Η εποχή για τα ηλιοτρόπια σβήνει

Τις φωνές τις άδραξε ο άνεμος .
Σε κεινο το ανέλπστο σαλεμα των φύλλων .
Ενας ηχος γόνιμος, στα φύλλα που λιώνουν την εγκαρτερηση των φίλων -φιλιών .
Κι εκείνα ,λες και πεισματικά δεμένα με του θανάτου την στροφή , γατζωνονται...στα τρυφερά των τοίχων ....να ρουφήξουν τις τελευταίες αναστολές του καιρού .
Άχρονα τα περιμενει η επομενη χρωματοψία .
Άφωνος κι ο άνεμος τα τυρανά , περα δώθε .....κι οπου βάλει η ματιά μου .....
Εκείνο το κόκκινο που σημαίνει την κορύφωση .....
Και τ υστερα ....
Το τέλος ...
Ενας αδηφάγος κορεσμος λυπης και χαρας για το πηγαινε - ελα των εποχών .
Η εποχή για τα ηλιοτρόπια σβήνει ...
Βυθίζεται στωικά στον απόπλου του βλέματος μας ...
για τις απέναντι στεριές των ζεστών ήλιων .
Στις φευγάτες ονειροπολήσεις .....
συναντιούνται μελαγχολικά οι απολογισμοί ...
Σαν οι κορμοράνοι ,
ντυμένοι την ντροπή της αναζήτησης τους στ άφρα των θαλασσών .
Ένα ακόμα σύννεφο με πέρασε ....
δάκρυσε τα ρούχα μου ......
Ένα ακομα σχήμα στ απλωτά με φυγάδευσε .....
Σ αυτά που δεν ανήκω ...
Σ αυτα που δεν μου ανήκουν ...
ΑΝΗΚΩ ..οικώ ....μονο στην ζεστασιά της καρδιάς μου .....
μα κι αυτη,
πολλες φορές λιποταχτεί ....στα βρεγμένα σπίρτα των χεριών μου .

Σούρουπο ...
Αδυνατώ να μαζέψω τη λύπη μου .....
Αδυνατώ να μαζέψω τα χέρια μου σε μιας αγκαλιά , σημάδι .
Ξεσκαρτίζω μονο , αθελα μου , απ τις λύπες ...εκείνες του θανάτου ....
Και βαστάζω στο σακκουλακι της καμπούρας μου ....
τις λύπες των Γιατί ....των Πόσων ....

Σούρουπο ....
Και φύσαει ακομα τις οδύνες του ο Ανεμος ....