Το Ταγκό της βροχής

Η βροχή σα ταγκό σφίγγει τα ρούχα της
δυνατά στο πετσί μου .
Ο,τι ξεχάστηκε απο τους έρωτες του καλοκαιριού
αυτή , το γλείφει .
Με δυνατές κραυγές
αποσύρεται απ τα καθαρά .
Μαζεύει τον εαυτό της
στο μηδέν του ανύπαρκτου ξανά .

Είμαι -εισαι-ειναι
το πλήθος
ανέλπιστων οδυρμών που έτυχαν .

Οτι δεν κλαίει δεν καθαρίζει

Η εποχή για τα ηλιοτρόπια σβήνει

Τις φωνές τις άδραξε ο άνεμος .
Σε κεινο το ανέλπστο σαλεμα των φύλλων .
Ενας ηχος γόνιμος, στα φύλλα που λιώνουν την εγκαρτερηση των φίλων -φιλιών .
Κι εκείνα ,λες και πεισματικά δεμένα με του θανάτου την στροφή , γατζωνονται...στα τρυφερά των τοίχων ....να ρουφήξουν τις τελευταίες αναστολές του καιρού .
Άχρονα τα περιμενει η επομενη χρωματοψία .
Άφωνος κι ο άνεμος τα τυρανά , περα δώθε .....κι οπου βάλει η ματιά μου .....
Εκείνο το κόκκινο που σημαίνει την κορύφωση .....
Και τ υστερα ....
Το τέλος ...
Ενας αδηφάγος κορεσμος λυπης και χαρας για το πηγαινε - ελα των εποχών .
Η εποχή για τα ηλιοτρόπια σβήνει ...
Βυθίζεται στωικά στον απόπλου του βλέματος μας ...
για τις απέναντι στεριές των ζεστών ήλιων .
Στις φευγάτες ονειροπολήσεις .....
συναντιούνται μελαγχολικά οι απολογισμοί ...
Σαν οι κορμοράνοι ,
ντυμένοι την ντροπή της αναζήτησης τους στ άφρα των θαλασσών .
Ένα ακόμα σύννεφο με πέρασε ....
δάκρυσε τα ρούχα μου ......
Ένα ακομα σχήμα στ απλωτά με φυγάδευσε .....
Σ αυτά που δεν ανήκω ...
Σ αυτα που δεν μου ανήκουν ...
ΑΝΗΚΩ ..οικώ ....μονο στην ζεστασιά της καρδιάς μου .....
μα κι αυτη,
πολλες φορές λιποταχτεί ....στα βρεγμένα σπίρτα των χεριών μου .

Σούρουπο ...
Αδυνατώ να μαζέψω τη λύπη μου .....
Αδυνατώ να μαζέψω τα χέρια μου σε μιας αγκαλιά , σημάδι .
Ξεσκαρτίζω μονο , αθελα μου , απ τις λύπες ...εκείνες του θανάτου ....
Και βαστάζω στο σακκουλακι της καμπούρας μου ....
τις λύπες των Γιατί ....των Πόσων ....

Σούρουπο ....
Και φύσαει ακομα τις οδύνες του ο Ανεμος ....

πρασινα ονειρα σε πινελιες φυσης

Στην χωρα των χρωματων μπορεις να ονειρευεσαι σχεδια και ηχους .

Χερια ενωμενα και καρδιες αγκαλιασμενες .

Συντροφικα βηματα και έκλπηκτες ματιες .

Φευγαλεα πουλια οι σκεψεις που βαραινουν .

Εδω εισαι παρεα με τους μυθους ,τις ιστοριες , τις αγαπες .

Το παιδι-γερος .

Το μικρο και το μεγαλο .

για κεινα που μπορουν να γινουν καλυτερα ......

Gardaland 2006

Φοβοι

Στην απλωμενη υγρασια των στεναγμών
ξορκιζονται οι φοβοι .
Φουσκωμενα κυματα ξεβραζονται αναπαντητα
στις ακτες των κορμιών μας .

Στο περιγραμματα τ ουρανου
εχουμε τις πολλες καθημερινες ευκαιριες
να φτιαξουμε τα δικα μας σχεδια,
μορφες λυτρωτικης αγωνιας .

