tag:blogger.com,1999:blog-239758402024-03-07T08:48:47.601+01:00RococoΕΦΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΕΔΩ.
ΣΤO ΣΗΜΑΔΙ ΕΤΟΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ.
ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΝΙΑΤΑ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΕΠΑΝΩ, ΣΤΗΘΟΣ ΜΕ ΣΤΗΘΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ.
ΠΟΥ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΟΣΙΕΣ ΤΙΣ ΠΡΑΣΙΝΕΣ. ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΝΕΡΑ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΚΟΗΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΦΤΕΡΑ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ TOY. ...[ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ]Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.comBlogger79125tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-27735560979759942212010-05-06T16:08:00.002+02:002010-05-06T19:44:26.498+02:00Σα παραμυ8ι ενας ΑλέξανδροςΟ Αλέξανδρος θα συναντήσει τη Μαρία της σιωπήςΙωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-47818442275849342262009-04-27T09:18:00.002+02:002009-04-27T23:11:24.521+02:00ΑρπαγήΣτην αρπαγή της Ελένης<br />θα κοιμηθώ<br />Σαν να τανε ο χρόνος σταματημένος στις παγίδες .<br /><br />Μια θάλασσα που θα φουσκώσει τον Ερχομο<br />θα με ξυπνήσει<br /><br />Ανήμπορη να παλέψω το τέρας τον εαυτό μου<br />στις ίδιες τις ηδονές του πόνου<br />θα χαθώ .<br /><br />Ενας ματωμένος λυκάνθρωπος που βόσκει στα πέρατα του μυαλού μου<br /><br />Θαμμένα αγριολούλουδα να ξεβράζονται στη μοναξιά τους<br />κλαίγοντας ενα λίπασμα αφές που ξεχάστηκαν .<br /><br />Ενα κομμάτι από λαβύρινθο ο ερχομός της κάθε μερας<br />και ο μινώταυρος καραδωκεί .<br /><br /><br />Ι.Κ.Γ<br /><span style="font-size:78%;"></span><br /><span style="font-size:78%;">13,9,2007</span>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-24449650153516703622009-03-09T16:19:00.002+01:002009-03-09T16:29:11.209+01:00Περί Σιωπής....Σιωπή είναι το αδρανές σημείο μιας απουσίας .Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-77792303764120178302008-12-01T21:08:00.004+01:002008-12-02T00:15:58.006+01:00Καμπαρέ γερόντων<div align="center"></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">Η εικόνα του σήμερα </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;"></span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">Ενα τοπίο μαδημένο </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">Μια φύση Σαλώμη </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">Ενα δένδρο κλαδιά </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">Ενα πανί ομίχλη </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">Ξεδιάντροπα γεράνια </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">να γέρνουν-γερνούν </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">γυμνά </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;"></span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;"></span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;"></span></em></div><br /><p align="justify"><em><span style="font-family:arial;">Οι γερανοί-γυρίνοι<br />με το θολό βλέμα της νοσταλγίας </span></em></p><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">βραχνοί<br />γρυλίζουν το χρόνο που περνά απο πάνω τους<br />ανήμποροι ν αφουγκραστούν γόνιμα τις εποχές .<br /><br />Πάντα στον ίδιο ρυθμό περιμένουν<br />τους έρωτες<br />στους κορμοράνους και στ αγριόπουλα .<br /><br />Σαν παλακίδες σε κοιτώνες σιωπής<br />με σηκωμένα τ άσαρκα πόδια τους<br />στέκουν σε στάση καν-καν<br /><br />Σα ξεχασμένο καμπαρέ αλλων εποχών ,τα τρόπαια .<br /><br />Κανένα άλλο χέρι δεν θα τ ακουμπά .<br /></span></em><em><span style="font-family:arial;"><strong>Δεν θα φιληθούν ξανά απο καμιά ανάγκη .<br /></strong>Μόνο απ τις ριπές των γεγονότων<br />που τα καταστρέφουν αργά<br />θα χαθούν .<br /><br />Μόνοι ,<br /><br />στο κενό βλέμα των ήλιων<br />που τα γλείφει νωχελικά<br />με 'κείνες τις βρεγμένες ερωτικές γλώσσες<br />μιας θάλασσας βροχής<br />και κείνους τους ανέμους<br />που πλάστηκαν για αχόρταγες μελαγχολίες,<br />θα συνθλιβούν στο κενό της ανυπαρξίας τους .<br /><br />Ωσπου μια μέρα<br /><br />θεριασμένη η επιθυμία της εκμηδένησης<br />θα τα σαρώσει στο πουθένα<br />μαζί με τις αίσθητες<br />και τους ήχους αλλοτινών εραστών κι ερώτων<br /><br />Στο γκρίζο βλέμα της αποστροφής τους<br />Παγιδευμένα στις αφές ενος γκριζου ουρανού<br />που τα μαγκώνει στις γωνιές αρνητικών<br />θολώνοντας την αμφιβολία της ηδονής τους<br /><strong>μαυρο</strong> σε φόντο αμνησίας<br />με μια γεύση πικραμυγδαλιάς<br />πεθαίνουν .<br /><br />Μηδενίζοντας ετσι στο κοντερ της αναφοράς τους<br />τους κώδικες της ύπαρξης τους<br />Μα ταυτόχρονα καθορίζοντας<br />το νέο πεδίο<br />Το<strong> Κενό</strong>.<br /><br />Γυρίζω το βλέμα </span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">θρυψαλιαμένο<br />στ άχρωμα κουφάρια τους<br />μπορώντας μόνο να μετρήσω στις σάρκες τους<br />τους αέριδες και τις φωνές τους </span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;"><br />Το στριγκιό ήχο της δουλείας<br />τις πολλές κραυγιές οδύνης ,<br />σα μάνες λεχώνες που σκίρτησαν στα μωρά τους ,<br />το οδοιπορικό θυέλλης ,<br />τους γνώριμους ήχους της τραγωδίας .<br /><br />κι εμείς, οι <strong>Ο</strong>λοι εμείς ,</span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">το Χορικό </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">ενος εύγλωτου σκηνικού που αργοπεθαίνει<br />άχρωμοι θεατές της λύπης </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">χειροκροτάμε στα περάσματα μας </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">τους υγρους σκελετούς τους </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">τ αδελφωμένα αγγίγματα της ομίχλης τους</span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:arial;">τα αγριόπουλα-μάτια που ταξιδεύουν πάνω τους.</span></em></div><br /><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;"></span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;"></span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;">Ι.Γ</span></em></div><br /><br /><div align="justify"></div><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;"><span style="font-size:85%;">απόσπασμα</span> </span></em></div><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;font-size:85%;">16.10.2008 μα ερχεται απο 2/2007</span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;font-size:85%;"></span></em></div><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;font-size:85%;"><strong>στο γιο μου</strong> γιατι εχω μονο εμενα να σου αφησω </span></em></div><br /><br /><br /><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;"></span></em></div>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-5168751948198743982008-10-27T20:12:00.002+01:002008-10-27T20:18:57.000+01:00ΣχοινοβάτηςΣτο έρεβος , ο σχοινοβάτης<br />τρέμει τον εαυτό του .<br />Κανένας άνεμος δεν θα παρασύρει τα χέρια του<br />απ το φοβο .<br />Θα τρίζει αρμονικά τη μοναξιά του στο κενό .<br />Εκείνος και ο εκείνος<br />θα συνομιλούν για το τέλος της αρμονίας.<br /><br /><br />Ι.Γ<br /><br />8/2007Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-74797299736173240862008-10-20T21:20:00.005+02:002008-10-22T11:50:54.056+02:00Μην με περιμένεις να ξυπνήσωΜην με περιμένεις να ξυπνήσω<br /><br />προτιμώ να περάσω στο σεργιάνι των ακίνητων ονείρων<br />με μια στάση ικεσίας στις μενάδες<br />με μια μομφή κλάματος πάνω στο πανί<br />με μια κιλίδα κίνησης που γέρασε<br />με μια ρυτίδα χρόνου που πέρασε<br />να μ αφυπνίζει στα ξέπνοα .<br /><br />Μην με περιμένεις να ξυπνήσω<br /><br />προτιμώ τη θάλασσα απ αίσθητες<br />χαμένη στ αρνητικά των σκοταδιών<br />και στις φωνές που κραυγάζουν τις σιωπές τους<br />ακίδες πόνων που θρηνούν τις πληγές τους .<br /><br />Μην με περιμένεις να ξυπνήσω<br /><br />προτιμώ το φως που αχνοφέγγει στο φεγγίτη<br />μια πιγολαμπίδα<br />αρχαίου θιάσου το σκηνικό<br />ένας εσώκλειστος καντηλανάφτης<br />ένα χέρι δείκτης<br />μια στιγμή βότσαλο<br />ενα κομμάτι βαμβάκι<br /><br />Μην με περιμένεις να ξυπνήσω<br /><br />τρέχει ακόμα μια καταιγίδα<br />σ αυτά τα όνειρα<br />φυσάνε ακόμα οι θάλασσες ανατριχίλες<br />παλεύουνε τα τέρατα οι σκίες στο δάσος των ανέμων<br />σταματημένο στις συμπλιγάδες το πλοίο<br />με τις σειρήνες γυμνές φωνές να ειρωνεύονται<br />τους υποσχόμενους ήχους στις είκονες<br />τους χαμένους χάρτες της Ιθάκης<br />της δικής μου Ιθάκης .