3 Απρ 2006

Εφυγα ποτε απο κει ?


Εζησα ετσι αλλα, μεσα σε μια χρωματικη αταξια .
Και για οσους εχουν δει το εργο Μαγνταλενα εχω περασει κι απ αυτο στα πρωτα χρονια της ζωης μου.

Κρατησα απ ολα αυτα την μελανχολια του πονου .
Κρατησα στην ψυχη μου το γκρι των αρνητικων για να μπορω να βαζω τα δικα μου χρωματα και να κανω τις απειρες φωτοσκιασεις .
Ισως γι αυτο λατρευω τις ασπρομαυρες φωτογραφιες .
Λοιπον , αυτος για μενα ειναι ενας αυτοβιογραφικος πινακας .

3 σχόλια:

άστεγος είπε...

Πράγματι πολύ δυνατή η σχέση μας με τα χρώματα. Κάποτε κι εγώ στο ασπρόμαυρο βουτηγμένος, το θεωρούσα ιεροσυλία να βάλω κι άλλα χρώματα στη ζωή μου. Τί έχανα...

Ιωαννα είπε...

΅ Δεν εχασες καλε μου Αντωνη τιποτα . Γιατι ολα τα εχουμε μεσα μας .
Η νεοτητα εχει απο μονη της τοσα χρωματα γι αυτο λατρευει την χρωματικη απομονωση στο μαυρο .Το μαυρο ειναι ενα χρωμα σκεψης .
Υστερα , στα χρονια της οποιας ωριμοτητας ερχεται η γνωση της ζεστασιας που δινουν τ αλλα χρωματα .
Ριξε μια ματια στην παλεττα των χρωματων παιδι-ενηλικας -...

ellinida είπε...

Ναι , μ'αρέσει και μένα αυτή η μελαγχολία που αναδύεται απ'αυτούς τους πίνακες . Είναι και μένα στην φύση μου ΑΛΛΑ ... έχω και το ακριβώς αντίθετο ... πολλά ζωντανά χρώματα στην παλέτα .
Χρώμα σημαίνει ζωή !