31 Ιαν 2008

Κάποτε ένας τέτοιος άνθρωπος περπάτησε πάνω στη γη

Συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τη δολοφονία του απόστολου της μη βίας.

«Οι γενιές που θα έρθουν δεν θα μπορούν να πιστέψουν ότι κάποτε ένας τέτοιος άνθρωπος περπάτησε πάνω στη γη», έλεγε ο Aλμπερτ Aϊνσταϊν για τον Μαχάτμα Γκάντι.
Δεν είναι μόνο ότι η άποψη του Γκάντι, είναι μια ηθική άποψη, που άλλαξε το πλαίσιο του αντιαποικιακού αγώνα, μετατρέποντας τον σε αγώνα για αξίες, δεν είναι μόνο ότι επιζητεί την αλήθεια, ως δύναμη χειραφέτησης, ως εγγενές στοιχείο της ειρήνης, δεν είναι μόνο ότι πίστευε στη δύναμη του νου κι όχι στη δύναμη του φόβου ή της βίας, που προκύπτει από την άγνοια, αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα το μήνυμα ήταν η ίδια η ζωή του. Γι' αυτό λατρεύτηκε σαν άγιος.



Το πραγματικό του όνομα ήταν Mohandas Karamchand Gandhi. Γεννήθηκε το 1869 στη Δυτική Ινδία (Πορμπαντάρ) και πέθανε το 1948 στο Νέο Δελχί.
Αφού σπούδασε πρώτα νομικά στο Λονδίνο, εγκαταστάθηκε ύστερα στη Νότια Αφρική, όπου αγωνίστηκε για να επιβάλλει το σεβασμό των δικαιωμάτων των Ινδών εργατών που είχαν μεταναστεύσει εκεί.
Όταν ξαναγύρισε στην πατρίδα του το 1914, ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα μέσα στο κόμμα του Εθνικού Ινδικού Κογκρέσου υποστηρίζοντας ότι η Ινδία ήταν ώριμη για να αυτοκυβερνηθεί.
Οργάνωσε ομάδες οπαδών για να αγωνιστούν εναντίον της πολιτικής και κοινωνική αδικίας. Στο μεταξύ προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους Ινδούς με τους Μουσουλμάνους, αλλά το 1922 τον συνέλαβαν οι Άγγλοι. Δύο χρόνια μετά βγήκε από τη φυλακή. Αφού αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική ζωή, περιηγήθηκε σε ολόκληρη την Ινδία για να πείσει όλους για την κατάργηση των καστών.

