καποια αλλη μερα .
Προς το παρον ονειρευτητε θαλασσα και ηλιο.

Νινι....

Ενας Υδραιος γατος .
Ηρωικος οσο και τα Υδραικα παλικαρια .
Εκανε μεσα σε ενα καλαθι για ποτα το ηρωικο ταξιδι απο

Υδρα - Πειραια-Ευβοια , Μαλακοντα
Μαλακοντα-Αθηνα-Πατρα-Τεργεστη .

Ειναι ο αγαπημενος μας γατος .
Μαζι του μαθαινουμε να αγαπαμε τα ζωα .
Κι αυτος ακομα κι οταν τον αγαπαμε πολυ εντονα , μας αφηνει .
Στην αγαπη αποκτας υπομονη σε αντιθεση με τον ερωτα που αποκτας επιμονη και καμια φορα και εμμονη .

Δεν πιστευα ο,τι θα μπορουσα να κλαψω για κανενα ζωο .
Στα κρυφα εκλαιγα μονο για τους ανθρωπους .
Οταν επρεπε να τον ευνουχισουμε και χρειαστηκε να τον αφησω στον γιατρο για να κανει την επεμβαση , καθησα εξω απο το ιατρειο , μεσα στο αυτοκινητο και εκλαιγα με λυγμους .
Για κεινον ?
Για ολους εκεινους που ευνουχιζονται καθημερινα ?
Για μενα που ευνουχισα τα ονειρα μου και εκρυψα λιαχτιδες για να μην φαινονται οι ρωγμες απο τα κλαματα , υδρωμενες σταλες βροχης στα ματια μου ανακατες ?

Ο νινακος οπως τον φωναζουμε ειναι το τσιριχτο σφιξιμο της αγαπης μας .
Μαθαινουμε μαζι του τα σημεια για τις αγκαλιες .

Eco......

ενα μαγαζακι στην καρδια του Torri d' Europa .
Διψασμενη για χρωματα μια μερα μετα απο τις λαχταριστες λιχουδιες λογων που ανακαλυπτω καθημερινα εδω , αναμεσα σας , ετρεξα κι εγω να παρω εναν πινακα .
Αυτο πριν το πασχα .
ΜΟλις ειχαν κρεμασει εναν πινακα σε γαλαζιο με τρεις κυκλους , ενα χρωματικο παιχνιδι καθολου ασχημο.
Το πηρα , το κρεμασα κι αρχισα να κρεμομαι κι εγω απο κεινον .
Κατι δεν μου πηγαινε καλα .
Το κοιταζα και τον ξανακοιταζα .
Ερχεται μια φιλη ιταλιδα .
Τι λες ? Πως σου φαινεται ?
Χμ...
Αυτο το χμ με κρεμασε . γμτ .
Ερχεται και ο ανδρας της που ειναι αρχιτεκτονας και ζωγραφος . Πιο πολυ ζωγραφος γιατι απο αρχιτεκτονικη αστα . Πιο πολλα του ειπα εγω για το σπιτι απ οτι εκεινος .
Τι λες του λεω ?
Hai pagato per questo ? (πληρωσες γι αυτο με ρωτα )
ΝΑι του απαντω , φυσικα .
Χμ.... κανει κι αυτος .
Στο τελος ερχεται και ο ιταλος που ελειπε σε ταξιδι στην Ρωσια .
Σου αρεσει τον ρωτω ?
Την αληθεια ή να πω κανεναν καλο λογο για να μην σε πικρανω μου λεει και γελα .

Κρεμασμενη ουτε μια βδομαδα απο τον πινακα περναγα και σιχτιριζα την βιασυνη μου καμια φορα .
Παω στο μαγαζι , το Eco , διηγουμε την ιστορια , ειχα επενδυσει και ενα καρο λεφτα για τον χρωματιστο πινακα .
Η πωλητρια με κοιτα , καθ΄οτι πελατισσα , και μου λεει πως μπορω να τον αλλαξω αλλα με καποιον αλλο πινακα .
Κοιτουσα και ξανακοιτουσα και τιποτα δεν μου πηγαινε .
Μου λεει λοιπον εκεινη να περιμενω λιγο γιατι ερχεται μια νεα παραλαβη και ισως υπαρχει κατι που να μου αρεσει .