Στ αδιεξοδα
οι τελευταιοι αυτοχειρες για σημερα
θα κοιταχτουν πανω στις πετρες
Αυτοσχέδιες φιγουρες πονεμένων ζωγράφων .

Οι Ηχοι !

Η πολλοστή φορά που σαν ενας αλλος Οδυσσεας
θα καμουφλαρει τ αυτιά
για να μην ακουει τις φωνές-κραυγιές της ζωής.
Τους ντυμενους αποηχους του κοσμικου .

Φοβοι μου ,
ιαινεται ο εαυτος μου στο κοιταγμα σας

Μια Κοκκινη Φουστα

Λενε πως ολα γυριζουν , μας γυριζουν στην βαση μας , στο κοσμικο βασιλειο του εαυτου μας .
Πως αγαπαμε και φοβομαστε, δηλαδη αποφευγουμε ( για να ξεκαθαρισουμε την εννοια του μισους ), ο,τι στα μικρατα μας ή στα φορεμενα κυταρα μας κουβαλαμε .

Αναμνησεις αποστροφης και πονου
Αναμνησεις επιστροφης και χαρας .

Οι ιστοριες πολλες φορες αρχιζουν με μελαγχολια και καταληγουν αλλες τοσες σε μια σιγή μελαγχολική , μια γεύση γλυκοξινη γι αυτα που εγιναν , γι αυτα που εφυγαν .
Ετσι , ειναι σημαντικο να αξιολογησει κανεις τη διαδρομη και την αφυπνηση του εαυτου του σ αυτο το εσωτερικο ταξιδι στα χρωματα και τους ηχους του παρελθοντος και να ονομασει τις αφες που του μειναν σ αυτη τη γευση -ιστορια .
Δηλαδη θελω να πω , να μετρησει ο καθεις μας το χρωματολογιο του δικου του εαυτου , σαν να ηταν ο ιδιος το κεντρο της ιστοριας .


......Τους ειπαν πως πρεπει να το προσεχουν το παιδι .
Να τρωει καλα και να μην κρυωσει , αρρωστησει , μεχρι να δυναμωσει για να μπορεσει να αντιμετωπισει τις δυσκολιες φυσικα , οπως ολοι .
Εκεινοι , προσεχτικοι στις εντολες, το τηρησαν .
Εκεινος , ο πατερας , καθημερινα πηγαινε να βρει το παιδι στο σχολειο , κατ εντολη της μανας για να του δοσει το δεκατιανο του .
Εκεινο , μικρο αλλα πειθαρχημενο στα καγκελα , εβαζε τα χερια και εχωνε το κεφαλι οσο μπορουσε για να τον δει να ερχεται .

Δεν ηταν το φαι για κεινη .
Ηταν εκεινος και η σκεψη .
Ηταν η ωρα τους που ηταν σημαντικη .
Ισως και οι στιγμες που ξεπληρωνόνταν οι απουσιες ......
Μπορει..

Ποιος να ξερει αραγε τι κρυβεται στο μυαλο των μικρων ....
Ποιος ξερει αραγε τι κρυβεται στο μυαλο των μεγαλων ...
Βαζουμε την φαντασια μας να στησει σεναρια για να διευκολυνθουμε απ τ΄ αβολο .

Εκεινη , γιατι στην ιστορια μας εκείνη εχει σημασια, τον περιμενε .
Παντα την ιδια ωρα .
Ενα κουρδιστο ανθρωπακι στις επαφες και τις γευσεις ν αντιδρά .

Εκεινη η ημερα , ηταν οπως οι αλλες .
Το ιδιο τελετουργικο ....
Χωμενος ο χρονος στους ηχους παιδιων.
Ρυθμισμενα τα χρωματα στη συμφωνια του μπλε .
Ζωες γαιτανακι ....

Εκεινη η μερα , ηταν οπως οι αλλες θαρρω...ετσι φαινονταν .
Τι κι αν αλλαζε ο καιρος για τους μικρους ολα ειναι ιδια ..
Τιποτα εκτος απο τις αλλαγες στο προγραμμα τ ανθρωπινο δεν κινά υποψιες .