<br /><br /><br />Μην μου ζητήσεις να σηκωθώ<br /><br />εχω ακόμα όνειρα ανοιχτά στη σφιγμένη αγκαλιά μου<br />εχω ακόμα το ζεστό φαγί της ψυχής μου να μοιράσω<br />πριν κρυώσει<br />έχω ακόμα λίγη στόφα βαμβακερές αφές<br />στη στράτα να ξοδιάσω<br />στις γειτονιές των κόσμων ,<br />της καρδιάς μου<br /><br /><br />Κι έτσι ,<br /><br />Μπορεί ν αργήσω .<br /><br /><span style="font-size:85%;"><strong>13/10/2008</strong></span>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-59307281515530118862008-10-12T19:03:00.003+02:002008-10-12T19:35:40.638+02:00Περί ΧρόνουΛαχανιασμένη ρανίδα σε φύλλα γινωμένα<br />ειναι ο χρόνος<br />και πέφτει πάνω μας σα ρούχο .Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-46340744399231397222008-06-16T18:52:00.003+02:002008-06-16T19:02:28.316+02:00Περι ποίησης ....Ποίηση είναι ο εσωτερικός αλγόρυθμος του πένθους και της ίασης .Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-10996531240942743842008-06-13T10:27:00.004+02:002008-12-01T22:54:33.867+01:00ΒΛΕΜΜΑ ΣΙΩΠΗΛΟΗ σιωπή τρέχει τις παραξενιές της αυτές τις μέρες .<br />Με χρώματα και λέξεις αποστασιωποιημένες .<br />Με μια κίνηση αν -ύλικη<br />Με συμμετοχές αμέτοχες στο θεατρικό .<br /><br />Βιάζονται να ξοδευτούν οι αέριδες στα βαρκόπανα<br />Κι όλο κυνηγιούνται τα ιστιόπουλα καταμεσίς στο πέλαος<br />Μια ματιά ρουφήχτρα τα κυνηγά να τ αγκαλιάσει<br />Θαρρείς μαντήλια τα πουλιά ,<br />σκουπίζουν χαρές και θλίψες μαζί .Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-10936545294076250832008-05-26T12:18:00.004+02:002008-06-13T16:30:05.781+02:00Σαρανταρης ....εγινες ...Ο Ιωαννης Ξενίδης , ο κοινός μας Μεσοκοσμος μόλις πάτησε τα <strong><span style="font-size:130%;">40.</span></strong><br /><span style="font-size:100%;"></span><br />Για την ακρίβεια στης 24/5 γιόρτασε τα γεννέθλια του .<br />Ελπίζω να τα πέρασες ευχάριστα .<br /><br />Σου στέλνω και μέσα απο εδω τις ευχες μου και την αγάπη μου<br /><br /><br /><strong>Χ</strong>ρόνια <strong>Κ</strong>αλά και <strong>Π</strong>ολλά σου εύχομαι αγαπημένε μου φίλε Ιωάννη .<br /><br /><br /><br />Η φίλη σουΙωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-52174646031493438862008-01-31T18:13:00.000+01:002008-12-09T21:52:51.710+01:00Κάποτε ένας τέτοιος άνθρωπος περπάτησε πάνω στη γη<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHueuo9JqVoF6aLQyssRa-sctO-EcpPSuQXtbFLmwkzazqB2EuTNAdgnU7cnk2O96Ca3nydkZOcq58_wny-xQZeuCeXjIs2WXHTpFFABTqYwRhV0m1m6M_mqvZvpquy2_sqpQJLQ/s1600-h/gandhi2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5161691202498676466" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHueuo9JqVoF6aLQyssRa-sctO-EcpPSuQXtbFLmwkzazqB2EuTNAdgnU7cnk2O96Ca3nydkZOcq58_wny-xQZeuCeXjIs2WXHTpFFABTqYwRhV0m1m6M_mqvZvpquy2_sqpQJLQ/s320/gandhi2.jpg" border="0" /></a> Συμπληρώθηκαν <strong>60</strong> χρόνια από τη δολοφονία του απόστολου της μη βίας.<br /><br />«<strong>Οι γενιές που θα έρθουν δεν θα μπορούν να πιστέψουν ότι κάποτε ένας τέτοιος άνθρωπος περπάτησε πάνω στη γη</strong>», έλεγε ο Aλμπερτ Aϊνσταϊν για τον Μαχάτμα Γκάντι.<br />Δεν είναι μόνο ότι η άποψη του Γκάντι, είναι μια ηθική άποψη, που άλλαξε το πλαίσιο του αντιαποικιακού αγώνα, μετατρέποντας τον σε αγώνα για αξίες, δεν είναι μόνο ότι επιζητεί την αλήθεια, ως δύναμη χειραφέτησης, ως εγγενές στοιχείο της ειρήνης, δεν είναι μόνο ότι πίστευε στη δύναμη του νου κι όχι στη δύναμη του φόβου ή της βίας, που προκύπτει από την άγνοια, αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα το μήνυμα ήταν η ίδια η ζωή του. Γι' αυτό λατρεύτηκε σαν άγιος.<br /><br /><br /><br />Το πραγματικό του όνομα ήταν Mohandas Karamchand Gandhi. Γεννήθηκε το 1869 στη Δυτική Ινδία (Πορμπαντάρ) και πέθανε το 1948 στο Νέο Δελχί.<br />Αφού σπούδασε πρώτα νομικά στο Λονδίνο, εγκαταστάθηκε ύστερα στη Νότια Αφρική, όπου αγωνίστηκε για να επιβάλλει το σεβασμό των δικαιωμάτων των Ινδών εργατών που είχαν μεταναστεύσει εκεί.<br />Όταν ξαναγύρισε στην πατρίδα του το 1914, ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα μέσα στο κόμμα του Εθνικού Ινδικού Κογκρέσου υποστηρίζοντας ότι η Ινδία ήταν ώριμη για να αυτοκυβερνηθεί.<br />Οργάνωσε ομάδες οπαδών για να αγωνιστούν εναντίον της πολιτικής και κοινωνική αδικίας. Στο μεταξύ προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους Ινδούς με τους Μουσουλμάνους, αλλά το 1922 τον συνέλαβαν οι Άγγλοι. Δύο χρόνια μετά βγήκε από τη φυλακή. Αφού αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική ζωή, περιηγήθηκε σε ολόκληρη την Ινδία για να πείσει όλους για την κατάργηση των καστών.<br /><br />Το 1930 τον βλέπουμε επικεφαλής της περίφημης «<strong>πορείας του αλατιού</strong>», ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον του φόρου που είχαν επιβάλλει οι Άγγλοι στην Ινδία, πορεία που την επανέλαβαν χιλιάδες Ινδοί, ως το σημείο να γίνει ένα πανίσχυρο κίνημα που συγκλόνισε ως τα βάθη της την ατάραχη ινδική αδιαφορία και οδήγησε για πρώτη φορά μια απολιτική και αδιάφορη μάζα στους πολιτικούς αγώνες.<br />Έτσι ο Γκάντι συνελήφθη κι άλλες φορές από τους Άγγλους, έκανε απεργίες πείνας ως ένδειξη διαμαρτυρίας και όταν πια το πρόβλημα της ανεξαρτησίας της Ινδίας άρχισε να βρίσκει λύση, προσπάθησε να συμφιλιώσει Ινδούς και Μουσουλμάνους.<br />Ένας όμως Ινδός νεαρός εθνικιστής, στις 30 Ιανουαρίου του 1948, τον σκότωσε, προκαλώντας τη συγκίνηση και την αγανάκτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.<br />Υπήρξε μια μεγάλη πολιτική προσωπικότητα της Ινδίας, που εκδήλωνε τις βαθιές φιλοσοφικές του πεποιθήσεις στην πολιτική του δράση.<br />Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στους υψηλότερους σκοπούς: στην ανεξαρτησία της Ινδίας, στην ισότητα δικαιωμάτων των παριών, στην ειρήνη μεταξύ των ινδουιστών και των μουσουλμάνων.<br />Στην Ινδία, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τόπο, κάθε μορφή της ανθρώπινης δράσης, ιδιαίτερα σε εξαίρετες ψυχές σαν του Γκάντι, γίνεται με φόντο το άπειρο. Δρώντας ο άνθρωπος κατέχεται από την πεποίθηση ότι πρέπει να υπηρετήσει κάποια ανώτερη υπερβατική αξία. Η φιλοσοφία, λοιπόν, είναι θέμα πρακτικό, που εκφράζεται όχι μόνο με γραπτά κείμενα, αλλά με όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά.<br />Ο Γκάντι, εκφραστής αυτής της φιλοσοφίας, πίστευε ότι όλα τα όντα, από το Θεό μέχρι το τελευταίο πλάσμα, υπάρχουν σε μια μόνο κλίμακα, της οποίας τις βαθμίδες το καθένα έχει τη δυνατότητα να ανέβει.<br />Συνηγορεί υπέρ της δράσης, με χαρακτήρα ιερότητας, αφού είναι εμπνευσμένη από βαθύτατη, υπερβατική πνευματικότητα.<br />Οι Ινδοί, που έχουν μια διαφορετική από μας αντίληψη περί αγιοσύνης, τον κατατάσσουν μεταξύ των αγίων τους, και γι αυτό τον αποκαλούσαν<strong> Mahatma</strong> ( <strong>Maha Atma = μεγάλο</strong> <strong>πνεύμα, μεγάλη ψυχή</strong>) κι όταν ακόμη ζούσε, γιατί, όπως είπαμε, στην Ινδία η αγιοσύνη δεν απονέμεται από ιερατικά συμβούλια, αλλά από την αλάθητη λαϊκή διαίσθηση.<br />Ο Γκάντι, σε όλη τη ζωή του, αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της χώρας του με μόνο του όπλο το ηθικό του ανάστημα και την πραγματική λατρεία που του είχε ολόκληρη η Ινδία, επειδή ενσάρκωνε το προαιώνιο πνεύμα της.<br /><strong>Ο θεός, για το Γκάντι, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια</strong><em>.</em><br />Είναι μια ζωντανή παρουσία, της οποίας η φωνή είναι μέσα στον άνθρωπο.<br />Στην παρουσία αυτή έδινε την ονομασία <em>Sat,</em> ύπαρξη, απόλυτο ον, θεός, αλήθεια.<br />Η θυσία για την αλήθεια αυτή είναι ο μόνος τρόπος διάδοσής της. Κι έτσι φτάνουμε στη 2η βασική ιδέα της φιλοσοφίας του Γκάντι, στην ιδέα της <strong>ahimsa της</strong> < <strong>μη βίας</strong>>, της αποχής από τη βία, που έπαιξε τόσο τεράστιο ρόλο στην απελευθέρωση της Ινδίας.<br />Για αυτόν η <strong>ahimsa</strong> εκτείνεται σε κάθε ενέργεια που προκαλεί σωματικό ή ψυχικό πόνο και έχει 2 βασικές πηγές: την αγάπη σε κάθε πλάσμα και την ανάγκη αυτοελέγχου για την πραγμάτωσή μας στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. <strong>Μη βία δε σημαίνει υποταγή στον</strong> <strong>κακοποιό</strong>.<br />Σημαίνει αντίθεση με όλες τις δυνάμεις της ψυχής στη δύναμη του τυράννου.<br />Η αναζήτηση της αλήθειας, ως σκοπός της ζωής του, και η μη βία, ως μέσο για να φτάσει σε αυτό το σκοπό, ήταν οι δυο του πνεύμονες.<br />Χωρίς αυτές δε θα μπορούσε να ζήσει, όπως ο ίδιος έλεγε. Η αναζήτηση της αλήθειας αποκλείει τη χρήση βίας, γιατί ο άνθρωπος, καθώς δεν έχει τη ικανότητα να γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια, δεν μπορεί να έχει το θάρρος και να τιμωρεί. Χρειάζεται η Δικαιοσύνη που ανοίγει το δρόμο της αγάπης.