Το 1930 τον βλέπουμε επικεφαλής της περίφημης «πορείας του αλατιού», ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον του φόρου που είχαν επιβάλλει οι Άγγλοι στην Ινδία, πορεία που την επανέλαβαν χιλιάδες Ινδοί, ως το σημείο να γίνει ένα πανίσχυρο κίνημα που συγκλόνισε ως τα βάθη της την ατάραχη ινδική αδιαφορία και οδήγησε για πρώτη φορά μια απολιτική και αδιάφορη μάζα στους πολιτικούς αγώνες.
Έτσι ο Γκάντι συνελήφθη κι άλλες φορές από τους Άγγλους, έκανε απεργίες πείνας ως ένδειξη διαμαρτυρίας και όταν πια το πρόβλημα της ανεξαρτησίας της Ινδίας άρχισε να βρίσκει λύση, προσπάθησε να συμφιλιώσει Ινδούς και Μουσουλμάνους.
Ένας όμως Ινδός νεαρός εθνικιστής, στις 30 Ιανουαρίου του 1948, τον σκότωσε, προκαλώντας τη συγκίνηση και την αγανάκτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Υπήρξε μια μεγάλη πολιτική προσωπικότητα της Ινδίας, που εκδήλωνε τις βαθιές φιλοσοφικές του πεποιθήσεις στην πολιτική του δράση.
Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στους υψηλότερους σκοπούς: στην ανεξαρτησία της Ινδίας, στην ισότητα δικαιωμάτων των παριών, στην ειρήνη μεταξύ των ινδουιστών και των μουσουλμάνων.
Στην Ινδία, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τόπο, κάθε μορφή της ανθρώπινης δράσης, ιδιαίτερα σε εξαίρετες ψυχές σαν του Γκάντι, γίνεται με φόντο το άπειρο. Δρώντας ο άνθρωπος κατέχεται από την πεποίθηση ότι πρέπει να υπηρετήσει κάποια ανώτερη υπερβατική αξία. Η φιλοσοφία, λοιπόν, είναι θέμα πρακτικό, που εκφράζεται όχι μόνο με γραπτά κείμενα, αλλά με όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Ο Γκάντι, εκφραστής αυτής της φιλοσοφίας, πίστευε ότι όλα τα όντα, από το Θεό μέχρι το τελευταίο πλάσμα, υπάρχουν σε μια μόνο κλίμακα, της οποίας τις βαθμίδες το καθένα έχει τη δυνατότητα να ανέβει.
Συνηγορεί υπέρ της δράσης, με χαρακτήρα ιερότητας, αφού είναι εμπνευσμένη από βαθύτατη, υπερβατική πνευματικότητα.
Οι Ινδοί, που έχουν μια διαφορετική από μας αντίληψη περί αγιοσύνης, τον κατατάσσουν μεταξύ των αγίων τους, και γι αυτό τον αποκαλούσαν Mahatma ( Maha Atma = μεγάλο πνεύμα, μεγάλη ψυχή) κι όταν ακόμη ζούσε, γιατί, όπως είπαμε, στην Ινδία η αγιοσύνη δεν απονέμεται από ιερατικά συμβούλια, αλλά από την αλάθητη λαϊκή διαίσθηση.
Ο Γκάντι, σε όλη τη ζωή του, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της χώρας του με μόνο του όπλο το ηθικό του ανάστημα και την πραγματική λατρεία που του είχε ολόκληρη η Ινδία, επειδή ενσάρκωνε το προαιώνιο πνεύμα της.
Ο θεός, για το Γκάντι, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια.
Είναι μια ζωντανή παρουσία, της οποίας η φωνή είναι μέσα στον άνθρωπο.
Στην παρουσία αυτή έδινε την ονομασία Sat, ύπαρξη, απόλυτο ον, θεός, αλήθεια.
Η θυσία για την αλήθεια αυτή είναι ο μόνος τρόπος διάδοσής της. Κι έτσι φτάνουμε στη 2η βασική ιδέα της φιλοσοφίας του Γκάντι, στην ιδέα της ahimsa της < μη βίας>, της αποχής από τη βία, που έπαιξε τόσο τεράστιο ρόλο στην απελευθέρωση της Ινδίας.
Για αυτόν η ahimsa εκτείνεται σε κάθε ενέργεια που προκαλεί σωματικό ή ψυχικό πόνο και έχει 2 βασικές πηγές: την αγάπη σε κάθε πλάσμα και την ανάγκη αυτοελέγχου για την πραγμάτωσή μας στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Μη βία δε σημαίνει υποταγή στον κακοποιό.
Σημαίνει αντίθεση με όλες τις δυνάμεις της ψυχής στη δύναμη του τυράννου.
Η αναζήτηση της αλήθειας, ως σκοπός της ζωής του, και η μη βία, ως μέσο για να φτάσει σε αυτό το σκοπό, ήταν οι δυο του πνεύμονες.
Χωρίς αυτές δε θα μπορούσε να ζήσει, όπως ο ίδιος έλεγε. Η αναζήτηση της αλήθειας αποκλείει τη χρήση βίας, γιατί ο άνθρωπος, καθώς δεν έχει τη ικανότητα να γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια, δεν μπορεί να έχει το θάρρος και να τιμωρεί. Χρειάζεται η Δικαιοσύνη που ανοίγει το δρόμο της αγάπης.