Εβαλε τα χερακια της λοιπον στα καγκελα , εχωσε το κεφαλι της και τον περιμενε να της χαμογελασει βιαστικα απ την γωνια .

Δεν την φιλουσε .
Δεν το κανε ποτε .
Δεν δινουν φιλια στα παιδια, αλλωστε κλωθoγύριζε την καραμελα, για να ησυχασουν οι σκεψεις-τυψεις πως ολα τα κανε σωστα , πως ολα τα καναν σωστα .

-Μητε κι εγω πηρα αγκαλιες και φιλιά ....και κοιτα μια χαρα ειμαι ελεγε .

Ηταν ?

-Μην φοβασαι του λεγε η μικρουλα .
Θα στα δοσω ολα εγω .
Οσα δεν πηρες και οσα ηθελες να παρεις .

Και κεινος την κοιτουσε .
Κοιτουσε το μικρο σκατο που ελεγε .......ανοησιες .
Ελεγε ?

Εβγαλε στα βιαστικα το κολατσιο , αυγο , τυρι , ντοματα , ψωμι και φρουτο ή διαφορετικά χυμο .
Ολες οι βιταμινες .
Να μην ξεχαστει τιποτα .

Εκεινη τα κατεβαζε και τον κοιταζε .
Ειχε δυο μεγαλα ματια που αλλαζαν χρωμα στα χρωματα ....
Συνηθως την κοιταζε στα ματια ....
Ηταν απ αυτους που χορταινουν με τα ματια ,τα μάτια και ,τους ειναι αρκετο .

Οι πολλες κουβεντες ειναι φτωχια ελεγε .
Κοιτα με να δω αν εκανες κατι , αν λες αληθεα , ελεγε ....

Και κεινη τον κοιτουσε ...
Και κεινος ηξερε τις ζαβολιες κι ας μην την προδιδε .

Ομως εκεινη την ημερα ...το βλεμα στραφηκε στα χερια .
Στα χερια καγκελα .
Στα χερια σημαδια .
Εκεινη αμαθητη στα ταξιδια της ματιας δεν τα νιωσε .
Εφαγε το κολατσιο της ....τον ακουμπησε στο χερι κι εφυγε να προλαβει να παιξει .
Να προλαβει να μασησει κι αλλες γουλιες ζωης-ζωντανιας .

Περασε η ωρα , το κουδουνι χτυπησε , τα παιδια μαζευτηκαν στις ταξεις και ο πατερας πηρε το δρομο της επιστροφης για το σπιτι , να δοσει αναφορα στον απολογισμο.
Μα αφησε μαζι με τον απολογισμο κι εναν συλλογισμο για τα χερια στα καγκελα .
Για τα κοκκινα σημαδια στα καγκελα .

-Βρε το σκατο εβαψε τα νυχια του της ειπε κι εφυγε .

Πηρε το δρομο για την πλατεια να βρει τα γερόντια,να περασει η ωρα, με κουβεντα πολιτική ,μεχρι να παρει την μικρη .

Γυρισαν μεσημερι .
Ιδρωμενη απ την τρεχαλα εκεινη ετρεξε να πει τα νεα του σχολειου στην μανα .
Εκεινη αφου την αφησε καλα -καλα να μπει μεσα την αρπαξε απο τα μαλλια .
Ξαφνιασμενη η μικρη την κοιταξε μεσ απ τον πονο της ,να καταλαβει τι ειχε κανει .
Την στροφογυριζε απ την κοτσιδα και ουρλιαζε ..
Οι λεξεις χανονταν στη λυσσα .
Ισα που μπορεσε να ξεγλιστρησει και να χωθει κατω απ το κρεβατι , ακριβως στην μεση για να μην μπορει να την πιασει .
Σα σκυλι , γιατι σκυλι ηταν .
Εκεινη , η μανα , η ταλαιπωρη , γιατι μονο ενας ταλαιπωρος μπορει να ταλαιπωρει ετσι τον εαυτο του ,ουρλιαζε .
Μεσα στ ακαταλαβiστικα εβγαινε το "κοκκινο" πρωτο και" χερια "και "νυχια" ....και οι πουτανες επερναν σειρα και θα "της μοιασεις ".
Μα τι εχουν ολα αυτα να κανουν με μενα φωναζε η μικρουλα μεσα στα δακρυα της .
Τι εκανα ?
Τι εκανα?
Σε ποιον θα μοιασω ?