<br /><br />Τάχθηκε κατά της κληρονομικής κάστας και υπέρ της κάστας που ορίζεται ως θεία επιταγή καταμερισμού των έργων και συντελεί στην αρμονική συμβίωση, γιατί αποτρεπόταν χάρις αυτήν η κοινωνική διαμάχη. Ο Γκάντι πίστευε ότι κάθε εργασία έχει αξιοπρέπεια, ειδικά η χειρωνακτική, γι αυτό και ο ίδιος, κλώθοντας νήμα, έδινε το παράδειγμα.<br />Το έκανε επίσης και για πρακτικούς οικονομικούς λόγους, δηλαδή για την καταπολέμηση της ανεργίας το χειμώνα και για τον αγώνα κατά της επιβολής των αγγλικών βιομηχανικών προϊόντων, αλλά και για μια επιστροφή στον ινδικό τρόπο σε όλες τις φάσεις της ζωής.<br />Στα πλαίσια της ανάγκης μας για αυτοέλεγχο, με σκοπό τη λύτρωση, ο Γκάντι πίστευε στην αποτελεσματικότητα της σεξουαλικής εγκράτειας, την οποία ο ίδιος εφάρμοζε σε συμφωνία με τη γυναίκα του.<br /><span style="color:#990000;">Η αυτοκυριαρχία εξυψώνει το πνεύμα</span>. Έλεγε «<span style="color:#990000;">ζούμε όχι για να τρώμε, να ντύνουμε και να</span> <span style="color:#990000;">kαλοπιάνουμε το σώμα μας</span>. Φροντίζουμε το σώμα μας για να ζούμε». Η ζωή αρχίζει αφού ικανοποιηθούν οι σωματικές ανάγκες. Όταν όλες οι προσπάθειες αποσκοπούν στο σώμα, το πνεύμα μαραίνεται. Την έννοια αυτή του ελέγχου των παθών την μετέφερε και στον κοινωνικό τομέα, με την εφαρμογή της ahimsa, της αποχής από τα πολιτικά πάθη.<br />Μετέφερε την ιδέα αυτή από το πεδίο της ατομικής συμπεριφοράς στα πλαίσια της κοινωνίας και του εθνικοπολιτικού αγώνα.<br /><strong>Πίστευε</strong> ότι ο αγώνας είναι καλύτερος, όχι όταν φέρουμε πλήγματα στον εχθρό, αλλά όταν υπομένουμε, πράγμα που προϋποθέτει πίστη στο θεό και πνεύμα αυτοθυσίας.<br /><strong>Θεωρούσε</strong> ότι τα εκατομμύρια των Ινδών δεν ελέγχονται χωρίς την ψυχική ανωτερότητα των ηγετών τους. Και αυτός το πέτυχε. Και θυσιάστηκε για το ιδεώδες της συναδελφοσύνης Ινδουιστών-Μουσουλμάνων.<br />Η αγάπη του Γκάντι για την αλήθεια ήταν τέτοια, ώστε πολλές φορές έβαζε σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς οπαδούς του. Έλεγε πάντα την αλήθεια, γιατί πίστευε βαθιά ότι μακροπρόθεσμα η αλήθεια δεν είναι δυνατόν παρά να υπηρετήσει την Ινδία στον αγώνα της εναντίον των Άγγλων, να υπηρετήσει κάθε δίκαιη υπόθεση.<br />Ο Γκάντι ήταν πολύ επηρεασμένος από τη Μπακαβάτ Γκίτα και το υπερβατικό κλίμα, μέσα στο οποίο ελάμβανε ο Αρζούνα τις συμβουλές του Κρίσνα. Το στοιχείο αυτό της υπερβατικότητας, μέσα στο οποίο τοποθετούσε τη δράση του, είναι καθαρά αδβαιιτικό. Βγαίνει έξω από τα πλαίσια του αισθηματισμού και της κοινώς εννοούμενης αγάπης. Υπερβαίνει και το σκοπό της δράσης, της απελευθέρωσης της Ινδίας. Πάντοτε η φλογερή αγάπη του Γκάντι για τη χώρα του ξεπερνιόταν, και η δράση του αποκτούσε την «αγία εκείνη αδιαφορία» που συνιστούσε ο Κρίσνα στον Αρζούνα.<br /><br />Την κοινωνική τάξη που ήθελε να εγκαθιδρύσει, την αποκαλούσε <strong>sarvodaya</strong>, που σημαίνει το κοινό καλό, το μεγαλύτερο δυνατό καλό για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, ενώ με τον όρο svarajya εννοούσε την πολιτική ανεξαρτησία. Αυτό συνδυασμένο με την svadeshi , τον ινδικό τρόπο ζωής, ήταν το ιδεώδες της Γκαντικής πολιτείας.Στον τομέα της μεταφυσικής, ο Γκάντι πίστευε ότι τα πάντα είναι διαπερασμένα από την υπέρτατη ουσία, το θεό. Και δίπλα στη Μπακαβάτ Γκίτα θαύμαζε περισσότερο τους πρώτους στίχους του Isa Upanishad «Έφθασα στο συμπέρασμα ότι, εάν όλα τα ουπανισάντς και οι άλλες γραφές ξαφνικά γίνονταν στάχτη και σώζονταν στις μνήμες των Ινδών μόνο ο στίχος. Όλα αυτά και ό,τι κινείται στη γη διαπερνώνται από το Μπράχμα, ο Ινδουισμός θα ζούσε αιώνια».<br /><strong>Δεν περιφρονούσε</strong> το λογισμό, δεν του απέδιδε όμως την αποκλειστική αξία σαν όργανο της γνώσης που του δίνουμε στη Δύση. Για αυτό και ήταν υπέρ μιας ολοκληρωμένης μόρφωσης του ανθρώπου που περιελάμβανε οτιδήποτε, μια φιλοσοφική και θρησκευτική θεώρηση των πραγμάτων. Επειδή πίστευε στην ενότητα που πραγματώνεται δια του θεού που διαπερνά τα πάντα, η υπηρεσία στους συνανθρώπους ήταν για αυτόν η καλύτερη μορφή λατρείας.<br />Ο Γκάντι επηρεάστηκε, εκτός από τη Μπακαβάτ Γκίτα, και από τη Ραμαγιάνα (θεία επίκληση), την «επί του όρους ομιλία» και επίσης από τον Τορώ, Τολστόι, Ράσκιν, τους οποίους θαύμαζε πολύ.Ο Γκάντι ήταν βαθιά δημοκρατικός, γιατί πίστευε στην αξία του ατόμου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κυβερνά χωρίς τη συγκατάθεση του λαού. Αλλά η δημοκρατία για αυτόν συνδυάζεται με την πειθαρχία.<br /><strong>Ένας εκ φύσεως δημοκράτης είναι και εκ φύσεως πειθαρχημένος</strong>.<br />Η δημοκρατία έρχεται με φυσικό τρόπο σε εκείνον που είναι συνηθισμένος να υπακούει πρόθυμα σε όλους τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους.<br />Οι αρετές που συνοδεύουν την πολιτική του δράση είναι η απέραντη μετριοπάθεια, η λογική συγκεκριμένων αιτημάτων και η αδαμάντινη αδιαλλαξία των ηθικών αρχών του αγώνα του.<br /><br />Αυτός ήταν ο Γκάντι.<br /><div align="left">Ένας πραγματικός επαναστάτης με διαφορετική θεώρηση για το σύμπαν και τη ζωή. </div>Ένας ρήτορας που έμοιαζε περισσότερο με Δάσκαλο.<br />Ήταν η ζωντανή συνείδηση της Ινδίας.<br />Όλη του η δράση είχε τη σφραγίδα της ιερότητας και όταν η σφαίρα του Godse ( ενός συντηρητικού Ινδού νέου που θεωρούσε ότι ο Γκάντι ήταν πολύ υποχωρητικός έναντι των μουσουλμάνων) τον έπληξε θανάσιμα, πρόλαβε να φωνάξει «Ram,Ram», το όνομα υπό το οποίο ένοιωθε το θεό. Η μορφή του Γκάντι ήταν μια από τις μεγαλύτερες της Ιστορίας.<br />Η διδασκαλία του και οι αρχές του ξεπερνούν τα ινδικά όρια, και το πανανθρώπινο περιεχόμενό τους απέχει πολύ από του να έχει εξαντληθεί.<br /><br />Αποφθέγματα που του χρεώνονται<br /><br />-Αναμφιβόλως θα ήμουν <a title="Χριστιανισμός" href="http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82">χριστιανός</a>, αν οι χριστιανοί ήταν χριστιανοί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.<br />-Αυτό που κάνουμε στα δάση του κόσμου δεν είναι παρά μια αντανάκλαση καθρέφτη αυτού που κάνουμε στους εαυτούς μας και ο ένας στον άλλο.<br />-Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την <a title="Απληστία" href="http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1">απληστία</a> του.<br />Earth provides enough to satisfy every man’s need, but not any man’s greed.<br />-Ο καθένας έχει δίκιο με τον τρόπο του, αλλά δεν είναι απίθανο όλοι να έχουν άδικο.<br />-Όσα λιγότερα έχεις, τόσο λιγότερα θέλεις.<br />-Πρέπει να είσαι η <a title="Αλλαγή" href="http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AE">αλλαγή</a> που εύχεσαι να δεις στον κόσμο.<br />-Πρέπει να σεβόμαστε τις άλλες θρησκείες εξίσου όπως σεβόμαστε τη δική μας. Η μερική/εν μέρει ανεκτικότητα επομένως δεν είναι αρκετή.<br />-Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς.<br />First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win.<br />-Τη στιγμή που ο σκλάβος αποφασίζει να μην είναι πια σκλάβος, οι αλυσίδες του σπάνε.<br />-Το αισθάνομαι πως η πνευματική πρόοδος όντως απαιτεί, σε κάποιο στάδιο, πως πρέπει να σταματήσουμε να σκοτώνουμε τα συντροφικά μας πλάσματα για την ικανοποίηση των σωματικών μας γούστων.<br />-Αν η <a title="Μόρφωση" href="http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B7">μόρφωση</a> δεν συνοδεύεται και από συμπόνια οχι απλά είναι άχρηστη, αλλά γίναται και καταστροφική<br /><br /><br /><br />ΥΓ. Υπήρξε μια κοσμική φωνη που πρεπει να μνημονευουμε .<br />Η Ναυτεμπορικη τον τίμησε με αρθρο της 30-1-2008 στο Ματιες στο Κοσμο απ οπου<br />και πήρα την ιδεα για να το ανεβάσω .<br /> Περισσοτερες λεπτομέρειες και φωτογραφικο υλικο <strong> <span style="font-size:85%;">el.wikipedia.org/wiki/Μαχάτμα_Γκάντι<br /><br /></span></strong><br />Ιωαννα<br /></div>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-2810133768324163962008-01-24T18:10:00.000+01:002008-01-30T11:10:54.191+01:00ΣΚΕΨΟΥ ...