Τάχθηκε κατά της κληρονομικής κάστας και υπέρ της κάστας που ορίζεται ως θεία επιταγή καταμερισμού των έργων και συντελεί στην αρμονική συμβίωση, γιατί αποτρεπόταν χάρις αυτήν η κοινωνική διαμάχη. Ο Γκάντι πίστευε ότι κάθε εργασία έχει αξιοπρέπεια, ειδικά η χειρωνακτική, γι αυτό και ο ίδιος, κλώθοντας νήμα, έδινε το παράδειγμα.
Το έκανε επίσης και για πρακτικούς οικονομικούς λόγους, δηλαδή για την καταπολέμηση της ανεργίας το χειμώνα και για τον αγώνα κατά της επιβολής των αγγλικών βιομηχανικών προϊόντων, αλλά και για μια επιστροφή στον ινδικό τρόπο σε όλες τις φάσεις της ζωής.
Στα πλαίσια της ανάγκης μας για αυτοέλεγχο, με σκοπό τη λύτρωση, ο Γκάντι πίστευε στην αποτελεσματικότητα της σεξουαλικής εγκράτειας, την οποία ο ίδιος εφάρμοζε σε συμφωνία με τη γυναίκα του.
Η αυτοκυριαρχία εξυψώνει το πνεύμα. Έλεγε «ζούμε όχι για να τρώμε, να ντύνουμε και να kαλοπιάνουμε το σώμα μας. Φροντίζουμε το σώμα μας για να ζούμε». Η ζωή αρχίζει αφού ικανοποιηθούν οι σωματικές ανάγκες. Όταν όλες οι προσπάθειες αποσκοπούν στο σώμα, το πνεύμα μαραίνεται. Την έννοια αυτή του ελέγχου των παθών την μετέφερε και στον κοινωνικό τομέα, με την εφαρμογή της ahimsa, της αποχής από τα πολιτικά πάθη.
Μετέφερε την ιδέα αυτή από το πεδίο της ατομικής συμπεριφοράς στα πλαίσια της κοινωνίας και του εθνικοπολιτικού αγώνα.
Πίστευε ότι ο αγώνας είναι καλύτερος, όχι όταν φέρουμε πλήγματα στον εχθρό, αλλά όταν υπομένουμε, πράγμα που προϋποθέτει πίστη στο θεό και πνεύμα αυτοθυσίας.
Θεωρούσε ότι τα εκατομμύρια των Ινδών δεν ελέγχονται χωρίς την ψυχική ανωτερότητα των ηγετών τους. Και αυτός το πέτυχε. Και θυσιάστηκε για το ιδεώδες της συναδελφοσύνης Ινδουιστών-Μουσουλμάνων.
Η αγάπη του Γκάντι για την αλήθεια ήταν τέτοια, ώστε πολλές φορές έβαζε σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς οπαδούς του. Έλεγε πάντα την αλήθεια, γιατί πίστευε βαθιά ότι μακροπρόθεσμα η αλήθεια δεν είναι δυνατόν παρά να υπηρετήσει την Ινδία στον αγώνα της εναντίον των Άγγλων, να υπηρετήσει κάθε δίκαιη υπόθεση.
Ο Γκάντι ήταν πολύ επηρεασμένος από τη Μπακαβάτ Γκίτα και το υπερβατικό κλίμα, μέσα στο οποίο ελάμβανε ο Αρζούνα τις συμβουλές του Κρίσνα. Το στοιχείο αυτό της υπερβατικότητας, μέσα στο οποίο τοποθετούσε τη δράση του, είναι καθαρά αδβαιιτικό. Βγαίνει έξω από τα πλαίσια του αισθηματισμού και της κοινώς εννοούμενης αγάπης. Υπερβαίνει και το σκοπό της δράσης, της απελευθέρωσης της Ινδίας. Πάντοτε η φλογερή αγάπη του Γκάντι για τη χώρα του ξεπερνιόταν, και η δράση του αποκτούσε την «αγία εκείνη αδιαφορία» που συνιστούσε ο Κρίσνα στον Αρζούνα.

