Σε νοσταλγικους ηχους ημερευω τ αγριμια .
Και στις θυελλες των χρωματων τις αναμνησεις μου .
Στις κινησεις της βροχης αναγνωριζω τους πονους μου.
Και στις σκιες του ηλιου πιανω τις ουλες μου .
Στα κυματα του αερα ατενιζω τα συνορα της ψυχης μου.
Αμορα στ' ουρανου το φευγιο ,ανεμοι.
Καρτερικες υαινες στη ζουγλα των αισθησεων .
Σε παιανες διθυραμβικους στοχευω το βλεμα .
Στις κινησεις της μερας που φευγει, φευγω .
...Σε αναζητησα στις θαλασσας τα βαθη .
Αισθηση κρυα να με λυτρώση .
Κ΄εκει ακομα ειμαι .
Στο δασος των φυκιων εγκλωβισμενη .
Πιασμενη στις ινες , τους χρονους της.
Εκει ειμαι ακομα ξεχασμενη .
Παραξενο ' αλλα δεν 8ελω να φυγω απο εκει .
Δροσια μου κανω τα κυματα και χρωμα την ιριδα μου.
Στο βαθυ γαλαζιο βρισκω τον εαυτο μου .
Αν με καλεσουν οι βυθοι θα μεινω κολημενη στα κοχυλια και στις αμμοπετρες.
Κι εκει θα λαξεψω το σπιτι μου .
Μια πετρα-βραχο-απαγκιο
12/7 καποιου χρονου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Υπέροχο πλέξιμο του Νόστου με τον Πόθο. Κι έτσι είναι η ζωή, πολύπλοκο δίχτυ.
Ενα μικρό δώρο για σένα εδώ.
Σημερα σου εγραψα κατι αλλα μοταν πηγα να το σωσω μου ειπε πως δεν μπορει και χαθηκε .
Νομιζα πως ειδα ενα κειμενο που ειχες βαλει , μα παλι ισως και να εκανα λαθος , και σου εγραφα σχετικα .
Ηταν για να χαθει .
...... Σκεφτηκα ετσι θαλασσα που εγινα να σου μιλησω αλλαδεν βρηκα στερια , μονο υγρη γη .
Ειναι ηδη αργα και θα επρεπε να κοιμασαι
Καληνυχτα
Δημοσίευση σχολίου