Εκεινος βουβος τις κοιτουσε .
Εκεινη την τρελη που φωναζε και κεινο το σκυλι που εκλαιγε .

Εχωνε τα χερια της καθε τοσο να την πιασει μα εκεινη πηγαινε απ την αλλη μερια του κρεβατιου και γλιτωνε .....τα χερια ...τους πονους του κορμιου της .
Ποσα σηκωνει τελικα μια σαρκα ...
Ποση τρελα μπορουν να χωρεσουν στις ινες του κορμιου μας ....
Ποσα" γιατι "να χωρανε σ ενα κλαμα?

Περνουσε η ωρα και εμενε η μουρμούρα ..
Και καθε τοσο και μια στριγλια για τις πουτανες .

Λοιπον !
Οι πουτανες και τα κοκκινα εκαναν την ζημια ελεγε η μικρη απο μεσα της ....
Τι ειναι οι πουτανες και τι ειναι το κοκκινο που γινεται κακο και με μαλωνει η μαμα?

Ησυχασε η στιγμη.
Ισως και να την πηρε και ο υπνος στους λυγμους και στους φοβους .
Ισως παλι γιατι εκεινη , η μανα , κουρδισμενη στις εντολες ειπε ,να ησυχασει .
Ισως παλι γιατι ο βουβος κυριος της παραστασης ειπε να βαλει ενα χερι στο περασμα της ωρας, ωρα φαγητου βλεπεις και κοινης ησυχιας ,της ζητησε να βγει .

Την εσπρωξε στο μπανιο να πλυνει χερια και μουτρα και την περιμενε να βγει .
Η αλλη , η μανα , ετοιμαζε το τραπεζι το μεσημεριατικο με σφιγμενα χειλη και χαμενη στις σκεψεις της.
Ενα ρομποτ που σκεφτεται στην απολιθωση του .
Νιωθει ομως ....


Εφαγαν στην απολυτη σιωπη ...
Εκεινη δεν ειπε τις ιστοριες της ημερας ...
Δεν πηρε ουτε εκεινο το λειψο χαδι στα μαλλια ....
Ειχε μονο κολλημενο στο μυαλο της
Κοκκινο + πουτανες +χερια = ΠΟΝΟΣ και ΝΑ ΜΗΝ της ΜΟΙΑΣΩ να το θυμαμαι σκεφτοτανε .

Απο τοτε στα κλεφτά θυμότανε να αποφευγει το κοκκινο .
Να κρυβει τα χερια της .
Να μην μοιαζει σε κανεναν .
Οσο για τις πουτανες .....δεν ηξερε αλλα θα μαθαινε .



ΥΓ. αντι ιστοριας
πεθανε ακομα μια φορα στη ζωη της για 10 νυχια βαμμενα κοκκινα με κερομπογιες
Εκεινη , η μανα , σκοτωμενη η ιδια , σκοτωνε ενα παιδι-κορη-γυναικα .
Και την σκοτωσε ....
Εκεινη Δεν αγαπησε τιποτα απ αυτα που ειχε πανω της .
Μονο τις ασυμμετρες φακιδες της
Πενθησε το κοκκινο και το πενθει ακομα ....
Απεκτησε μονο μια κεραμιδι-κοκκινη φουστα που ισως να της θυμιζει την προδοσια .
Ισως ,την ημερα που εκεινος εφυγε, να ηθελε να τον συγχωρεσει και γι αυτο .
Γιατι εκεινο το μεσημερι δεν ηταν οι λεξεις μονο που την σκοτωσαν αλλα η ΑΠΟΥΣΙΑ
του .
Ισως απο συνηθεια να κρυβεται στον εαυτος της για να μην ποναει, (αλλα ειναι ανοητος οποιος πιστευει πως κρυμμενος δεν θα ποναει) ,
άρχισε να τρωει τις σαρκες της .
Χαλασε στα μικρα της χερια την ηδονη του ωραιου .