Ε λοιπον μετα απο τρεις μερες μου τηλεφωνησε πως ηρθαν νεοι πινακες .
Ενας απο αυτους ηταν κι αυτος .
Εβγαλα τον Σταθοπουλο και εβαλα αυτον .
Μου αρεσει να τον κοιταζω και μου λεει διαφορα κι ας μην εχει χρωματα .
Ο Σταθοπουλος μπηκε στην σκαλα οπως ανεβαινεις και μου αρεσει τελικα εκει που μπηκε .
Κοιταζοντας τον θα θυμαμαι ελπιζω παντα την αιτια της αγορας του .

Με πλημμυρισατε τοσα πολλα χρωματα που για λιγο , πολυ λιγο , πιστεψα πως μου ελειπαν τα δικα μου χρωματα .
Αυτος λοιπον ειναι αφιερωμενος στους blog-συντροφους με πολυ ενδιαφερον και σκεψεις για τους προβληματισμους τους και τα συναισθηματα τους

Οσο καλυτερα ....

....μπορουσα να το τραβηξω και τστον αφιερωνω αγαπητη painting my soul με την ελπιδα να δεις κι ασυ μεσα σ αυτον τον πινακα οσα εγω ειδα και ενιωσα .
Επιπλεον στον internet μπορεις να βρεις πολλα γι αυτην την εν ζωη ακομα ζωγραφο.

TRIESTE ( TS )

Αυτη ειναι η πολη-λιμανι της Τεργιεστης απο την βεραντα μου μια μουντη μερα του Οκρωβρη .
Το σχοινι που φενεται ειναι μια οικολογικη ιδεα που ειχαμε για να προστατευσουμε τους σκιουρους που πηγαινοερχονται απο το ενα δενδρο στο αλλο(υπηρχε πριν ενα δενδρο ενδιαμεσα που ξεραθηκε το οποιο χρησιμοποιουσαν ως γεφυρα ) ετσι ωστε να μην χρειαζεται να διασχισουν την διαδρομη απο την γη για να πανε στο απεναντι δενδρο .
Η θεα να βλεπεις την σκιουρο οικογενεια να περνα απο το σχοινι ειναι για μενα παντα μαγικη .

Τα ονειρα ταξιδευουν .......

Τα ονειρα ταξιδευουν στους δρομους . Κι εμεις παγιδευμενοι θεατες στα γυαλινα κλουβια μας που κι αυτα ταξιδευουν χαζευουμε απο το επιπεδο της θαλασσας τις διαδρομες τους και αναμασαμε σαν μυρικαστικα τις ιστοριες για ναυμαχιες σε θαλασσες και πλατη αλλων εποχων .

στην Ολλανδια το 2003 .

ΚΛΕΒΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ .......

Εμεις κλεψαμε απο τα παραμυθια 'η τα παραμυθια εκλεψαν απο μας ?

Ολα σε μεγεθος και με μεγεθος .

Dubai 2/06

ΜΑΚΡΥΑ- ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΥΑ ..... ?


Κι αν φοβαμαι σε ποιον θα το πω περα απο τις σκεψεις μου .
Πολυ πιο ψηλα απο μια πλατφορμα στο μεσον του που8ενα .

Αφιερωμενες σκεψεις .....

Καλημερα

Χωροι για να ξαποστασεις ...

Ας κανουμε και μια μικρη ψυχαναλυτικη ερευνα για τους χωρους που ακουμπαμε οχι μονο το κορμι μας αλλα και την ψυχη μας .

Παντα στην Ολλανδια εκεινου του καιρου .

Εφυγα ποτε απο κει ?

Εζησα ετσι αλλα, μεσα σε μια χρωματικη αταξια .
Και για οσους εχουν δει το εργο Μαγνταλενα εχω περασει κι απ αυτο στα πρωτα χρονια της ζωης μου.

Κρατησα απ ολα αυτα την μελανχολια του πονου .
Κρατησα στην ψυχη μου το γκρι των αρνητικων για να μπορω να βαζω τα δικα μου χρωματα και να κανω τις απειρες φωτοσκιασεις .
Ισως γι αυτο λατρευω τις ασπρομαυρες φωτογραφιες .
Λοιπον , αυτος για μενα ειναι ενας αυτοβιογραφικος πινακας .

Τεχνη στην τεχνη 'η τεχνη για την τεχνη ?

Δεν ειναι το μονο ακινητο μοντελο .
Σκεφτομαι ποσα αλλα ακινητα μοντελα υπαρχουν και , καμια φορα μεσα σ αυτα συγκαταλεγεται και η ψυχη μου .
Ωραια , καθηλωμενη στο κενο .


