Θα ανταποκριθώ στους σημερινους ηχους των πλοιων
τους βουτηγμενους στους υγρους φοβους
και σε κεινο το ειδος βροχης
Ενας ουρανος που στραγγιζει το σωμα του .
Θ΄απλώσω στο στεραιο το βλεμα
για να μαντεψω στο θολό
κατι περα απο τους φοβους μου τους ξενυχτηδες
θα καταπιω στα γρηγορα την μπουκια των πεινασμενων σκεψεων .
Θα λαξέψω στ΄απονερα
τα σχηματα τα πατρογονικα
και τις σιωπες ,
και μεσα σ αυτες τη ληθη και τους πονους των αιωνων
Μωρα που κλαινε στις κωχες των ματιων οι θλιψες .
Ο καιρος ξενυχτά.
Οσο θα σας μιλώ θα ζωγραφιζω
ανθρωπινες φιγουρες και ευκολες μαργαριτες
φλέβες δενδρων που καταληγουν σε σημεια .
Και οσο θα σας μιλω
τα ματια μου θα ειναι η αληθεια των χεριων μου .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
19 σχόλια:
Και όσο θα σας μιλώ τα μάτια μου θα είναι η αλήθεια των χεριών μου...
Πόσο εύκολες μπορεί να είναι ριζωμένες στις φλέβες σου?
Ευτυχώς...τρακάραμε!
Υπέροχο ποίημα... και άλλα τέτοια, εύχομαι. Καλημέρα, καλή χρονιά.
Όταν βρέχει ο ουρανός στραγγίζει το σώμα του...
Ωραία εικόνα και το σύνολο ωραίο
Καλησπέρα
ave ιωάννα
Ενας ουρανος που στραγγιζει το σωμα του...
έπεσαν φτερά ελπίδων,
αιωρούνται σπίθες βλεμμάτων.
Στράγγισε όλο το σκοτάδι του
σε τεράστια μπαλωμένα σύννεφα
που ωστόσο δεν τους έλλειπαν οι τρύπες.
Κι όπως έμαθα να κλέβω,
ως εκεί έφτασα,
έφτασα να κλέψω και σκοτάδι.
Οσο θα σας μιλω
τα ματια μου θα ειναι η αληθεια των χεριων μου
Και οσο θα σας μιλώ θα ζωγραφιζω
ανθρωπινες φιγουρες και ευκολες μαργαριτες
φλέβες δενδρων που καταληγουν σε σημεια .
Μωρα που κλαινε στις κοχες των ματιων οι θλιψες
....υγρά χρώματα στο γκρίζο
Απόλαυση!
Μιλάμε από απόσταση αναπνοής, το νιώθω.
Χάδι και βλέμμα μαζί είσαι.
Εμείς οι δυό, μαζί θα ξενυχτάμε.
Τους καιρούς και τις αγάπες.
τόσο αρχέγονα ευαίσθητο.
τόσο εύθραυστο που νομίζεις ότι θα διαλυθεί αλλά και τόσο ρωμαλαίο που να προκαλεί φόβους.
Να θυμάται το φύλλο
πόσο ταξίδεψε να βγει στους ανέμους...
Πόσο ωραία συλλέγεις, Ιω
τα δάκρυα του δέντρου
με πόση λεπτότητα
λάμπος σταγόνα ζωή
πάνω στο νύχι
και το κοιτάς μ` όλη σου την αγκαλιά
Και σε άλλα
τόσο βουτιά
τόσο κομμένη ανάσα των λέξεων
από σένα περιμένουμε
Εξαιρετικό! Ξέρεις τι μου θύμισες χωρίς να έχει ωστόσο απόλυτη σχέση; Ο πατέρας μου έλεγε: Δεν βλέπουμε με τα μάτια μας. Βλέπουμε με τις άκρες των χεριών μας. Και ήταν απόλυτα αληθινός.
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια.
Aργείς να γράψεις αλλά μας αποζημιώνεις με το παραπάνω για αυτή την αργοπορία σου!Μάλλον έχει να κάνει με τον χρόνο που χρειάζονται όλα αυτά τα συναισθήματα για να ωριμάσουν μέσα σου.Εμείς,απλά, περιμένουμε να απολαύσουμε τους καρπούς!
Γειά σου κυρία μας!Φιλιά!
Buona sera!
Με γειά το ΄καινούργιο σου "φουστάνι" ;-)
δεν εχω κατι να πω...σε διαβαζω παντα μα νοιωθω οτι δεν πρεπει μ επιφωνηματα ν απαντησω σε λεξεις και σκεψεις που μιλουν
(οι αποστασεις μια δρασκελια)
Καλή σου μέρα Ιωάννα!
Καλησπέρα Ιωάννα.Κάνω δοκιμές στην καινούρια διεύθυνση mesokosmos.wordpress.com!Προσπαθώ με την καινούρια διεύθυνση αλλά δεν μπορώ να σου καταχωρήσω σχόλιο.Σου το γράφω με το παλιό username.Άντε να δούμε τι θα καταφέρω ο άσχετος!!!
τελικά έμεινα στην παλιά διεύθυνση.Κάποια σχόλια σου καταγράφονται ως ανώνυμα.Θα προσπαθήσω να διορθώσω.Αν γνωρίζεις την αιτία,πες μου!
Καλησπέρα!
Έχεις βελτιώσει πολύ τη γραφή σου από την τελευταία φορά που σ' επισκέφτηκα...
Θα σε παρακολουθώ συχνότερα...
Μ' άρεσε.
Δημοσίευση σχολίου