ΥΓ. αντι επιλογου
Γραφοντας σου ....αυτο το βιβλιο-ιστορια , το βαζω στη θεση του .
Το καθαρισα στο λογο και στο φοβο και τ αφηνω να στραγγιξει ο,τι εχει απομεινει .
Και το τακτοποιω σε κεινον τον λευκό πουκαμισενιο ωμο .
Αν και, οταν γραφεις, δεν ξεκουραζεται η ψυχη σου οσο οταν τα διηγησαι .....
Ή ακομα ακομα ειναι διαφορετικα οταν κλαις στις αναμνησεις και χεις καποιον να προσεχει ποση θαλασσα θα κλαψεις .
Ωστοσο ας πουμε πως σημερα τουτη δα τη στιγμη, αυτοι, η παρεα των τριων της
ιστοριας , πηρε μια ανασα .
Κι αυτο ειναι κατι .

ΥΓ. ενα χαμογελο -ανασα
-στον KYRIAZ , στον αγαπητο Γιαννη γιατι με την υπεροχη μουσικη του που αφηνει
καθε τοσο σαν αποτυπωμα της ψυχης του στο χώρο του και που εγω φυλλαξα ,
μπορεσα να γραψω αυτο το κομματι .
-στον Πανο γιατι με τον τροπο του, με εκανε να νιωσω και να εξηγησω την ΑΠΟΥΣΙΑ
-στην Ναταλια γιατι ετσι απλα μια μερα ξυπνησε και με σκεφτηκε
-στον Κλεανθη

Ιωαννα

Simmetria

Συμμετρικοί πονοι κατεβαινουν καθημερινά στα κορμια μας
να μας θυμιζουν
στον γραμμικό ερχομό τους
την θνησιμότητα.

Μια σάρκα που λυπάται το χρόνο , κλαίει .

Σπασμενες βροχες σε αδεια ποτηρια ...

Σπασμενες βροχες σε αδεια ποτηρια
ειναι οι αναμνησεις μου απο σενα .

Ενα ταξιδι στο πατο κρασοποτηρου
ειναι η θολη ματια μου στη μνημη σου .


Στην μνημη του πατερα μου που εφυγε σαν σημερα

Οκτώ φευγιά τα σήμερα ...

Οκτω φευγια ακουστηκαν οι μερες
στο αντιο του βλεματος σου .
Γεμησε το λευκο ακινησια στην απουσια
παρωδoού ηχου
το κλαμα βουβο στον αποχαιρετισμο .

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΔΕΛΦΙΑ

«Είμαστε λίγοι, είμαστε λίγο ευτυχισμένοι, ας γίνουμε αδερφοί» (Σαίξπηρ)


Ο Τσαντ είναι 12 ετών.
Ζει στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια των ΗΠΑ.
Εχει υποβληθεί σε πολλές εγχειρήσεις αφαίρεσης των κακοηθών όγκων από τον εγκέφαλό του, ενώ σε μία από αυτές υπέστη ζημιά στο οπτικό του νεύρο. Εχει χάσει τα μαλλιά του από τις χημειοθεραπείες.
Οι περισσότεροι συμμαθητές του ξύρισαν τα κεφάλια τους, σε ένδειξη συμπαράστασης, κατόπιν πρωτοβουλίας δύο κοριτσιών που θυσίασαν τους πλούσιους βόστρυχους τους.
Για να είσαι ζωντανός, χρειάζεται προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής, κι αυτά τα παιδιά με την αυθόρμητη και απλή πράξη τους, μάς το υπενθυμίζουν.
Οπως μάς υπενθυμίζουν ότι «δεν υπάρχει άνθρωπος που να' ναι σαν νησί μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι τμήμα ηπείρου, τμήμα ξηράς».

.


