Σα παραμυ8ι ενας Αλέξανδρος

Ο Αλέξανδρος θα συναντήσει τη Μαρία της σιωπής

Αρπαγή

Στην αρπαγή της Ελένης
θα κοιμηθώ
Σαν να τανε ο χρόνος σταματημένος στις παγίδες .

Μια θάλασσα που θα φουσκώσει τον Ερχομο
θα με ξυπνήσει

Ανήμπορη να παλέψω το τέρας τον εαυτό μου
στις ίδιες τις ηδονές του πόνου
θα χαθώ .

Ενας ματωμένος λυκάνθρωπος που βόσκει στα πέρατα του μυαλού μου

Θαμμένα αγριολούλουδα να ξεβράζονται στη μοναξιά τους
κλαίγοντας ενα λίπασμα αφές που ξεχάστηκαν .

Ενα κομμάτι από λαβύρινθο ο ερχομός της κάθε μερας
και ο μινώταυρος καραδωκεί .


Ι.Κ.Γ

13,9,2007

Περί Σιωπής....

Σιωπή είναι το αδρανές σημείο μιας απουσίας .

Καμπαρέ γερόντων

Η εικόνα του σήμερα

Ενα τοπίο μαδημένο

Μια φύση Σαλώμη

Ενα δένδρο κλαδιά

Ενα πανί ομίχλη

Ξεδιάντροπα γεράνια

να γέρνουν-γερνούν

γυμνά

Οι γερανοί-γυρίνοι
με το θολό βλέμα της νοσταλγίας

βραχνοί
γρυλίζουν το χρόνο που περνά απο πάνω τους
ανήμποροι ν αφουγκραστούν γόνιμα τις εποχές .

Πάντα στον ίδιο ρυθμό περιμένουν
τους έρωτες
στους κορμοράνους και στ αγριόπουλα .

Σαν παλακίδες σε κοιτώνες σιωπής
με σηκωμένα τ άσαρκα πόδια τους
στέκουν σε στάση καν-καν

Σα ξεχασμένο καμπαρέ αλλων εποχών ,τα τρόπαια .

Κανένα άλλο χέρι δεν θα τ ακουμπά .
Δεν θα φιληθούν ξανά απο καμιά ανάγκη .
Μόνο απ τις ριπές των γεγονότων
που τα καταστρέφουν αργά
θα χαθούν .

Μόνοι ,

στο κενό βλέμα των ήλιων
που τα γλείφει νωχελικά
με 'κείνες τις βρεγμένες ερωτικές γλώσσες
μιας θάλασσας βροχής
και κείνους τους ανέμους
που πλάστηκαν για αχόρταγες μελαγχολίες,
θα συνθλιβούν στο κενό της ανυπαρξίας τους .

Ωσπου μια μέρα

θεριασμένη η επιθυμία της εκμηδένησης
θα τα σαρώσει στο πουθένα
μαζί με τις αίσθητες
και τους ήχους αλλοτινών εραστών κι ερώτων

Στο γκρίζο βλέμα της αποστροφής τους
Παγιδευμένα στις αφές ενος γκριζου ουρανού
που τα μαγκώνει στις γωνιές αρνητικών
θολώνοντας την αμφιβολία της ηδονής τους
μαυρο σε φόντο αμνησίας
με μια γεύση πικραμυγδαλιάς
πεθαίνουν .

Μηδενίζοντας ετσι στο κοντερ της αναφοράς τους
τους κώδικες της ύπαρξης τους
Μα ταυτόχρονα καθορίζοντας
το νέο πεδίο
Το Κενό.

Γυρίζω το βλέμα

θρυψαλιαμένο
στ άχρωμα κουφάρια τους
μπορώντας μόνο να μετρήσω στις σάρκες τους
τους αέριδες και τις φωνές τους

Το στριγκιό ήχο της δουλείας
τις πολλές κραυγιές οδύνης ,
σα μάνες λεχώνες που σκίρτησαν στα μωρά τους ,
το οδοιπορικό θυέλλης ,
τους γνώριμους ήχους της τραγωδίας .

κι εμείς, οι Ολοι εμείς ,

το Χορικό

ενος εύγλωτου σκηνικού που αργοπεθαίνει
άχρωμοι θεατές της λύπης

χειροκροτάμε στα περάσματα μας

τους υγρους σκελετούς τους

τ αδελφωμένα αγγίγματα της ομίχλης τους

τα αγριόπουλα-μάτια που ταξιδεύουν πάνω τους.

Ι.Γ

απόσπασμα

16.10.2008 μα ερχεται απο 2/2007

στο γιο μου γιατι εχω μονο εμενα να σου αφησω

Σχοινοβάτης

Στο έρεβος , ο σχοινοβάτης
τρέμει τον εαυτό του .
Κανένας άνεμος δεν θα παρασύρει τα χέρια του
απ το φοβο .
Θα τρίζει αρμονικά τη μοναξιά του στο κενό .
Εκείνος και ο εκείνος
θα συνομιλούν για το τέλος της αρμονίας.


Ι.Γ

8/2007

Μην με περιμένεις να ξυπνήσω

Μην με περιμένεις να ξυπνήσω

προτιμώ να περάσω στο σεργιάνι των ακίνητων ονείρων
με μια στάση ικεσίας στις μενάδες
με μια μομφή κλάματος πάνω στο πανί
με μια κιλίδα κίνησης που γέρασε
με μια ρυτίδα χρόνου που πέρασε
να μ αφυπνίζει στα ξέπνοα .

Μην με περιμένεις να ξυπνήσω

προτιμώ τη θάλασσα απ αίσθητες
χαμένη στ αρνητικά των σκοταδιών
και στις φωνές που κραυγάζουν τις σιωπές τους
ακίδες πόνων που θρηνούν τις πληγές τους .

Μην με περιμένεις να ξυπνήσω

προτιμώ το φως που αχνοφέγγει στο φεγγίτη
μια πιγολαμπίδα
αρχαίου θιάσου το σκηνικό
ένας εσώκλειστος καντηλανάφτης
ένα χέρι δείκτης
μια στιγμή βότσαλο
ενα κομμάτι βαμβάκι

Μην με περιμένεις να ξυπνήσω

τρέχει ακόμα μια καταιγίδα
σ αυτά τα όνειρα
φυσάνε ακόμα οι θάλασσες ανατριχίλες
παλεύουνε τα τέρατα οι σκίες στο δάσος των ανέμων
σταματημένο στις συμπλιγάδες το πλοίο
με τις σειρήνες γυμνές φωνές να ειρωνεύονται
τους υποσχόμενους ήχους στις είκονες
τους χαμένους χάρτες της Ιθάκης
της δικής μου Ιθάκης .


Μην μου ζητήσεις να σηκωθώ

εχω ακόμα όνειρα ανοιχτά στη σφιγμένη αγκαλιά μου
εχω ακόμα το ζεστό φαγί της ψυχής μου να μοιράσω
πριν κρυώσει
έχω ακόμα λίγη στόφα βαμβακερές αφές
στη στράτα να ξοδιάσω
στις γειτονιές των κόσμων ,
της καρδιάς μου


Κι έτσι ,

Μπορεί ν αργήσω .

13/10/2008

Περί Χρόνου

Λαχανιασμένη ρανίδα σε φύλλα γινωμένα
ειναι ο χρόνος
και πέφτει πάνω μας σα ρούχο .