Στην απλωμενη υγρασια των στεναγμών
ξορκιζονται οι φοβοι .
Φουσκωμενα κυματα ξεβραζονται αναπαντητα
στις ακτες των κορμιών μας .
Στο περιγραμματα τ ουρανου
εχουμε τις πολλες καθημερινες ευκαιριες
να φτιαξουμε τα δικα μας σχεδια,
μορφες λυτρωτικης αγωνιας .
Στ αδιεξοδα
οι τελευταιοι αυτοχειρες για σημερα
θα κοιταχτουν πανω στις πετρες
Αυτοσχέδιες φιγουρες πονεμένων ζωγράφων .
Οι Ηχοι !
Η πολλοστή φορά που σαν ενας αλλος Οδυσσεας
θα καμουφλαρει τ αυτιά
για να μην ακουει τις φωνές-κραυγιές της ζωής.
Τους ντυμενους αποηχους του κοσμικου .
Φοβοι μου ,
ιαινεται ο εαυτος μου στο κοιταγμα σας
8 Αυγ 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Όμορφο.
Και μη φοβάσαι!
Φόβοι που εξομολογήθηκαν, είναι πια νικημένοι φόβοι, που δεν αξίζει να τους φοβάσαι, είναι ανίσχυροι κι ειλικρινείς. :)))
Τους φόβους που αγκάλιασα
θεώρησα τελειωμένους
μα στην πορεία κατάλαβα
πως είχα αγαπημένους
Φόβοι που με αγαπήσανε,
κακό δεν θα μου κάνουν,
απο φουρτούνες και ρωγμές,
απάγκιο θα μου φτειάνουν.
Εκεί θα συναντιώμαστε
εκεί και θα τα λέμε,
πλάϊ στο κοινό μουράγιο μας
τραγούδια θε να κλαίμε.
Σας αγαπώ φοβίστρες μου
γιατι με ξαγρυπνάτε,
καλύτερη έχω γεννεί
όπου θα με απαντάτε,
Καλύτερη μες την ψυχή και,
με στεντώριο ήχο,
''να μην φοβάστε τις φοβίες''
γράφω πάνω στον τοίχο,
Να μένει να το βλέπετε
να το λοξα-κοιτάτε
να συνειδητοποιήσετε,
φοβίες εμείς γεννάμε.
Κι όταν μας πλησιάζουνε
και μας πολιορκούνε
ένα μονάχα όπλο μας,
είναι να 'τσι αγαπούμε.
ΥΓ: Για εσένα ...... Π.
Ομορφο, γλυκό, αισθαντικό. Πού είσαι και πώς περνάς; Φιλιά
Λέει ο ποιητής:
"Ό,τι δεν τέλειωσε υποτάχθηκε στη μνήμη:
ΚΟΡΜΙ-ΣΙΩΠΗ
που με καλείς σπάζοντας τ' ασυνάρτητα παιχνίδια των λέξεων!!!
Πόση η ερημιά μέσα στο φως του ποιήματος..."
(τύφλα να έχουν όλοι οι φόβοι από δω και πέρα...)
Γεια σου...
Ένας πρών φοιτητής, που ήταν στην πανεμορφη Τεργέστη...
Φόβοι,
αόρατα βασανιστήρια
ωδίνες οι ανάσες σας
Στοχαστική ματιά φτάνει
για να σβηστείτε
Παγίδες,
στο θάνατο αντί για μας
μακριά εσείς να ζείτε
Καλό Φθινόπωρο.
Ψυχή μου πάντα στα μάτια να κοιτάζεις.
Έτσι ξορκίζονται οι φόβοι και οι "ασθένειες" μας.
Καλό μήνα να έχεις.
Ο φόβος μας ''κλειδώνει''.
Μας αρπάζει απ' το λαιμό, σε ανύποπτη στιγμή, την ώρα που ανάβουμε ένα τσιγάρο, ακούμε αγαπημένα τραγούδια, κλείνουμε το φως για να κοιμηθούμε.
Τα περιθώρια αντίδρασης αρχικά τουλάχιστον, είναι μηδενικά.
Μετά, μαθαίνουμε να τον ξορκίζουμε με τεχνασμάτα, ή απλά, μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του..
Δημοσίευση σχολίου