Απο την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE της Πέμπτη, 26 Οκτωβρίου 2006

Τούνελ

Στο τελος του τουνελ το φεγγαρι κοιτα
τις σιωπες των φοβων μας κουβαλά


Γιωργος Π. Παπαμανωλης
ετων 12



2/2007

Αταιριαστος Αγγελος

Στον αταιριαστο αγγελο μου

Αφήνω
Ενα βαμβακερο πανακι βουτηγμενο στα ονειρα
Ενα χρωμα κίτρινο σαν τον σκεφτομαι
οπως τους ηλιους που τον ονειρευτηκαν .
Εναν ηχο γαλήνης για το ταξιδι που εκανε μεσα μου .
Ενα σχεδιο απο το ηχογραμμα της καρδιας μου .
Ενα χαδι στο στήθος μου ,που δεν θα δακρύσει ξανα
Μια αγκαλια απο τυλιγμενες ελπιδες τα χερια μου
σαν τις ξαφνιασμενες τουλιπες .

Αφήνω
Ενα βλεμα αγίνωτου πράσινου που ξέμεινε στην βροχή
Ενα λουλούδι ροζ
σαν το ασπράδι του ματιου στην θλιψη
Μια γαλαζια σχισμή στο μέτωπο της ψυχής μου
φλεβα ουρανού που δεν ξοδιάστηκε .

Αφήνω
την μαγεία αγαπης που έφεξε για λιγο στο κορμι μου
εκεινη την διαφανη ταυτοτητα της μανας
Εναν βαρυποινιτη που σέρνει τον εαυτό του
κάτω απο κλέουσες

Αφήνω
Ενα χαρτι με λέξεις
Την ανορθογραφια της φαντασιας μου
Το βλέμα να ξυπνά στη νυστα των δένδρων
τα σπαργανα μιας νιοφερτης ανοιξης .

Αφήνω
Τα σχήματα που δεν πρόλαβαν να φανούν
Τους κύκλους που δεν ωρίμασαν
Το διπλό κουστούμι που δεν φορέθηκε
Το όνειρο μιας αλλης εποχής που πήρε τέλος

Ησουν αταιριαστος αγγελος για μενα
αλλα οχι για το κοσμικο βασιλειο
που εφεξης ανήκεις

Σου αφήνω
ενα χαδι στο παραθυρο που δακρυζει την βροχη
κι ενα ενα σημαδι Αντιο για προσευχη .

Θα κλεισω τα ματια για να σφραγισω
στον υγρο υμενα του ματιου μου
την αναμνηση σου .

ΥΓ. αφιερωμενο στους αγγέλους
αφιερωμενο στους αγαπητους συνοδοιπορους που συντροφευουν με τον δικο τους τροπο το πλάνο
και του δινουν ανασες και ελπιδες για τα συμπνοα ταξιδια της ψυχης .

Στις κινηματογραφικες αιθουσες ειδα...

Να ευχαριστησω την πολυαγαπημενη Ρενατα πριν απ ολα γι αυτην την εξαισια κατα την γνωμη μου , δουλεια που εκανε στο φτωχικο μου .
Της οφειλω τα χρωματα και τους ηχους .
Της οφειλω για τον χρονο της το ελαχιστο ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ελπιζω με καποιο τροπο καπως , καποτε να μπορεσω να ανταποδοσω την χαρη του χρονου που μου χαρισε.

Σ ευχαριστω Ρενατα .

Υστερα να της πω οτι με χαρα δεχομαι την προσκληση .

Λοιπον λογο ηλικιας και λογο βιτσιου εχω δει πολλες ταινιες .
Τις περισσοτερες απ αυτες που επελεξα να δω τις λατρεψα .

Το να διαλεγεις μεσα απο το τσουβαλι της μνημης σου , μνημες επιλεχτικα ,ειναι σαν να προδιδεις αυτες που μενουν .

Ωστοσο μερικες απο τις αγαπημενες μου ταινιες ειναι

_ Η τριλογια του Kieslowski και με πιο αγαπημενη την ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ

_Amelie from Montmartre , τ αγαπησα ολα σ αυτην .

