15 Σεπ 2006

Ο Τοσος και ο Τοοσοδουλης χερι χερι ....


Χερι στο χερι .
Δυο μικρα στην ακρη του φοβου .
-Μην με φοβασαι μικρε μου .
-Εγω φοβαμαι πιο πολυ τα σκοταδια και τους ηχους της νυχτας.
Φοβαμαι τα αγρια βλεματα και τις ηχηρες σιωπες .
Φοβαμαι τις φωνες της απελπισιας που δεν γνωριζουν ποσο απελπισμενες ειναι .
Φοβαμαι τις αποστασεις του μακρυα ,αγαπημενων .
Φοβαμαι οταν στο απλωμα των χεριων δεν υπαρχει καμια αγκαλια να με ρουφηξει μεσα της τρυφερα .
Φοβαμαι τις ρυτιδες του χρονου που με φερνουν μακρυα απο αυτους που αγαπω .
Εγω φοβαμαι πιο πολυ Εμενα απο Εσενα .
Φοβαμαι ολα οσα δεν καταλαβα και περασαν , με περασαν .
Εσυ φοβασαι μονο το μεγεθος μου .
Ειναι κι αλλα που φοβασαι απο μενα αραγε ?
Γιατι εγω φοβαμαι κι αλλα θαρρώ .
Φοβαμαι τους φοβους μου ...που περνουν σχηματα το βραδυ ...και γινονται ποταμι να πνιξει .
- Μην φοβασαι μικρε μου διαφανε .
Ενας μικρος γιγαντας ειμαι για το βασιλειο σου ,αλλα για τον δικο μου κοσμο ,ειμαι ενας Τοσος .
Ελα λοιπον Τοσοδουλη . Θα σε βαλω καπου ησυχα για να παψεις να φοβασαι .
Παυουν αραγε οι φοβοι ?

Πλαταινουν ισως τα ορια τους μεχρι που αχνιζουν ,αλλα παντα καραδοκουν να γινουν ξανα εντονες σκιες στην ψυχη μας .
Εμενα ομως μην με φοβασαι .
Ειμαι μικρος σαν και σενα .
Εχουμε στο βασιλειο του ο καθενας την ιδια θεση .
Μικροι .

Ο Τοσος αφησε τον Τοσοδουλη στην πλευρα ενος φοινικα να κρυφτει εκει, οπου και τον βρηκε .
Εκεινος συνεχισε να παιζει με τα παιδια-φιλους εκεινο το βραδυ .
Εκεινη , τον κοιταζε .
Γλυκαινε στην σκεψη οτι ο Τοσος της , το γλυκο της παιδι , ειχε μια γλυκια καρδια -συμπαν .


ΥΓ. αποσπασμα απο ανεκδοτο παιδικο διηγημα 1995-96

12 Σεπ 2006

ΕΓΩ ΓΥΡΙΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .

Θα ΓΥΡΙΖΩ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .....

Οι σκεψεις τραβουν τα βηματα μας στα σημεια που αφησαμε καποτε τις ψυχες μας .
Σαν τον φονια που γυριζει στον τοπο του εγκληματος για να μυρισει το χωμα και το αιμα .
Να μυρισει την αυρα που χαθηκε .
Τη αυρα που ξεραθηκε στους τοιχους ....στη γη ...στον αερα .
Λες και ξερει πως οι αυρες αποτυπωνονται σε σχηματα μεσα στις πετρες.
Κοκκοι ατερμωνοι .
Φωνες και ηχοι .
Μουσικες και χρωματα .
Να του θυμισουν το ζωντανο σχημα μιας θαλασσας που εσβυσε στα φωτα της ραμπας το τελευταιο χειροκροτημα .
Σχηματα πια , ντυμενα με σιωπες .
Απλωνω το χερι λιτα να ξεφυγω τον ηλιο .
Εκει την ειδα .
Ειναι απλα μια ταμπελα μοναξιας .
Για θλιψες που ξεθωριασαν ακομα και στα χρωματα της μνημης .

Περπατωντας στο πουθενα της Αθηνας .
Λουσμενη με την υγρη λυπη της επιστροφης .
Χαρα και λυπη αγκαλιασμενες .
Ματια και βλεμα καρφωμενο να ρουφα εικονες , ηχους και οσμες .
Για λιγο γινομαι ηδονοβλεψιας .
Χαρα και θλιψη μαζι .
Χαρα για τις ταυτοτητες που δεν χαθηκαν .
Θλιψη γι ολα αυτα που ξεθωριαζουν και χανονται στη ληθη .

ΕΓΩ ΓΥΡΙΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .
Με μια κοκκινη τελεια να σφραγιζει .
Κατι σαν ρανιδες αιμα -σημειο .
θα ΓΥΡΙΖΩ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ψυχη μου .



Η ταμπελα ειναι κρεμασμενη στο θεατρο ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ .
Ημουν εκει στην τελευταια της παρασταση .
Δεν προσεξα ποτε αυτην την ταμπελα .
Δεν ξερω καν τι σημαινει και δεν μ ενδιαφερει να ψαξω .
Ηταν απλα εκει, εκεινη την στιγμη, για να δωσει μερικες απαντησεις στις φωνες-κραυγιες-θλιψη και να γλυκανει τις φυγες μου , την ανταρσια μου αλλα και να δωσει την απαντηση που δεν εβρισκα στα πολλα ερωτηματικα μου :ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ .