9/6/2006

Η ζωή, μια διαδρομή»
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINEΠαρασκευή, 9 Ιουνίου 2006 17:50

«Πιστεύω πως για να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει να δέχεσαι την κατάστασή σου, αλλά να μην σταματάς τον αγώνα. Για να πλησιάσεις την ευτυχία μην περιμένεις τις καλύτερες στιγμές. Μην ξεχνάτε όμως ποτέ, το αύριο δεν σημαίνει υπόσχεση». Οι περισσότεροι από εμάς δεν ψάχνουν την ευτυχία στον άνθρωπο, την ψάχνουν αλλού.

«Αναγκάστηκα να διακόψω το σχολείο στην τετάρτη Δημοτικού. Τότε ένιωσα ένα τεράστιο κενό. Για να βρω διέξοδο ασχολήθηκα με πολιτιστικές δραστηριότητες, και ύστερα με το θέατρο. Αν δεν είχα γνωρίσει το θέατρο, τώρα θα ήμουν ανάμεσα στους νέους, αυτούς που ονομάζουμε "παιδιά του δρόμου". Η ζωή για μένα είναι αγώνας. Η αποθάρρυνση διαφυγή. Εγώ δεν διέφυγα, αντίθετα έμαθα να σηκώνομαι όταν πέφτω. Εμαθα να περιμένω. Εμαθα τα πάντα, εκτός από το να ξεχνώ. Εμαθα πως το να πολεμάς δεν είναι πάντα τόσο δύσκολο. Αλλά δεν ξέχασα ποτέ τη δύναμη της φιλίας, της παρέας, της απασχόλησης. Μη φοβάσαι την αγάπη, μην τραβάς τα χέρια σου. Θυμήσου, έλεγα πάντα, θα αγαπούσαμε τόσο πολύ τα τριαντάφυλλα χωρίς τ' αγκάθια τους; Τώρα πλέον είμαι σαν τον ήλιο στον ουρανό. Στέκομαι πάντα με την ίδια λάμψη. Το θέατρο είναι η ζωή μου. Το αγαπώ σαν το δάκρυ του χελιδονιού».«Τώρα είμαι καλά κι ευτυχισμένη. Αν και μου λείπει κάτι που δεν το ένιωσα, ούτε θα το νιώσω ποτέ. Αυτό είναι να πω τη λέξη "μαμά" και "μπαμπάς"».
«Μην αφήνετε τους ανάπηρους μόνους. Μην μας περιφρονείτε. Μην μας κοιτάτε σαν εχθρούς ή σαν εξωγήινους, όταν περπατάμε στους δρόμους. Μην μας υποτιμάτε. Μην μας ενοχλείτε, σας παρακαλώ».
Μερικές από τις μαρτυρίες παιδιών από την Ελλάδα και την Τουρκία-των οποίων διατηρείται η ανωνυμία- που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Η ζωή, μια διαδρομή», το οποίο επιμελήθηκε η σύζυγος του πρέσβη της Ελλάδας στην Αγκυρα Αθηνά Κρητικού-Γεννηματά και εικονογράφησε η Λήδα Βαρβαρούση.
«Η ζωή, μια διαδρομή» συντάχθηκε για να δώσει φωνή και ελπίδα σε παιδιά που ζουν ανάμεσά μας με ειδικές ανάγκες, παιδιά που οι συνθήκες τα ανάγκασαν να δουλεύουν στους δρόμους, παιδιά εγκαταλειμμένα από την οικογένειά τους, παιδιά που δεν έπαψαν να ελπίζουν και να διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο. Το βιβλίο εκδόθηκε σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, τουρκικά και αγγλικά). Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου πραγματοποιήθηκε στις 7 Ιουνίου στο Πολυτεχνείο Μέσης Ανατολής.
«Είναι πράγματι, αυτά τα παιδιά απομονωμένα ή είμαστε εμείς αποκλεισμένοι στη δική μας καθημερινότητα;, αναφέρει ο πρέσβης της Ελλάδας στην Αγκυρα Γιώργος Γεννηματάς.
Το βιβλίο δεν θα διατεθεί στο εμπόριο, αλλά θα διανεμηθεί σε διάφορα ιδρύματα, εκκλησίες και στις αντιπροσωπείες της χώρας μας στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ενδέχεται να παρουσιαστεί το φθινόπωρο του 2006

H φωτογραφία είναι αρχείου.ΑΠΕ-ΜΠΕ την οποια δεν μπορεσα προς τ παρον να ανεβασω αλλα θα προσπαθησω .
Ειναι ενα απο τα πολλα αρθρα που γραφονται στην Ναυτεμπορικη και ειναι επισης μια απο τις γεφυρες μου με την Μητερα Ελλαδα

ΛΕΑ

Γεννημένη απο τις Ισημερίες
Παιδί ενος αχρονου χρονου
Παιδί ενός ηλιοστασίου

....Μιας αργής νύχτας , χειμωνιάτικης .
Χείμαιρα θα μπορούσε να ήταν το όνομα της .