Σ ενα μουσειο στην Ολλανδια . Ενα εκπληκτικο μουσειο τεχνης

Καλημερα

Παγιδευμενοι χορευτες σε εναν αχρονο χρονο .

Αυτο που με μαγευει σ αυτη την εικονα ειναι η αφροντιστη εκπληξη των κινεζων στην μουσικη και η χορευτικη πανδαισια στους δρομους .
Χωρις κουστουμια , χωρις επιτηδευσεις .....χορευοντας με τους λυκους .
Λυκοι και υαινες μαζι .

Στην κινηση των χρωματων σταθηκα.....

Απ ολα τα χρωματα που αγαπησα στην ζωη μου μεχρι τωρα , το μονο χρωμα που δεν μου εδωσε μελανχολια ηταν αυτο .
Πηρα λοιπον μια δανεικη χαρα για να την μοιραστω μαζι σας , γιατι αυτη την φωτο την τραβηξε ενας συναδελφος σε ενα ταξιδι του στην Κινα , με ενα ταυτοχρονο σχολιο για την Νεα Κινα που βγαινει καλως ή κακως μπροστα στα φαναρια στο σταυροδρομη των παγκοσμιων αλλαγων .

Α-λογο-παραλογο ?

Τεχνη και επιβιωση ? Ζωη και πολυτελεια ? Αναρχια πολιτισμου ? Παντα στην Νιγηρια τον προσφατο Σεπτεμβρη .

ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Σε νοσταλγικους ηχους ημερευω τ αγριμια .
Και στις θυελλες των χρωματων τις αναμνησεις μου .
Στις κινησεις της βροχης αναγνωριζω τους πονους μου.
Και στις σκιες του ηλιου πιανω τις ουλες μου .
Στα κυματα του αερα ατενιζω τα συνορα της ψυχης μου.
Αμορα στ' ουρανου το φευγιο ,ανεμοι.
Καρτερικες υαινες στη ζουγλα των αισθησεων .
Σε παιανες διθυραμβικους στοχευω το βλεμα .
Στις κινησεις της μερας που φευγει, φευγω .

...Σε αναζητησα στις θαλασσας τα βαθη .
Αισθηση κρυα να με λυτρώση .
Κ΄εκει ακομα ειμαι .
Στο δασος των φυκιων εγκλωβισμενη .
Πιασμενη στις ινες , τους χρονους της.
Εκει ειμαι ακομα ξεχασμενη .
Παραξενο ' αλλα δεν 8ελω να φυγω απο εκει .
Δροσια μου κανω τα κυματα και χρωμα την ιριδα μου.
Στο βαθυ γαλαζιο βρισκω τον εαυτο μου .
Αν με καλεσουν οι βυθοι θα μεινω κολημενη στα κοχυλια και στις αμμοπετρες.
Κι εκει θα λαξεψω το σπιτι μου .
Μια πετρα-βραχο-απαγκιο


12/7 καποιου χρονου

AFTER TIME ........

θα βαλω φραγη στη θλιψη
Θα σταματησω σε ασκους γαληνης
Ξερωντας πως αδικα σταματησα το μετρημα της επιστροφης
Ενα...δυο...........δεκα.
Ανοιγω τα ματια και εισαι εδω .
Δω να.
Σιμα , σ ενος χρονου τις στασεις .
Σταματησαν οι αποστασεις .
Το κενο δεν βλεπει το κενο του .
Δηλωνεται μεσα απο αναφορες -γραφες.
Αναμβιβολα σχεδια- παγιδες σε σχηματα γεωμετρικης αφανειας /
Με τις φυγες δεν ταξιδευεις στην γαληνη .

1998

nigeria

περπατανε στο δρομο ηρεμοι χωρις φοβο .
Η ηρεμια της φυσης .

Ν αρχισω ....

Ειχα παντα ενα μικρο προβλημα στο να αρχισω γιατι ζουσα τις αρχες και τις ιστοριες στο μυαλο μου .
Οταν επρεπε να γραψω γι αυτες ειχα ηδη τελειωσει.
Επρεπε λοιπον να γεννηθει ενας καινουργιος χειμαρος απο λεξεις για νεα συναισθηματα-αισθηματα .
Ναι μια μερα η μια νυχτα θ αρχισω ισως κατι που δεν γεννηθηκε ακομα .
Καλημεριζω την επισκεψη σας στο φτωχικο μου .

Καλημερα στη γατινα , καλημερα στις γεφυρες ....

Μια αρχη προβα .......



Καλημερα σε ολους τουσ συνοδοιπορους