Την κοινωνική τάξη που ήθελε να εγκαθιδρύσει, την αποκαλούσε sarvodaya, που σημαίνει το κοινό καλό, το μεγαλύτερο δυνατό καλό για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, ενώ με τον όρο svarajya εννοούσε την πολιτική ανεξαρτησία. Αυτό συνδυασμένο με την svadeshi , τον ινδικό τρόπο ζωής, ήταν το ιδεώδες της Γκαντικής πολιτείας.Στον τομέα της μεταφυσικής, ο Γκάντι πίστευε ότι τα πάντα είναι διαπερασμένα από την υπέρτατη ουσία, το θεό. Και δίπλα στη Μπακαβάτ Γκίτα θαύμαζε περισσότερο τους πρώτους στίχους του Isa Upanishad «Έφθασα στο συμπέρασμα ότι, εάν όλα τα ουπανισάντς και οι άλλες γραφές ξαφνικά γίνονταν στάχτη και σώζονταν στις μνήμες των Ινδών μόνο ο στίχος. Όλα αυτά και ό,τι κινείται στη γη διαπερνώνται από το Μπράχμα, ο Ινδουισμός θα ζούσε αιώνια».
Δεν περιφρονούσε το λογισμό, δεν του απέδιδε όμως την αποκλειστική αξία σαν όργανο της γνώσης που του δίνουμε στη Δύση. Για αυτό και ήταν υπέρ μιας ολοκληρωμένης μόρφωσης του ανθρώπου που περιελάμβανε οτιδήποτε, μια φιλοσοφική και θρησκευτική θεώρηση των πραγμάτων. Επειδή πίστευε στην ενότητα που πραγματώνεται δια του θεού που διαπερνά τα πάντα, η υπηρεσία στους συνανθρώπους ήταν για αυτόν η καλύτερη μορφή λατρείας.
Ο Γκάντι επηρεάστηκε, εκτός από τη Μπακαβάτ Γκίτα, και από τη Ραμαγιάνα (θεία επίκληση), την «επί του όρους ομιλία» και επίσης από τον Τορώ, Τολστόι, Ράσκιν, τους οποίους θαύμαζε πολύ.Ο Γκάντι ήταν βαθιά δημοκρατικός, γιατί πίστευε στην αξία του ατόμου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κυβερνά χωρίς τη συγκατάθεση του λαού. Αλλά η δημοκρατία για αυτόν συνδυάζεται με την πειθαρχία.
Ένας εκ φύσεως δημοκράτης είναι και εκ φύσεως πειθαρχημένος.
Η δημοκρατία έρχεται με φυσικό τρόπο σε εκείνον που είναι συνηθισμένος να υπακούει πρόθυμα σε όλους τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους.
Οι αρετές που συνοδεύουν την πολιτική του δράση είναι η απέραντη μετριοπάθεια, η λογική συγκεκριμένων αιτημάτων και η αδαμάντινη αδιαλλαξία των ηθικών αρχών του αγώνα του.

Αυτός ήταν ο Γκάντι.
Ένας πραγματικός επαναστάτης με διαφορετική θεώρηση για το σύμπαν και τη ζωή.
Ένας ρήτορας που έμοιαζε περισσότερο με Δάσκαλο.
Ήταν η ζωντανή συνείδηση της Ινδίας.
Όλη του η δράση είχε τη σφραγίδα της ιερότητας και όταν η σφαίρα του Godse ( ενός συντηρητικού Ινδού νέου που θεωρούσε ότι ο Γκάντι ήταν πολύ υποχωρητικός έναντι των μουσουλμάνων) τον έπληξε θανάσιμα, πρόλαβε να φωνάξει «Ram,Ram», το όνομα υπό το οποίο ένοιωθε το θεό. Η μορφή του Γκάντι ήταν μια από τις μεγαλύτερες της Ιστορίας.
Η διδασκαλία του και οι αρχές του ξεπερνούν τα ινδικά όρια, και το πανανθρώπινο περιεχόμενό τους απέχει πολύ από του να έχει εξαντληθεί.

Αποφθέγματα που του χρεώνονται

-Αναμφιβόλως θα ήμουν χριστιανός, αν οι χριστιανοί ήταν χριστιανοί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
-Αυτό που κάνουμε στα δάση του κόσμου δεν είναι παρά μια αντανάκλαση καθρέφτη αυτού που κάνουμε στους εαυτούς μας και ο ένας στον άλλο.
-Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του.
Earth provides enough to satisfy every man’s need, but not any man’s greed.
-Ο καθένας έχει δίκιο με τον τρόπο του, αλλά δεν είναι απίθανο όλοι να έχουν άδικο.
-Όσα λιγότερα έχεις, τόσο λιγότερα θέλεις.
-Πρέπει να είσαι η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο.
-Πρέπει να σεβόμαστε τις άλλες θρησκείες εξίσου όπως σεβόμαστε τη δική μας. Η μερική/εν μέρει ανεκτικότητα επομένως δεν είναι αρκετή.
-Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς.
First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win.
-Τη στιγμή που ο σκλάβος αποφασίζει να μην είναι πια σκλάβος, οι αλυσίδες του σπάνε.
-Το αισθάνομαι πως η πνευματική πρόοδος όντως απαιτεί, σε κάποιο στάδιο, πως πρέπει να σταματήσουμε να σκοτώνουμε τα συντροφικά μας πλάσματα για την ικανοποίηση των σωματικών μας γούστων.
-Αν η μόρφωση δεν συνοδεύεται και από συμπόνια οχι απλά είναι άχρηστη, αλλά γίναται και καταστροφική



ΥΓ. Υπήρξε μια κοσμική φωνη που πρεπει να μνημονευουμε .
Η Ναυτεμπορικη τον τίμησε με αρθρο της 30-1-2008 στο Ματιες στο Κοσμο απ οπου
και πήρα την ιδεα για να το ανεβάσω .
Περισσοτερες λεπτομέρειες και φωτογραφικο υλικο el.wikipedia.org/wiki/Μαχάτμα_Γκάντι


Ιωαννα

24 Ιαν 2008

ΣΚΕΨΟΥ ...

PENSA
Σκέψου

Ci sono stati uomini che hanno scritto pagine
Υπήρξαν άνθρωποι που έγραψαν σελίδες
Appunti di una vita dal valore inestimabile
Σημειώσεις μιας ζωής ανεκτίμητης αξίας
Insostituibili perché hanno denunciato
Ανεκτίμητες γιατί κατήγγειλαν
Il più corrotto dei sistemi troppo spesso ignorato
Το πιο πουλημένο από τα συστήματα πολύ συχνά αγνοημένο
Uomini o angeli mandati sulla terra per combattere una guerra
Άνθρωποι ή άγγελοι σταλμένοι στη γη για να παλέψουν έναν πόλεμο
Di faide e di famiglie sparse come tante biglie
Από βεντέτες και από οικογένειες σκορπισμένες σαν πολλές μπίλιες
Su un isola di sangue che fra tante meraviglie
Πάνω σε ένα νησί αίματος , που μεταξύ πολλών θαυμαστών
Fra limoni e fra conchiglie... massacra figli e figlie
Ανάμεσα σε λεμονιές και κοχύλια .......σκοτώνει γιους και κόρες
Di una generazione costretta a non guardare
Μιας γενιάς υποχρεωμένης να μην κοιτά
A parlare a bassa voce a spegnere la luce
Να μιλάει σιγανά και να σβήνει το φως
A commententare in pace ogni pallottola nell'aria
Να σχολιάζει με ειρήνη κάθε σφαίρα στον αέρα
Ogni cadavere in un fosso
Κάθε πτώμα σε ένα λάκκο
Ci sono stati uomini che passo dopo passo
Υπήρξαν άνθρωποι που βήμα βήμα
Hanno lasciato un segno con coraggio e con impegno
Άφησαν ένα σημάδι με τόλμη και ζήλο
Con dedizione contro un'istituzione organizzata
Με αφοσίωση ενάντια στο κατεστημένο
Cosa nostra... cosa vostra... cos'è vostro?
Δικό μας πράγμα ....δικός σας πράγμα .....τι είναι δικό σας ?
E' nostra... la libertà di dire
Δικιά μας είναι ....η ελευθερία να λέμε
Che gli occhi sono fatti per guardare
Ο,τι τα μάτια είναι φτιαγμένα για να κοιτάς
La bocca per parlare le orecchie ascoltano...
Το στόμα για να μιλάς , τ αυτιά ακούν ...
Non solo musica non solo musica
Όχι μόνο μουσική ..όχι μόνο μουσική
La testa si gira e aggiusta la mira ragiona
Το κεφάλι γυρνά και στοχεύει καλύτερα , διαλογίζεται
A volte condanna a volte perdona
Άλλοτε κατηγορεί , άλλοτε συγχωρεί
Semplicemente
Απλά
Pensa prima di sparare
Σκέψου πριν πυροβολήσεις
Pensa prima di dire e di giudicare prova a pensare
Σκέψου πριν μιλήσεις και πριν κρίνεις δοκίμασε να σκεφτείς
Pensa che puoi decidere tu
Σκέψου πως μπορείς να αποφασίσεις εσύ
Resta un attimo soltanto un attimo di più
Μείνε μια στιγμή ,μόνο μια στιγμή παραπάνω
Con la testa fra le mani
Με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια
Ci sono stati uomini che sono morti giovani
Υπήρξαν άνθρωποι που πέθαναν νέοι
Ma consapevoli che le loro idee
Μα γνώστες πως οι ιδέες τους