<div align="center"><strong><span style="font-size:130%;"></span><span style="font-size:180%;"><em>PENSA</em></span></strong><em><span style="font-size:180%;"><br />Σκέψου<br /></span><br />Ci sono stati uomini che hanno scritto pagine </em></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;"><em> Υπήρξαν άνθρωποι που έγραψαν σελίδες</em><br /></span><em>Appunti di una vita dal valore inestimabile</em> </div><div align="center"><em><span style="color:#990000;">Σημειώσεις μιας ζωής ανεκτίμητης αξίας</span><br />Insostituibili perché hanno denunciato </em></div><div align="center"><em><span style="color:#cc0000;">Ανεκτίμητες γιατί κατήγγειλαν</span><br />Il più corrotto dei sistemi troppo spesso ignorato </em></div><div align="center"><em><span style="color:#990000;">Το πιο πουλημένο από τα συστήματα πολύ συχνά αγνοημένο</span><br />Uomini o angeli mandati sulla terra per combattere una guerra </em></div><div align="center"><em><span style="color:#990000;">Άνθρωποι ή άγγελοι σταλμένοι στη γη για να παλέψουν έναν πόλεμο</span><br />Di faide e di famiglie sparse come tante biglie </em></div><div align="center"><em><span style="color:#cc0000;">Από βεντέτες και από οικογένειες σκορπισμένες σαν πολλές μπίλιες</span> <br />Su un isola di sangue che fra tante meraviglie </em></div><div align="center"><em><span style="color:#990000;">Πάνω σε ένα νησί αίματος , που μεταξύ πολλών θαυμαστών</span><br />Fra limoni e fra conchiglie... massacra figli e figlie </em></div><div align="center"><span style="color:#990000;">Ανάμεσα σε λεμονιές και κοχύλια .......σκοτώνει γιους και κόρες</span></div><div align="center"><em> Di una generazione costretta a non guardare </em></div><em><div align="center"><span style="color:#990000;">Μιας γενιάς υποχρεωμένης να μην κοιτά</span><br />A parlare a bassa voce a spegnere la luce </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Να μιλάει σιγανά και να σβήνει το φως<br /></span>A commententare in pace ogni pallottola nell'aria </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Να σχολιάζει με ειρήνη κάθε σφαίρα στον αέρα</span><br />Ogni cadavere in un fosso </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Κάθε πτώμα σε ένα λάκκο<br /></span>Ci sono stati uomini che passo dopo passo </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Υπήρξαν άνθρωποι που βήμα βήμα<br /></span>Hanno lasciato un segno con coraggio e con impegno </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Άφησαν ένα σημάδι με τόλμη και ζήλο</span> <br />Con dedizione contro un'istituzione organizzata </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Με αφοσίωση ενάντια στο κατεστημένο </span></div><div align="center">Cosa nostra... cosa vostra... cos'è vostro? </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Δικό μας πράγμα ....δικός σας πράγμα .....τι είναι δικό σας ?<br /></span><strong><span style="font-size:180%;">E' nostra... la libertà di dire </span></strong></div><div align="center"><strong><span style="font-size:180%;"><span style="color:#cc0000;"> Δικιά μας είναι ....η ελευθερία να λέμε</span><br /></span></strong>Che gli occhi sono fatti per guardare </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Ο,τι τα μάτια είναι φτιαγμένα για να κοιτάς</span><br />La bocca per parlare le orecchie ascoltano... </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;"><span style="color:#990000;">Το στόμα για να μιλάς , τ αυτιά ακούν ...</span><br /></span>Non solo musica non solo musica </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Όχι μόνο μουσική ..όχι μόνο μουσική</span><br />La testa si gira e aggiusta la mira ragiona </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Το κεφάλι γυρνά και στοχεύει καλύτερα , διαλογίζεται</span><br />A volte condanna a volte perdona </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Άλλοτε κατηγορεί , άλλοτε συγχωρεί<br /></span>Semplicemente </div><div align="center"> <span style="color:#cc0000;">Απλά<br /></span><strong>Pensa prima di sparare</strong> </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Σκέψου πριν πυροβολήσεις</span><br />Pensa prima di dire e di giudicare prova a pensare </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Σκέψου πριν μιλήσεις και πριν κρίνεις δοκίμασε να σκεφτείς</span><br />Pensa che puoi decidere tu </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Σκέψου πως μπορείς να αποφασίσεις εσύ<br /></span><strong>Resta</strong> un attimo soltanto un attimo di più </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;"><strong>Μείνε</strong> μια στιγμή ,μόνο μια στιγμή παραπάνω</span><br /><strong>Con la testa fra le mani </strong></div><div align="center"> <strong><span style="color:#cc0000;">Με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια</span><br /></strong>Ci sono stati uomini che sono morti giovani </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Υπήρξαν άνθρωποι που πέθαναν νέοι<br /></span>Ma consapevoli che le loro idee </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Μα γνώστες πως οι ιδέες τους<br /></span>Sarebbero rimaste nei secoli come parole iperbole </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Θα είχαν μείνει στους αιώνες σαν υπερβολές</span><br />Intatte e reali come piccoli miracoli </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">‘Άθιχτες και πραγματικές σαν μικρά θαύματα<br /></span>Idee di uguaglianza idee di educazione </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Ιδέες ισότητας , ιδέες αγωγής</span><br />Contro ogni uomo che eserciti oppressione </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Εναντίον κάθε ανθρώπου που καταπιέζει</span><br />Contro ogni suo simile contro chi è più debole </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Εναντίον Κάθε όμοιον του και κάθε πιο αδύναμο απ αυτόν</span><br />Contro chi sotterra la coscienza nel cemento </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Ενάντια σε όποιον θάβει τη συνείδηση στο τσιμέντο<br /></span>Pensa prima di sparare </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Σκέψου πριν πυροβολήσεις<br /></span>Pensa prima di dire e di giudicare prova a pensare </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Σκέψου πριν μιλήσεις και πριν κρίνεις, δοκίμασε να σκεφτείς</span> <br />Pensa che puoi decidere tu </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Σκέψου πως μπορείς να αποφασίσεις εσύ<br /></span>Resta un attimo soltanto un attimo di più </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Μείνε μια στιγμή ,μόνο μια στιγμή παραπάνω</span><br />Con la testa fra le mani </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια</span><br />Ci sono stati uomini che hanno continuato </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Υπήρξαν άνθρωποι που συνέχισαν<br /></span>Nonostante intorno fosse tutto bruciato </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Έστω κι αν γύρω τους όλα ήταν καμένα</span><br /><span style="font-size:130%;"><strong>Perché in fondo questa vita non ha significato</strong> </span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;"><strong>Γιατί στο βάθος αυτή η ζωή δεν έχει νόημα</strong><br /></span>Se hai paura di una bomba o di un fucile puntato </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Αν φοβάσαι μια βόμβα ή ένα τουφέκι που σε σημαδεύει</span><br />Gli uomini passano e passa una canzone </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Οι άνθρωποι περνούν και περνά ένα τραγούδι<br /></span>Ma nessuno potrà fermare mai la convinzione </div><div align="center">Αλλά κανένας δεν θα μπορεί να σταματήσει ποτέ την πεποίθηση<br />Che la giustizia no... non è solo un'illusione </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Πως η δικαιοσύνη Όχι...δεν είναι μόνο μια αυταπάτη<br /></span>Pensa prima di sparare </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Σκέψου πριν πυροβολήσεις </span><br />Pensa prima dì dire e di giudicare prova a pensare </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Σκέψου πριν μιλήσεις και πριν κρίνεις, δοκίμασε να σκεφτείς</span><br />Pensa che puoi decidere tu </div><div align="center"><span style="color:#990000;">Σκέψου πως μπορείς να αποφασίσεις εσύ</span><br /><strong>Resta</strong> un attimo soltanto un attimo di più </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Μείνε μια στιγμή ,μόνο μια στιγμή παραπάνω<br /></span>Con la testa fra le mani </div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια<br /></span><span style="color:#333333;"><strong>Pensa.</strong></span></div><div align="center"></em><span style="color:#cc0000;">Σκέψου </span></div><div align="center"><em><strong></strong></em></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"><strong><em>...... ..........</em></strong></div><div align="center"></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><strong><em></em></strong></div><div align="center"><em>Αυτο το τραγούδι νίκησε στην κατηγορία Giovani Edizione στο Sanremo 2007. </em></div><div align="center"><em>Το τραγούδησε ο Fabrizio Moro .