Σε περιμένω να σε φιλήσω .
Σε περιμένω να σ αγκαλιάσω και να χαιδέψω την μυτούλα σου.
Να σε σφίξω στην αγκαλιά μου , μωρό μου .
Οταν θα έρθεις , ολα θα ειναι εδώ .
Ντυμένα στα λευκά οπως το δέρμα σου και τ άσπρο χνούδι των μαλλιών σου .
Στις λεπτές γραμμές του κορμιού σου θ ανιχνεύσω των αγάπη μου , μωρό μου ......μονολογούσε η Κατερίνα , χαιδεύοντας την κοιλιά της , στο παιδί της .
Χαρούμενη ή απορημένη ?
Ζεστή και παγωμένη στο ρόλο της μάνας .
Για λιγο σφίχτηκε στο σάλι της .
Τελικά ήταν σωστό που σε φέρνω - που σε άφησα να έρθεις ερωτικό μου παιδί ?
.....
Το Κατερινιώ σταματησε να μονολογεί .
Εκείνη ήρθε λίγο νωρίτερα απο τα Χριστούγεννα , στο χειμερινό ηλιοστάσιο .
Άσπρο μωρό .
Δεν ήξερε τόσα πολλά , αλλά της εδωσε το ονομα εκείνου , Λεα αλλα, οταν την παρέδωσε,δεν της άφησε μαζί με τα ρουχαλάκια της , το μοναδικό ρούχο εκείνης της νύχτας .
Το όνομα της .
Λέα .
Τεσσάρων μηνών της άνοιξε της πόρτα της ζωής και έφυγε .
Τεσσάρων χρονών την αρνήθηκε .
Εκείνη , άσπρη , σε μια χαίτη ήλιο και πράσινες ανταύγιες στο βλέμα ,ταξίδεψε .
Ενα παιδί που απο μωρό 'εγινε κορίτσι .
Η Λέα .
Καρπός μια Κατερίνας -καρδερίνας .
Τι ταξίδια κάνει η ζωή θεέ μου μονολογεί με κουρασμένη καρδιά ύστερα απο χρόνια .
Κουράστηκε η καρδιά της γιατί δεν έτρεξε κοντά της ή γιατι έτρεξε μακρυά της
----
Μεγάλωσε τ άσπρο μωρό της σε κρύες αγκαλιές .
Τις κρύες νύχτες δεν ηταν εκει παρα οι ανάσες άλλων μωρών -παιδιών-γέρων .
Νυχτα με νύχτα .
Μέρα με μέρα .
Ζώντας-ζητώντας μεγάλωσε .
Δεν έγινε ποτέ το θέαμα μιας μεγάλης νύχτας όπως εκείνης που γεννήθηκε .
Έμεινε βασανιστικά ένας μικρούλης ανθρωπάκος .
Εγώ σε κοίταζα άσπρο μου μωρό .
Κοίταζα πως ντυνόσουν , πως έκλαιγες , πως γέλαγες, γελαγες ?
Πως έπαιζες κλέφτες κι αστυνόμους ή μάλλον ο γιατρός και οι νοσοκόμοι .
Γιατι εκει σε άφησα μωρό μου .
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΑΕΡΙΔΩΝ να σε μεγαλώσουν .
Κι εμαθες να καταλαβαίνεις το κρύο στο πετσί σου .
Ετσι έγινε το λεπτό διάφανο δέρμα σου .

Σε παρακολουθούσα να μεγαλώνουν οι ανάσες σου κι ακόμα και τώρα χαιδεύω την κοιλιά μου για να σε νιώσω .
Γιατι μόνο τότε σε είχα δικό μου , δικιά μου Λέα της καρδιάς μου .
Κι ας σε λένε τωρα Νεφέλη -μούσα των ποιητών .

Μια μέρα ζήτησα απο την Παναγιά να παλέψει για μένα και να σε σώσει .
Σε χάρισε σαν δώρο σε μια γυναίκα κι έναν ανδρα .
Για να φτιαξουν μαζι σου ενα σπιτι με ονειρα .
Απο μακρυα που σε εβλεπα , νομιζα πως δεν το εφτιαξαν ποτε .
Εφτιαξαν μια νοσταλγια.
Ενα οδοιπορικο .
Ισος κι ενα ταξιδι αλλα, δεν επλασαν τ ασπρο μωρο μου .
Τ αφησαν στην δινη των τεσσαρων μηνων .
Στην δινη της Ισημεριας .
Σου μαθαν ομως τ ασπρα τραμεζομαντηλα στα ορθογωνια τραπεζια με τις γευσεις απο φαγητα .
Σου μαθαν να κλεινεις ερμητικα τις πορτες των ματιων σου οταν θελεις να κλαψεις .
Σου μαθαν να σφιγγεις τα χειλη οταν θελεις να φωναξεις .
Αλλα , εμαθες καλα τις κραυγιες και τ αναφιλητα καταμεσις του πελαγου .
Εκει , μονο τα δελφινια και οι γλαροι μπορουσαν να κλεψουν απο το θορυβο του πονου σου .