Sarebbero rimaste nei secoli come parole iperbole
Θα είχαν μείνει στους αιώνες σαν υπερβολές
Intatte e reali come piccoli miracoli
‘Άθιχτες και πραγματικές σαν μικρά θαύματα
Idee di uguaglianza idee di educazione
Ιδέες ισότητας , ιδέες αγωγής
Contro ogni uomo che eserciti oppressione
Εναντίον κάθε ανθρώπου που καταπιέζει
Contro ogni suo simile contro chi è più debole
Εναντίον Κάθε όμοιον του και κάθε πιο αδύναμο απ αυτόν
Contro chi sotterra la coscienza nel cemento
Ενάντια σε όποιον θάβει τη συνείδηση στο τσιμέντο
Pensa prima di sparare
Σκέψου πριν πυροβολήσεις
Pensa prima di dire e di giudicare prova a pensare
Σκέψου πριν μιλήσεις και πριν κρίνεις, δοκίμασε να σκεφτείς
Pensa che puoi decidere tu
Σκέψου πως μπορείς να αποφασίσεις εσύ
Resta un attimo soltanto un attimo di più
Μείνε μια στιγμή ,μόνο μια στιγμή παραπάνω
Con la testa fra le mani
Με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια
Ci sono stati uomini che hanno continuato
Υπήρξαν άνθρωποι που συνέχισαν
Nonostante intorno fosse tutto bruciato
Έστω κι αν γύρω τους όλα ήταν καμένα
Perché in fondo questa vita non ha significato
Γιατί στο βάθος αυτή η ζωή δεν έχει νόημα
Se hai paura di una bomba o di un fucile puntato
Αν φοβάσαι μια βόμβα ή ένα τουφέκι που σε σημαδεύει
Gli uomini passano e passa una canzone
Οι άνθρωποι περνούν και περνά ένα τραγούδι
Ma nessuno potrà fermare mai la convinzione
Αλλά κανένας δεν θα μπορεί να σταματήσει ποτέ την πεποίθηση
Che la giustizia no... non è solo un'illusione
Πως η δικαιοσύνη Όχι...δεν είναι μόνο μια αυταπάτη
Pensa prima di sparare
Σκέψου πριν πυροβολήσεις
Pensa prima dì dire e di giudicare prova a pensare
Σκέψου πριν μιλήσεις και πριν κρίνεις, δοκίμασε να σκεφτείς
Pensa che puoi decidere tu
Σκέψου πως μπορείς να αποφασίσεις εσύ
Resta un attimo soltanto un attimo di più
Μείνε μια στιγμή ,μόνο μια στιγμή παραπάνω
Con la testa fra le mani
Με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια
Pensa.
Σκέψου
...... ..........
Αυτο το τραγούδι νίκησε στην κατηγορία Giovani Edizione στο Sanremo 2007.
Το τραγούδησε ο Fabrizio Moro .
Ειναι ενα τραγούδι Φωνή στο Αντισταθείτε .
Μια μελωδική κραυγή στους τυφλους και κουφους
Η μεταφραστική προσπάθεια εγινε στα ελληνικά απο Ι.Γ.
ΥΓ. Η μετάφραση στα ελληνικά εγινε για την αγαπητη Φαραονα μιας και εκδήλωσε την επιθυμία να το διαβασει-καταλάβει .
Επιπλεόν στην Αντουανετα που έμεινε στο σημειο ΜΙΛΑ ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΑ ΦΩΤΑ .
Στην ουσια ειναι ενα τραγουδι αντίσταση στην παρωδια της εποχης μας .
*Ιωαννα

17 Ιαν 2008

"Αντισταθείτε "

Ν' αντισταθούμε στο Πένθος και στην Ντροπή των καιρών με φωνές ποιητών , φωνές μαχητών .
Δέχομαι τη σκυτάλη απο την αγαπημένη Εαρινή , την κατα κόσμο Αγγελική και απαντώ με ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι .



Το Μονόγραμμα.


Θα πενθώ πάντα, -- μ' ακούς; --
για σένα, μόνος, στον Παράδεισο


Ι

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.


II

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά

Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες

Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.


III

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς

Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς

Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς

Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε

Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς

Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.


V

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα

Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά
Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανουβυθού,
μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο

Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή

Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο

Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη

Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.


VI

Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά της θάλασσας

Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί
Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι

Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο

Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο!


VII

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο


Οδ. Ελύτης




Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους και δη στην αγαπημένη μου Αγγελική για την τιμή να με βάλει στο παιχνίδι της φωνών .
Δινω τη σκυτάλη για να γράψουν με τη σειρά τους αν και εφ' όοσον θέλουν και μπορούν, στους ...

Απηλιανο
Μεσοκοσμο
Mist
Γ. Ρηγόπουλο
Poetic sin





Ιωαννα

15 Ιαν 2008

Καλημέρα σου Καληνύχτα.

.
Οταν ακουμπούν οι αέρηδες τις Alba ... 'συχάζονται ακόμα τα κορμιά μας ,
στα ζεσταμένα σεντόνια των ονείρων ...
Γυμνές, οι σύντροφες σκέψεις, ταλανίζονται στις προσευχές του ελέους .

Χαραγμένα ερωτηματικά διαγράφονται στους ήχους της κίνησης σωμάτων,
που ξυπνούν ανυποψίαστα ...

Με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος, ξεφυλλίζω στα μάτια μου τη πόλη .
Το σώμα τ' ουρανού που ερωτεύονται τα γλαρόπουλα-μάτια,
στη καθημερινή τους αγωνία .

Αφήνω να τρέξει το νερό των ήχων ...να ξυπνήσει την πανδαισία των αγωνιών μου ....
Μπορώ ακόμα και να ντυθώ τα δάκρυα που σταμάτησαν στα δένδρα ...
Κι' έτσι, ... με τη μελαγχολία των ουρανών βαπτισμένη στα βλεφαρά μου ...
ν' απαγγείλω το χαμόγελο της Καλημέρας ...

Ήσυχη ... στο βασίλειο των ξωτικών ... ξωτικό κι' εγώ ...
τραβηγμένο μέσ' απο τις .. fiabe .

H μέρα αντανακλά το φως της ψυχής μου ...
Έχει μια αφόρητη αγνότητα να μοιραστεί, στα ψίχουλα της καθημερινότητας ....

Θεέ μου ...
Τόσα γιατί με περικύκλωσαν ξαφνικά ....
ή θαρρείς πως, μόλις τώρα, ανακάλυψα πως δεν βλέπω στεριά ...
Γή, ν' ακουμπήσω το σαρκίο του εαυτού μου ...
το μετέωρο βλέμμα της παγίδας ......

Πού πάμε .....
Πού καταλήγει η θάλασσα οταν δεν ταξιδεύει άραγε ;
Πού χαράζει η πλώρη το σμιλεμένο σύννεφο της αγωνιάς ....
Πού σταματά ο ήχος να ξυπνά τη παγίδα του εαυτού μας ...
Πού αρχίζει να χαράζει η ζεστασιά, την ανάγκη μιας παρήγορης αγκαλιάς ...
Πού πετάχθηκε στραπατσαρισμένη η λέξη ... Πιστεύω ...
Πού φύλαξα τα όνειρα της νεότης μου και δεν τα βρίσκω πια ...
Πού μαζεύτηκαν οι ανάσες μου;
Πού είμαι ...
Ποιά είμαι ...

Καλημέρα σου ... Καληνύχτα ...

Mη ξεχάσεις το φως της Alba στο παράθυρο ν' αγγίξεις ....

Έτσι, είναι σα ν' αγγίζεις τις σκέψεις μου, τις ιδρωμένες,
στα βρεγμένα μου όνειρα.


Ιωάννα
.