</em></div><div align="center"><em>Ειναι ενα τραγούδι Φωνή στο <strong>Αντισταθείτε</strong> .</em></div><em></em><div align="center"></div><div align="center"><em></em></div><div align="center"><em></em></div><div align="center"><em>Μια μελωδική κραυγή στους τυφλους και κουφους </em></div><div align="center"><em>Η μεταφραστική προσπάθεια εγινε στα ελληνικά απο Ι.Γ.</em></div><div align="center"><em></em> </div><div align="center"><em></em> </div><div align="center">ΥΓ. Η μετάφραση στα ελληνικά εγινε για την αγαπητη <strong>Φαραονα</strong> μιας και εκδήλωσε την επιθυμία να το διαβασει-καταλάβει .</div><div align="center">Επιπλεόν στην <strong>Αντουανετα</strong> που έμεινε στο σημειο ΜΙΛΑ ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΑ ΦΩΤΑ . </div><div align="center">Στην ουσια ειναι ενα τραγουδι αντίσταση στην παρωδια της εποχης μας <em>.</em> </div><div align="center"><em></em><div align="center"><em></em></div><div align="center"><em></em></div><em> *Ιωαννα </em></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-78293246492402384922008-01-17T18:33:00.000+01:002008-01-19T20:29:37.710+01:00"Αντισταθείτε "Ν' αντισταθούμε στο Πένθος και στην Ντροπή των καιρών με φωνές ποιητών , φωνές μαχητών .<br />Δέχομαι τη σκυτάλη απο την αγαπημένη Εαρινή , την κατα κόσμο Αγγελική και απαντώ με ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι .<br /><br /><br /><br /><strong>Το Μονόγραμμα.<br /></strong><br /><br />Θα πενθώ πάντα, -- μ' ακούς; --<br />για σένα, μόνος, στον Παράδεισο<br /><br /><br />Ι<br /><br />Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές<br />Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος<br /><br />Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός<br /><br />Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι<br />Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας<br />Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα<br />Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.<br /><br /><br />II<br /><br />Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται<br />Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν<br />Εάν είναι αλήθεια<br />Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά<br /><br />Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά<br />Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»<br />Μια στον αέρα, μια στη μουσική<br />Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας<br />Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο<br />Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες<br />Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί<br />Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες<br /><br />Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου<br />Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες<br />Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ<br />Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό<br />Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά<br />Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά<br /><br />Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό<br />Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο<br /><br />Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.<br /><br /><br />III<br /><br />Έτσι μιλώ για σένα και για μένα<br />Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω<br />Να μπαίνω σαν Πανσέληνος<br />Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια<br />Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη<br />Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω<br /><br />Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές<br />Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε<br /><br />Ακουστά σ' έχουν τα κύματα<br />Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς<br />Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»<br />Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο<br /><br />Πάντα εμείς το φως κι η σκιά<br />Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο<br /><br />Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά<br />Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά<br /><br />Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες<br />Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει<br />Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει<br />Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ<br /><br />Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ<br />Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:<br />Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο<br />Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά<br />Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική<br />Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα<br /><br />Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή<br />Που πια δεν έχω τίποτε άλλο<br />Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα<br /><br />Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου<br />Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι<br />Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο<br /><br />Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς<br />Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου<br />Να μιλώ για σένα και για μένα.<br /><br />IV<br /><br />Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς<br />Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς<br /><br />Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς<br /><br />Μαχαίρι<br />Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς<br />Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς<br /><br />Είμ' εγώ, μ' ακούς<br />Σ' αγαπώ, μ'ακούς<br />Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ<br />Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς<br /><br />Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς<br />Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς<br /><br />Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες<br />Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς<br />Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι<br /><br />Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς<br /><br />Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς<br />Των ανθρώπων<br />Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει<br /><br />Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς<br />Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς<br /><br />Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς<br />Όπου κάποτε οι φιγούρες<br />Των Αγίων<br /><br />Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς<br /><br />Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς<br />Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω<br />Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς<br /><br />Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς<br />Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς<br />Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς<br />Της αγάπης<br />Μια για πάντα το κόψαμε<br /><br />Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς<br /><br />Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς<br />Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας<br />Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς<br /><br />Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς<br />Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς<br /><br />Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς<br /><br />Μες στη μέση της θάλασσας<br />Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς<br />Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς<br />Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς<br />Άκου, άκου<br />Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;<br /><br />Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;<br />Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς<br /><br />Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.