Σου μαθαν ακομα , και ειναι καλο αυτο ασπρο μου μωρο , να μην σταματας ποτε να πολεμας .
Και μ ενα χερι ακομα και , μ ενα ποδι , κι υστερα οταν το αλυκο κορμι σου χυνεται στο εδαφος ακομα και τοτε να αγωνιζεσαι .
Μαχη στην μαχη .

Αλλα, αγαπη μου δεν σε εμαθαν γιατι να αγωνιζεσαι
Ποιο ηταν το λαφυρο του αγωνα σου .
Ποιος ηταν ο σκοπος της αγωνίας σου .
Νομιζες πως ηταν η αγαπη τους , αλλα ηταν μονο ο ζωτικος κοσμος εξω απο την πορτα τους .Οχι Εκεινοι .
Εκεινη η γυναικα -μανα κι εκεινος ο ανδρας-πατερας .

--------
Κι εγινες ακομα πιο αλυκη .....δεν κοκκινιζες παρα μονο οταν κρυμμενη κατω απο τις κουβερτες σιγα-σιγα σ έπερνε ο υπνος απο το κλαμα .
-------
Κι εκει μπορω να σε δω ασπρο μου παιδι .

Ξερεις ?
Μπορουσα να δω μεσα απο τους τοιχους σου , εμενα .
Φυλακισμενη στους δικους μου φοβους στους γεννησα αγαπη μου .
Στο καθε αγγιγμα της κοιλιας μου αφνα τις ινες των φοβων να γινουν ριζες .
ΤΩΡΑ εισαι το βουνο των φοβων σου .
Καλλιεργημενους απο μια μανα κι εναν πατερα που δεν σε ενιωσαν ποτε .
Δεν ενιωσαν ποσο ασπρη γεννηθηκες .
Ποσα χρωματα μπορει να γινει αυτο το ασπρο .
Ποσο καλοι ζωγραφοι μπορουσα να γινουν .
-------
Κι εμαθες κρυμμενη στις γωνιες να χτιζεις μικρους πυργους , τοσο μικρους οσο οι γωνιες των αμφιβολιων σου .
Οσες οι ρυτιδες που κουβανουσαν η γυναικα και ο ανδρας .
Ρητορικοι ηρωες στη ζωη σου ή θεατρικες καρικατουρες ?
-------

Παντα χαιδευω την κοιλια μου για να σε νιωσω να σκιρτας μεσα μου .
Φυλλο στον ανεμο , δεν σε πηρε ομως .
Μια ΜΑΝΑ πιο τραγικη απο μενα σε προστατευει .

Το Κατερινιώ , η Κατερινα συνεχισε να ψυθιριζει χαιδευοντας τη κοιλια της .
Σε περιμενω να με φιλησεις μωρο μου .
Σε περιμενω να μ αγκαλιασεις και να τριψω την μυτουλα σου .
Να με σφιξεις στην αγκαλια σου , μωρο μου .

Οταν θα ερθεις θα ειμαι εδω , ντυμενη στα λευκα οπως το δερμα σου .
Στις λεπτες γραμμες του κορμιου σου θα ξαναδω την αγαπη μου , μωρο μου .
Εκεινον που εχασα εσενα που αφησα να χαθεις και μενα που φευγω .
Νεφελη μου , Λεα μου , σε χαιδευω στην κοιλια μου γιατι παντα εκει εμεινες .
Δεν σ εβγαλα στη ζωη για μενα ουτε για κεινους .
Βγηκες μωρο μου , σε κεινη την νυχτα τοσο βιαστηκα για να δηλωσεις πως οι νυχτες εγιναν για να υπαρχουν ξημερωματα .
Εισαι το ξημερωμά μου μωρο μου .
Εισαι η παρακαταθηκη μου .
---------

Εγυρε πιο καλα στην καρεκλα της την κουνιστη .
Λυκνιζοντας μαζι της το βλεμα της στη θαλασσα , αλλαζε τα επιπεδα του οριζοντα .
Ετσι την βρηκε .
Της επιασε το χερι και το ακουμπησε στην κοιλια της .

Σε περιμενουμε αγαπη μου να ερθεις .





ΥΓ. Ειναι ενα ακατεργαστο κειμενο που γραφτηκε και ολοκληρωθηκε μεσα στο σταματημενο αυτοκινητο μου στην Ποσειδωνος στο Π. Φαλληρο καθ οδον για το σπιτι μου ακουγοντας το μουσικο θεμα της ταινιας Αμελιε