Rococo: Σπασμενες βροχες σε αδεια ποτηρια ...

8 Ιουν 2007

Σπασμενες βροχες σε αδεια ποτηρια ...

Σπασμενες βροχες σε αδεια ποτηρια
ειναι οι αναμνησεις μου απο σενα .

Ενα ταξιδι στο πατο κρασοποτηρου
ειναι η θολη ματια μου στη μνημη σου .

Στην μνημη του πατερα μου που εφυγε σαν σημερα

14 σχόλια:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...: Mε τέσσερις μόνο σειρές ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι!Καμαρώνω ,Ιωάννα ,την θέα της βροχής σου!; Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007 5:04:00 μ.μ.
Χαρυβδιςς είπε...: thn kalhspera moy; Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007 6:55:00 μ.μ.
Καπετάνισσα είπε...: Να πίνεται -τάχα- η αγάπη;

Μένει, λέω, στο χείλος του ποτηριού.
Ίσα ν΄αγγίξεις, φτάνει.

Να΄χει άνθος η μνήμη σου.; Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007 4:50:00 μ.μ.
Socrates Xenos είπε...: Να `σαι όρθια
κι όσα δεν είπες κόντρα στο φως
να θυμάσαι

Μ` αγάπη; Δευτέρα, Ιουνίου 11, 2007 11:35:00 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: ...ευτυχώς που οι μνήμες σου δεν ξεθωριάζουν...εξ' άλλου ανεξήτηλη τούτη για πάντα θα μείνει...όσο το ταξίδι κρατήσει και στην τέλευση του ακόμη...; Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007 9:21:00 π.μ.
Σικελια είπε...: "Μόνο να σε αισθάνομαι κοντά μου, να ξέρω πως μπορεί και να με ακούς κάποτε...

Ω, δίχως άλλο, θα'ρθουν καιροί που δεν θα μπορώ να προσθέσω ούτε μια λέξη... κι έπειτα άλλοι καιροί, όπου θα πρέπει να μάθω να μιλώ μονάχη στην ερημιά..."

S. Beckett; Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007 11:12:00 π.μ.
Alexandra είπε...: πόσα είπες και όσα δεν λέγονται...; Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 12:55:00 π.μ.
Aντώνης είπε...: Να τον αγαπάς και να τον ελαφραίνεις για το ταξίδι..; Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 9:13:00 μ.μ.
ioeu είπε...: Ιωάννα, Ιωάννα,
η βροχή είναι το καθαρό νερό των λόγων σου...; Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007 12:26:00 π.μ.
MARIA ANDREADELLI είπε...: Σπασμένες βροχές λίγο πριν και λίγο μετά την καταιγίδα…
Να είσαι πάντα καλά.; Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007 7:06:00 μ.μ.
Θ. Βοριάς είπε...: Καλή σου μέρα Ιωάννα!
Σπασμένες βροχές κι οι σταγόνες εκείνες κόβουν άσχημα...
Καλό καλοκαίρι!; Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007 7:39:00 π.μ.
ellinida είπε...: Μάζεψε τα θρύψαλλα και ξαναφτιάξε την κορνίζα. Αστην χωρίς τζάμι, για να έχεις την αίσθηση πως μπορείς να τον αγγίξεις.
Ciao bella σου αφήνω μιά ζεστή αγκαλιά.; Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007 5:57:00 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Κι εκεί λοιπόν που αναρωτιέμαι ανήσυχος
πως βρέθηκα να περπατώ ,
βράδυ θαμπό και βουρκωμένο - με τόση ομορφιά, τόση
θλίψη μέσα μου - σ' αυτό το γκρίζο κι άδεντρο τοπίο,
προβάλλει εμπρός μου πάμφωτο το σπίτι. Διώροφο,
παλιό, πέτρινο κτίσμα, που πρώτη μου φορά το συναντώ.
Πέφτει χιονόνερο έξω κι απορώ που βλέπω στο μπαλκόνι
τη μητέρα μου, γυναίκα πάντοτε θλιμμένη και σεμνή, τώρα
χαρούμενη κι εντυπωσιακή, πολύ πιο νέα απ' τον καιρό
που πέθανε, φορώντας ρούχα καλοκαιρινά, να με καλεί
χειρονομώντας ν' ανεβώ
καθώς φωνές και γέλια ακούγονται από μέσα

και στο πικ-απ ένα ταγκό στη διαπασών.

Αυτό το ποίημα του Ορέστη Αλεξάκη αντέγραψα
για να αποθέσω σχόλιο στις ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΒΡΟΧΕΣ ΣΕ ΑΔΕΙΑ ΠΟΤΗΡΙΑ, ένα χρόνο παρα λίγες μέρες
μετά από μια αντίστοιχη δική μου μνήμη.
with a ukulele
κατά e-κόσμο: κ ART ά SOS
in MEDIAS Res 69 Χρυσηίδες Ρέμβης στο
www.afterzed.gr/kartasos
όπου λέξεις παντογνώστριες, με εικόνες μεταξένιων συνειρμών
σέρνουν λυρικό χορό πάνω στην ελάχιστη πραγματικότητα στίχων; Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007 3:29:00 μ.μ.
Ο ΠΑΝΟΣ & Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ... είπε...: '' Σ' αναζητώ,
μες τις σκιές
αυτό μου μένει ...

μια εικόνα
μια ζεστή ματιά,
αγαπημένη,
πονεμένη ... '''

Απόσπαμα απο τότε που, κι εγώ χρειάστηκα ν' αφιερώσω ...

Καλό ξημέρωμα,

α/α. Αλέξανδρος; Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007 9:37:00 μ.μ.