<br /><br /><br />V<br /><br />Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς<br />Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους<br />Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού<br />Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου<br />Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω<br />Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο<br />Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό<br /><br />Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει<br />Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι<br />Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα<br /><br />Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι<br />Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο<br />Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά<br />Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά<br />Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού<br />Μάτια της περηφάνιας και του διάφανουβυθού,<br />μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό<br />Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο<br /><br />Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς<br />Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής<br />Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης<br />Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη<br />Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή<br /><br />Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή<br />Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει<br />Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια<br />Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο<br /><br />Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια<br />Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική<br />Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη<br /><br />Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ<br />Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο<br />Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή<br />Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση<br />Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.<br /><br /><br />VI<br /><br />Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη<br />Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς<br />Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα<br />Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα<br />Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς<br />Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά της θάλασσας<br /><br />Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί<br />Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί<br />Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει<br />Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί<br />Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!<br /><br />Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί<br />Πριν από την αγάπη και μαζί<br />Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι<br /><br />Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί<br />Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο<br /><br />Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί<br />Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο<br /><br />Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο<br />Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού<br />Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς τον Παράδεισο!<br /><br /><br />VII<br /><br />Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί<br />Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα<br />Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή<br />Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ<br /><br />Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ<br />Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό<br />Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο<br /><br /><br />Οδ. Ελύτης<br /><br /><br /><br /><br />Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους και δη στην αγαπημένη μου Αγγελική για την τιμή να με βάλει στο παιχνίδι της φωνών .<br />Δινω τη σκυτάλη για να γράψουν με τη σειρά τους αν και εφ' όοσον θέλουν και μπορούν, στους ...<br /><br />Απηλιανο<br />Μεσοκοσμο<br />Mist<br />Γ. Ρηγόπουλο<br />Poetic sin<br /><br /><br /><br /><br /><br />ΙωανναΙωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-81258339801047793032008-01-15T20:50:00.000+01:002008-01-16T23:48:06.561+01:00Καλημέρα σου Καληνύχτα.<span style="color:#ffffff;">.</span><br />Οταν ακουμπούν οι αέρηδες τις <em>Alba</em> ... 'συχάζονται ακόμα τα κορμιά μας ,<br />στα ζεσταμένα σεντόνια των ονείρων ...<br />Γυμνές, οι σύντροφες σκέψεις, ταλανίζονται στις προσευχές του ελέους .<br /><br />Χαραγμένα ερωτηματικά διαγράφονται στους ήχους της κίνησης σωμάτων,<br />που ξυπνούν ανυποψίαστα ...<br /><br />Με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος, ξεφυλλίζω στα μάτια μου τη πόλη .<br />Το σώμα τ' ουρανού που ερωτεύονται τα γλαρόπουλα-μάτια,<br />στη καθημερινή τους αγωνία .<br /><br />Αφήνω να τρέξει το νερό των ήχων ...να ξυπνήσει την πανδαισία των αγωνιών μου ....<br />Μπορώ ακόμα και να ντυθώ τα δάκρυα που σταμάτησαν στα δένδρα ...<br />Κι' έτσι, ... με τη μελαγχολία των ουρανών βαπτισμένη στα βλεφαρά μου ...<br />ν' απαγγείλω το χαμόγελο της Καλημέρας ...<br /><br />Ήσυχη ... στο βασίλειο των ξωτικών ... ξωτικό κι' εγώ ...<br />τραβηγμένο μέσ' απο τις .. <em>fiabe</em> .<br /><br />H μέρα αντανακλά το φως της ψυχής μου ...<br />Έχει μια αφόρητη αγνότητα να μοιραστεί, στα ψίχουλα της καθημερινότητας ....<br /><br />Θεέ μου ...<br />Τόσα <strong>γιατί </strong>με περικύκλωσαν ξαφνικά ....<br />ή θαρρείς πως, μόλις τώρα, ανακάλυψα πως δεν βλέπω στεριά ...<br />Γή, ν' ακουμπήσω το σαρκίο του εαυτού μου ...<br />το μετέωρο βλέμμα της παγίδας ......<br /><br /><strong>Πού</strong> πάμε .....<br /><strong>Πού</strong> καταλήγει η θάλασσα οταν δεν ταξιδεύει άραγε ;<br /><strong>Πού</strong> χαράζει η πλώρη το σμιλεμένο σύννεφο της αγωνιάς ....<br /><strong>Πού</strong> σταματά ο ήχος να ξυπνά τη παγίδα του εαυτού μας ...<br /><strong>Πού</strong> αρχίζει να χαράζει η ζεστασιά, την ανάγκη μιας παρήγορης αγκαλιάς ...<br /><strong>Πού</strong> πετάχθηκε στραπατσαρισμένη η λέξη ... Πιστεύω ...<br /><strong>Πού</strong> φύλαξα τα όνειρα της νεότης μου και δεν τα βρίσκω πια ...<br /><strong>Πού</strong> μαζεύτηκαν οι ανάσες μου;<br /><strong>Πού</strong> είμαι ...<br /><strong>Ποιά</strong> είμαι ...<br /><br /><strong>Κ</strong>αλημέρα σου ... <strong>Κ</strong>αληνύχτα ...<br /><br />Mη ξεχάσεις το φως της <em>Alba</em> στο παράθυρο ν' αγγίξεις ....<br /><br />Έτσι, είναι σα ν' αγγίζεις τις σκέψεις μου, τις ιδρωμένες,<br />στα βρεγμένα μου όνειρα.<br /><br /><br />Ιωάννα<br /><span style="color:#ffffff;">.</span>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-51094527201005315382007-12-09T16:48:00.000+01:002007-12-10T15:20:14.148+01:00Το Ταγκό της βροχήςΗ βροχή σα ταγκό σφίγγει τα ρούχα της<br />δυνατά στο πετσί μου .<br />Ο,τι ξεχάστηκε απο τους έρωτες του καλοκαιριού<br />αυτή , το γλείφει .<br />Με δυνατές κραυγές<br />αποσύρεται απ τα καθαρά .<br />Μαζεύει τον εαυτό της<br />στο μηδέν του ανύπαρκτου ξανά .<br /><br />Είμαι -εισαι-ειναι<br />το πλήθος<br />ανέλπιστων οδυρμών που έτυχαν .<br /><br /><strong><em>Οτι δεν κλαίει δεν καθαρίζει</em></strong>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-29065004149111841442007-10-09T18:01:00.000+02:002007-10-09T19:04:20.131+02:00Η εποχή για τα ηλιοτρόπια σβήνειΤις φωνές τις άδραξε ο άνεμος .<br />Σε κεινο το ανέλπστο σαλεμα των φύλλων .<br />Ενας ηχος γόνιμος, στα φύλλα που λιώνουν την εγκαρτερηση των φίλων -φιλιών .<br />Κι εκείνα ,λες και πεισματικά δεμένα με του θανάτου την στροφή , γατζωνονται...στα τρυφερά των τοίχων ....να ρουφήξουν τις τελευταίες αναστολές του καιρού .<br />Άχρονα τα περιμενει η επομενη χρωματοψία .<br />Άφωνος κι ο άνεμος τα τυρανά , περα δώθε .....κι οπου βάλει η ματιά μου .....<br />Εκείνο το κόκκινο που σημαίνει την κορύφωση .....<br />Και τ υστερα ....<br />Το τέλος ...<br />Ενας αδηφάγος κορεσμος λυπης και χαρας για το πηγαινε - ελα των εποχών .<br />Η εποχή για τα ηλιοτρόπια σβήνει ...<br />Βυθίζεται στωικά στον απόπλου του βλέματος μας ...<br />για τις απέναντι στεριές των ζεστών ήλιων .<br />Στις φευγάτες ονειροπολήσεις .....<br />συναντιούνται μελαγχολικά οι απολογισμοί ...<br />Σαν οι κορμοράνοι ,<br />ντυμένοι την ντροπή της αναζήτησης τους στ άφρα των θαλασσών .<br />Ένα ακόμα σύννεφο με πέρασε ....<br />δάκρυσε τα ρούχα μου ......<br />Ένα ακομα σχήμα στ απλωτά με φυγάδευσε .....<br />Σ αυτά που δεν ανήκω ...<br />Σ αυτα που δεν μου ανήκουν ...<br />ΑΝΗΚΩ ..οικώ ....μονο στην ζεστασιά της καρδιάς μου .....<br />μα κι αυτη,<br />πολλες φορές λιποταχτεί ....στα βρεγμένα σπίρτα των χεριών μου .<br /><br />Σούρουπο ...<br />Αδυνατώ να μαζέψω τη λύπη μου .....<br />Αδυνατώ να μαζέψω τα χέρια μου σε μιας αγκαλιά , σημάδι .<br />Ξεσκαρτίζω μονο , αθελα μου , απ τις λύπες ...εκείνες του θανάτου ....<br />Και βαστάζω στο σακκουλακι της καμπούρας μου ....<br />τις λύπες των Γιατί ....των Πόσων ....<br /><br />Σούρουπο ....<br />Και φύσαει ακομα τις οδύνες του ο Ανεμος ....Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-1158057064796842392007-09-20T15:18:00.001+02:002007-09-20T15:18:27.704+02:00πρασινα ονειρα σε πινελιες φυσης<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6004/2482/1600/Gardaland%20004.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6004/2482/400/Gardaland%20004.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6004/2482/1600/Gardaland%20013.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6004/2482/400/Gardaland%20013.jpg" border="0" /></a><br /><br /><p>Στην χωρα των χρωματων μπορεις να ονειρευεσαι σχεδια και ηχους .</p><br /><p>Χερια ενωμενα και καρδιες αγκαλιασμενες .</p><p> Συντροφικα βηματα και έκλπηκτες ματιες . </p><p>Φευγαλεα πουλια οι σκεψεις που βαραινουν .</p><p> Εδω εισαι παρεα με τους μυθους ,τις ιστοριες , τις αγαπες .</p><p>Το παιδι-γερος . </p><p>Το μικρο και το μεγαλο .</p><p> </p><p> </p>για κεινα που μπορουν να γινουν καλυτερα ......<br /><p></p><br /><p>Gardaland 2006</p>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-32769200479204894832007-08-08T23:02:00.000+02:002007-08-09T18:40:22.841+02:00ΦοβοιΣτην απλωμενη υγρασια των στεναγμών<br />ξορκιζονται οι φοβοι .<br />Φουσκωμενα κυματα ξεβραζονται αναπαντητα<br />στις ακτες των κορμιών μας .<br /><br />Στο περιγραμματα τ ουρανου<br />εχουμε τις πολλες καθημερινες ευκαιριες<br />να φτιαξουμε τα δικα μας σχεδια,<br />μορφες λυτρωτικης αγωνιας .<br /><br />Στ αδιεξοδα<br />οι τελευταιοι αυτοχειρες για σημερα<br />θα κοιταχτουν πανω στις πετρες<br />Αυτοσχέδιες φιγουρες πονεμένων ζωγράφων .<br /><br />Οι Ηχοι !<br /><br />Η πολλοστή φορά που σαν ενας αλλος Οδυσσεας<br />θα καμουφλαρει τ αυτιά<br />για να μην ακουει τις φωνές-κραυγιές της ζωής.<br />Τους ντυμενους αποηχους του κοσμικου .<br /><br />Φοβοι μου ,<br />ιαινεται ο εαυτος μου στο κοιταγμα σαςΙωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-4599479751471130652007-07-04T12:21:00.000+02:002007-07-04T23:48:26.357+02:00Μια Κοκκινη ΦουσταΛενε πως ολα γυριζουν , μας γυριζουν στην βαση μας , στο κοσμικο βασιλειο του εαυτου μας .<br />Πως αγαπαμε και φοβομαστε, δηλαδη αποφευγουμε ( για να ξεκαθαρισουμε την εννοια του μισους ), ο,τι στα μικρατα μας ή στα φορεμενα κυταρα μας κουβαλαμε .<br /><br />Αναμνησεις αποστροφης και πονου<br />Αναμνησεις επιστροφης και χαρας .<br /><br />Οι ιστοριες πολλες φορες αρχιζουν με μελαγχολια και καταληγουν αλλες τοσες σε μια σιγή μελαγχολική , μια γεύση γλυκοξινη γι αυτα που εγιναν , γι αυτα που εφυγαν .<br />Ετσι , ειναι σημαντικο να αξιολογησει κανεις τη διαδρομη και την αφυπνηση του εαυτου του σ αυτο το εσωτερικο ταξιδι στα χρωματα και τους ηχους του παρελθοντος και να ονομασει τις αφες που του μειναν σ αυτη τη γευση -ιστορια .<br />Δηλαδη θελω να πω , να μετρησει ο καθεις μας το χρωματολογιο του δικου του εαυτου , σαν να ηταν ο ιδιος το κεντρο της ιστοριας .<br /><br /><br />......Τους ειπαν πως πρεπει να το προσεχουν το παιδι .<br />Να τρωει καλα και να μην κρυωσει , αρρωστησει , μεχρι να δυναμωσει για να μπορεσει να αντιμετωπισει τις δυσκολιες φυσικα , οπως ολοι .<br />Εκεινοι , προσεχτικοι στις εντολες, το τηρησαν .<br />Εκεινος , ο πατερας , καθημερινα πηγαινε να βρει το παιδι στο σχολειο , κατ εντολη της μανας για να του δοσει το δεκατιανο του .<br />Εκεινο , μικρο αλλα πειθαρχημενο στα καγκελα , εβαζε τα χερια και εχωνε το κεφαλι οσο μπορουσε για να τον δει να ερχεται .<br /><br />Δεν ηταν το φαι για κεινη .<br />Ηταν εκεινος και η σκεψη .<br />Ηταν η ωρα τους που ηταν σημαντικη .<br />Ισως και οι στιγμες που ξεπληρωνόνταν οι απουσιες ......<br />Μπορει..<br /><br />Ποιος να ξερει αραγε τι κρυβεται στο μυαλο των μικρων ....<br />Ποιος ξερει αραγε τι κρυβεται στο μυαλο των μεγαλων ...<br />Βαζουμε την φαντασια μας να στησει σεναρια για να διευκολυνθουμε απ τ΄ αβολο .<br /><br />Εκεινη , γιατι στην ιστορια μας εκείνη εχει σημασια, τον περιμενε .<br />Παντα την ιδια ωρα .<br />Ενα κουρδιστο ανθρωπακι στις επαφες και τις γευσεις ν αντιδρά .<br /><br />Εκεινη η ημερα , ηταν οπως οι αλλες .<br />Το ιδιο τελετουργικο ....<br />Χωμενος ο χρονος στους ηχους παιδιων.<br />Ρυθμισμενα τα χρωματα στη συμφωνια του μπλε .<br />Ζωες γαιτανακι ....<br /><br />Εκεινη η μερα , ηταν οπως οι αλλες θαρρω...ετσι φαινονταν .<br />Τι κι αν αλλαζε ο καιρος για τους μικρους ολα ειναι ιδια ..<br />Τιποτα εκτος απο τις αλλαγες στο προγραμμα τ ανθρωπινο δεν κινά υποψιες .<br /><br />Εβαλε τα χερακια της λοιπον στα καγκελα , εχωσε το κεφαλι της και τον περιμενε να της χαμογελασει βιαστικα απ την γωνια .<br /><br />Δεν την φιλουσε .<br />Δεν το κανε ποτε .<br />Δεν δινουν φιλια στα παιδια, αλλωστε κλωθoγύριζε την καραμελα, για να ησυχασουν οι σκεψεις-τυψεις πως ολα τα κανε σωστα , πως ολα τα καναν σωστα .<br /><br />-Μητε κι εγω πηρα αγκαλιες και φιλιά ....και κοιτα μια χαρα ειμαι ελεγε .<br /><br />Ηταν ?<br /><br />-Μην φοβασαι του λεγε η μικρουλα .<br />Θα στα δοσω ολα εγω .<br />Οσα δεν πηρες και οσα ηθελες να παρεις .<br /><br />Και κεινος την κοιτουσε .<br />Κοιτουσε το μικρο σκατο που ελεγε .......ανοησιες .<br />Ελεγε ?<br /><br />Εβγαλε στα βιαστικα το κολατσιο , αυγο , τυρι , ντοματα , ψωμι και φρουτο ή διαφορετικά χυμο .<br />Ολες οι βιταμινες .<br />Να μην ξεχαστει τιποτα .<br /><br />Εκεινη τα κατεβαζε και τον κοιταζε .<br />Ειχε δυο μεγαλα ματια που αλλαζαν χρωμα στα χρωματα ....<br />Συνηθως την κοιταζε στα ματια ....<br />Ηταν απ αυτους που χορταινουν με τα ματια ,τα μάτια και ,τους ειναι αρκετο .<br /><br />Οι πολλες κουβεντες ειναι φτωχια ελεγε .<br />Κοιτα με να δω αν εκανες κατι , αν λες αληθεα , ελεγε ....<br /><br />Και κεινη τον κοιτουσε ...<br />Και κεινος ηξερε τις ζαβολιες κι ας μην την προδιδε .<br /><br />Ομως εκεινη την ημερα ...το βλεμα στραφηκε στα χερια .<br />Στα χερια καγκελα .<br />Στα χερια σημαδια .<br />Εκεινη αμαθητη στα ταξιδια της ματιας δεν τα νιωσε .<br />Εφαγε το κολατσιο της ....τον ακουμπησε στο χερι κι εφυγε να προλαβει να παιξει .<br />Να προλαβει να μασησει κι αλλες γουλιες ζωης-ζωντανιας .<br /><br />Περασε η ωρα , το κουδουνι χτυπησε , τα παιδια μαζευτηκαν στις ταξεις και ο πατερας πηρε το δρομο της επιστροφης για το σπιτι , να δοσει αναφορα στον απολογισμο.<br />Μα αφησε μαζι με τον απολογισμο κι εναν συλλογισμο για τα χερια στα καγκελα .<br />Για τα κοκκινα σημαδια στα καγκελα .<br /><br />-Βρε το σκατο <span style="color:#ff0000;">εβαψε</span> τα νυχια του της ειπε κι εφυγε .<br /><br />Πηρε το δρομο για την πλατεια να βρει τα γερόντια,να περασει η ωρα, με κουβεντα πολιτική ,μεχρι να παρει την μικρη .<br /><br />Γυρισαν μεσημερι .<br />Ιδρωμενη απ την τρεχαλα εκεινη ετρεξε να πει τα νεα του σχολειου στην μανα .<br />Εκεινη αφου την αφησε καλα -καλα να μπει μεσα την αρπαξε απο τα μαλλια .<br />Ξαφνιασμενη η μικρη την κοιταξε μεσ απ τον πονο της ,να καταλαβει τι ειχε κανει .<br />Την στροφογυριζε απ την κοτσιδα και ουρλιαζε ..<br />Οι λεξεις χανονταν στη λυσσα .<br />Ισα που μπορεσε να ξεγλιστρησει και να χωθει κατω απ το κρεβατι , ακριβως στην μεση για να μην μπορει να την πιασει .<br />Σα σκυλι , γιατι σκυλι ηταν .<br />Εκεινη , η μανα , η ταλαιπωρη , γιατι μονο ενας ταλαιπωρος μπορει να ταλαιπωρει ετσι τον εαυτο του ,ουρλιαζε .<br />Μεσα στ ακαταλαβiστικα εβγαινε το "κοκκινο" πρωτο και" χερια "και "νυχια" ....και οι πουτανες επερναν σειρα και θα "της μοιασεις ".<br />Μα τι εχουν ολα αυτα να κανουν με μενα φωναζε η μικρουλα μεσα στα δακρυα της .<br />Τι εκανα ?<br />Τι εκανα?<br />Σε ποιον θα μοιασω ?<br /><br />Εκεινος βουβος τις κοιτουσε .<br />Εκεινη την τρελη που φωναζε και κεινο το σκυλι που εκλαιγε .<br /><br />Εχωνε τα χερια της καθε τοσο να την πιασει μα εκεινη πηγαινε απ την αλλη μερια του κρεβατιου και γλιτωνε .....τα χερια ...τους πονους του κορμιου της .<br />Ποσα σηκωνει τελικα μια σαρκα ...<br />Ποση τρελα μπορουν να χωρεσουν στις ινες του κορμιου μας ....<br />Ποσα" <span style="color:#ff0000;">γιατι</span> "να χωρανε σ ενα κλαμα?<br /><br />Περνουσε η ωρα και εμενε η μουρμούρα ..<br />Και καθε τοσο και μια στριγλια για τις πουτανες .<br /><br />Λοιπον !<br />Οι πουτανες και τα κοκκινα εκαναν την ζημια ελεγε η μικρη απο μεσα της ....<br />Τι ειναι οι πουτανες και τι ειναι το κοκκινο που γινεται κακο και με μαλωνει η μαμα?<br /><br />Ησυχασε η στιγμη.<br />Ισως και να την πηρε και ο υπνος στους λυγμους και στους φοβους .<br />Ισως παλι γιατι εκεινη , η μανα , κουρδισμενη στις εντολες ειπε ,να ησυχασει .<br />Ισως παλι γιατι ο βουβος κυριος της παραστασης ειπε να βαλει ενα χερι στο περασμα της ωρας, ωρα φαγητου βλεπεις και κοινης ησυχιας ,της ζητησε να βγει .<br /><br />Την εσπρωξε στο μπανιο να πλυνει χερια και μουτρα και την περιμενε να βγει .<br />Η αλλη , η μανα , ετοιμαζε το τραπεζι το μεσημεριατικο με σφιγμενα χειλη και χαμενη στις σκεψεις της.<br />Ενα ρομποτ που σκεφτεται στην απολιθωση του .<br />Νιωθει ομως ....<br /><br /><br />Εφαγαν στην απολυτη σιωπη ...<br />Εκεινη δεν ειπε τις ιστοριες της ημερας ...<br />Δεν πηρε ουτε εκεινο το λειψο χαδι στα μαλλια ....<br />Ειχε μονο κολλημενο στο μυαλο της<br /><strong><span style="color:#ff0000;">Κοκκινο</span> + πουτανες +χερια = ΠΟΝΟΣ και ΝΑ ΜΗΝ της ΜΟΙΑΣΩ</strong> να το θυμαμαι σκεφτοτανε .<br /><br />Απο τοτε στα κλεφτά θυμότανε να αποφευγει το κοκκινο .<br />Να κρυβει τα χερια της .<br />Να μην μοιαζει σε κανεναν .<br />Οσο για τις πουτανες .....δεν ηξερε αλλα θα μαθαινε .<br /><br /><br /><br />ΥΓ. <span style="font-size:85%;">αντι ιστοριας</span><br />πεθανε ακομα μια φορα στη ζωη της για 10 νυχια βαμμενα κοκκινα με κερομπογιες<br />Εκεινη , η μανα , σκοτωμενη η ιδια , σκοτωνε ενα παιδι-κορη-γυναικα .<br />Και την σκοτωσε ....<br />Εκεινη <strong>Δ</strong>εν αγαπησε τιποτα απ αυτα που ειχε πανω της .<br />Μονο τις ασυμμετρες φακιδες της<br />Πενθησε το κοκκινο και το πενθει ακομα ....<br />Απεκτησε μονο μια κεραμιδι-κοκκινη φουστα που ισως να της θυμιζει την προδοσια .<br />Ισως ,την ημερα που εκεινος εφυγε, να ηθελε να τον συγχωρεσει και γι αυτο .<br />Γιατι εκεινο το μεσημερι δεν ηταν οι λεξεις μονο που την σκοτωσαν αλλα η ΑΠΟΥΣΙΑ<br />του .<br />Ισως απο συνηθεια να κρυβεται στον εαυτος της για να μην ποναει, (αλλα ειναι ανοητος οποιος πιστευει πως κρυμμενος δεν θα ποναει) ,<br />άρχισε να τρωει τις σαρκες της .<br />Χαλασε στα μικρα της χερια την ηδονη του ωραιου .<br /><br /><br />ΥΓ. <strong>αντι επιλογου</strong><br />Γραφοντας <span style="font-size:78%;">σου</span> ....αυτο το βιβλιο-ιστορια , το βαζω στη θεση του .<br />Το καθαρισα στο λογο και στο φοβο και τ αφηνω να στραγγιξει ο,τι εχει απομεινει .<br />Και το τακτοποιω σε κεινον τον λευκό πουκαμισενιο ωμο .<br />Αν και, οταν γραφεις, δεν ξεκουραζεται η ψυχη σου οσο οταν τα διηγησαι .....<br />Ή ακομα ακομα ειναι διαφορετικα οταν κλαις στις αναμνησεις και χεις καποιον να προσεχει ποση θαλασσα θα κλαψεις .<br />Ωστοσο ας πουμε πως σημερα τουτη δα τη στιγμη, αυτοι, η παρεα των τριων της<br />ιστοριας , πηρε μια ανασα .<br />Κι αυτο ειναι κατι .<br /><br />ΥΓ. ενα χαμογελο -ανασα<br />-στον <strong>KYRIAZ</strong> , στον αγαπητο Γιαννη γιατι με την υπεροχη μουσικη του που αφηνει<br />καθε τοσο σαν αποτυπωμα της ψυχης του στο χώρο του και που εγω φυλλαξα ,<br />μπορεσα να γραψω αυτο το κομματι .<br />-στον <strong>Πανο</strong> γιατι με τον τροπο του, με εκανε να νιωσω και να εξηγησω την ΑΠΟΥΣΙΑ<br />-στην <strong>Ναταλια</strong> γιατι ετσι απλα μια μερα ξυπνησε και με σκεφτηκε<br />-στον<strong> Κλεανθη</strong><br /><br />ΙωανναΙωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-44363605103357767592007-07-02T23:17:00.000+02:002007-07-02T23:47:18.685+02:00SimmetriaΣυμμετρικοί πονοι κατεβαινουν καθημερινά στα κορμια μας<br />να μας θυμιζουν<br />στον γραμμικό ερχομό τους<br />την θνησιμότητα.<br /><br />Μια σάρκα που λυπάται το χρόνο , κλαίει .Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-66134203625842899572007-06-08T12:42:00.000+02:002007-06-08T23:19:58.006+02:00Σπασμενες βροχες σε αδεια ποτηρια ...Σπασμενες βροχες σε αδεια ποτηρια<br />ειναι οι αναμνησεις μου απο σενα .<br /><br />Ενα ταξιδι στο πατο κρασοποτηρου<br />ειναι η θολη ματια μου στη μνημη σου .<br /><br /><br /><span style="font-size:78%;"><span style="font-size:85%;">Στην μνημη του πατερα μου που εφυγε σαν σημερα</span> </span>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-89928225013456168172007-06-08T00:22:00.000+02:002007-06-08T23:22:53.927+02:00Οκτώ φευγιά τα σήμερα ...Οκτω φευγια ακουστηκαν οι μερες<br />στο αντιο του βλεματος σου .<br />Γεμησε το λευκο ακινησια στην απουσια<br />παρωδoού ηχου<br />το κλαμα βουβο στον αποχαιρετισμο .Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-1161955621839468192007-05-15T18:24:00.000+02:002007-05-15T18:02:30.489+02:00ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΔΕΛΦΙΑ<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/6004/2482/1600/cancerboy2.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/6004/2482/400/cancerboy2.jpg" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;">«<strong>Είμαστε λίγοι, είμαστε λίγο ευτυχισμένοι, ας γίνουμε αδερφοί» (Σαίξπηρ)</strong></span><span style="font-size:180%;"> </span><br /><br /><br />Ο Τσαντ είναι 12 ετών.<br />Ζει στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια των ΗΠΑ.<br />Εχει υποβληθεί σε πολλές εγχειρήσεις αφαίρεσης των κακοηθών όγκων από τον εγκέφαλό του, ενώ σε μία από αυτές υπέστη ζημιά στο οπτικό του νεύρο. Εχει χάσει τα μαλλιά του από τις χημειοθεραπείες.<br />Οι περισσότεροι συμμαθητές του ξύρισαν τα κεφάλια τους, σε ένδειξη συμπαράστασης, κατόπιν πρωτοβουλίας δύο κοριτσιών που θυσίασαν τους πλούσιους βόστρυχους τους.<br />Για να είσαι ζωντανός, χρειάζεται προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής, κι αυτά τα παιδιά με την αυθόρμητη και απλή πράξη τους, μάς το υπενθυμίζουν.<br />Οπως μάς υπενθυμίζουν ότι «<strong><span style="font-size:130%;">δεν υπάρχει άνθρωπος που να' ναι σαν νησί μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι τμήμα ηπείρου, τμήμα ξηράς</span></strong>».<br /><br /><span style="font-size:180%;">.<br /><br /></span><a href="javascript:makebigger();"></a><br /><span style="font-size:85%;">Απο την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE της Πέμπτη, 26 Οκτωβρίου 2006 </span><div><br /><br /></div><br /><a href="javascript:makesmaller();"></a>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-82314540367035715932007-05-15T18:01:00.000+02:002007-05-15T19:28:57.509+02:00ΤούνελΣτο τελος του τουνελ το φεγγαρι κοιτα<br />τις σιωπες των φοβων μας κουβαλά<br /><br /><br />Γιωργος Π. Παπαμανωλης<br />ετων 12<br /><br /><br /><br />2/2007Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-23975840.post-75189496343716314672007-03-24T11:13:00.000+01:002007-03-24T14:19:15.826+01:00Αταιριαστος ΑγγελοςΣτον αταιριαστο αγγελο μου<br /><br />Αφήνω<br />Ενα βαμβακερο πανακι βουτηγμενο στα ονειρα<br />Ενα χρωμα κίτρινο σαν τον σκεφτομαι<br />οπως τους ηλιους που τον ονειρευτηκαν .<br />Εναν ηχο γαλήνης για το ταξιδι που εκανε μεσα μου .<br />Ενα σχεδιο απο το ηχογραμμα της καρδιας μου .<br />Ενα χαδι στο στήθος μου ,που δεν θα δακρύσει ξανα<br />Μια αγκαλια απο τυλιγμενες ελπιδες τα χερια μου<br />σαν τις ξαφνιασμενες τουλιπες .<br /><br />Αφήνω<br />Ενα βλεμα αγίνωτου πράσινου που ξέμεινε στην βροχή<br />Ενα λουλούδι ροζ<br />σαν το ασπράδι του ματιου στην θλιψη<br />Μια γαλαζια σχισμή στο μέτωπο της ψυχής μου<br />φλεβα ουρανού που δεν ξοδιάστηκε .<br /><br />Αφήνω<br />την μαγεία αγαπης που έφεξε για λιγο στο κορμι μου<br />εκεινη την διαφανη ταυτοτητα της μανας<br />Εναν βαρυποινιτη που σέρνει τον εαυτό του<br />κάτω απο κλέουσες<br /><br />Αφήνω<br />Ενα χαρτι με λέξεις<br />Την ανορθογραφια της φαντασιας μου<br />Το βλέμα να ξυπνά στη νυστα των δένδρων<br />τα σπαργανα μιας νιοφερτης ανοιξης .<br /><br />Αφήνω<br />Τα σχήματα που δεν πρόλαβαν να φανούν<br />Τους κύκλους που δεν ωρίμασαν<br />Το διπλό κουστούμι που δεν φορέθηκε<br />Το όνειρο μιας αλλης εποχής που πήρε τέλος<br /><br />Ησουν αταιριαστος αγγελος για μενα<br />αλλα οχι για το κοσμικο βασιλειο<br />που εφεξης ανήκεις<br /><br />Σου αφήνω<br />ενα χαδι στο παραθυρο που δακρυζει την βροχη<br />κι ενα ενα σημαδι Αντιο για προσευχη .<br /><br />Θα κλεισω τα ματια για να σφραγισω<br />στον υγρο υμενα του ματιου μου<br />την αναμνηση σου .<br /><br /><span style="font-size:78%;">ΥΓ. αφιερωμενο στους αγγέλους </span><br /><span style="font-size:78%;"> αφιερωμενο στους αγαπητους συνοδοιπορους που συντροφευουν με τον δικο τους τροπο το πλάνο</span><br /><span style="font-size:78%;"> και του δινουν ανασες και ελπιδες για τα συμπνοα ταξιδια της ψυχης .</span><br /><span style="font-size:78%;"> </span>Ιωανναhttp://www.blogger.com/profile/17873458701070268170noreply@blogger.com18