_Η Πολη Των Αγγελων οσες φορες και να την βλεπω , νιωθω

_Big Fish για το νερο , για την επιστροφη , για την ταυτηση .Μου αρεσε η Τζεσικα Λανγκ

_Τζουντ η μεταφορα απο το βιβλιο του Τομας Χαρντι ΤΖΟΥΝΤ Ο ΑΦΑΝΗΣ με σκηνοθετη τον Μαικλ Γουιντερμότομ .
Ενιωσα την ευαισθησια να σκεπαζει την απογνωση και ο τρομος να πνιγεται στα βαρια ενδυματα μια ρομαντικης ταινιας εποχης .
Η καμερα ακολουθει την πληγωμενη τους διαδρομη στο αγνωστο με τον πιο μοντερνο τροπο που διαβαστηκε ποτε ενα βιβλιο .

_ Chocolat με ενθουσιασε το παιχνιδι με τις γευσεις . Μου θυμησε δικες μου διαδρομες σε αλλες γευσεις-γνωσεις .
Κρατησα ακομα την κοκκινη καπα των αεριδων και των ταξιδιων.

_ Ο Αγγλος Ασθενης , βιωσα την ιστορια και στα δυο επιπεδα .
Τη λυτρωση που βγηκε μεσα απο την αφηγηση και, την εξηγηση .

Να ευχαριστησω ξανα την Ρενατα για την τιμη να με βαλει στο παιχνιδι .
Θα διαλεγα αν μου επιτρεποταν και δεχοταν τους
Μεσοκοσμο
Θοδωρη Βορια
Γιαννη Ευθυμιαδη
Ηωλιθικο
Χαρυβδις


Την σκεψη μου

Ναυαγια

Ναυάγια απο την

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE

Δευτέρα, 26 Φεβρουαρίου 2007

«Oλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο», αποφαίνεται ο Λέων Τολστόι και μου 'ρθε στη θύμηση, μετά τις τραγωδίες στη Νέα Αγχίαλο και τη Νίκαια.

Οι όχθες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι γεμάτες από ναυάγια και τα τραχιά μαθήματα της δυστυχίας είναι σαν το μαχαίρι. Είτε το πιάσεις από τη λαβή, είτε από τη λεπίδα...

* Στη φωτογραφία το έργο του Pablo Picasso, The Tragedy, 1903

K.T.

Προσκληση-Προκληση

Χαμογελασα απο την προσκληση των αγαπητων Τασου , Ελληνιδας και Ηωλιθικου .
Να ομολογησω πως στην αρχη ,την προσκληση της ελληνιδας δεν την καταλαβα καθ οτι μπουφος κι ας περνιεμαι για εξυπνη .
Τελος καλο ολα καλα δεν λενε
Το πηρα το μηνυμα και περνω το γαντι .
Το φοραω μαλιστα .


Χμ να σκεφτω πεντε πραγματα .
Υπαρχουν τοσα πολλα πεντε πραγματα .
Οπως τα πολλα πεντε δακτυλα στα μετρηματα του νου .
Οπως τα πολλα προβατακια για τους βραδυνους υπνους .

Ας πουμε λοιπον

1. Αν ηταν να ημουνα πουλι θα ηθελα να ειμαι κορμορανος

2. Μικρη ονειρευομουν πολυ συχνα ο,τι βρισκομαι στην αυλη του σχολειου μου και πεταω . Πλησιαζα την γη με την αισθηση φυλλου που το περνει ο ανεμος . Σαν να πεταγα με την πλατη , ετσι μου φαινονταν .
Γλυστραγα πανω στον αερα σαν να βρισκομουν πανω σε παγο .
Κι ετσι ανεβαινα ξανα και αρχιζα το ταξιδι της κατεβασιας .
Σαν φυλλο . Ετρεχα το προαυλιο του σχολειου με ταχυτητα ενος φυλλου .
Χρονια πια που δεν πεταω σαν φυλλο .

3. πριν ασχοληθω επισημα με τον κοσμο των αριθμων εκανα διαφορες δουλειες . Απο τις πιο αγαπημενες μου ηταν να φτιαχνω ευαγγελια .Για την ακριβεια να τα χρωματιζω .
Σ αυτην την δουλεια εμαθα οχι μονο να πως φτιαχνεται ενα ευαγγελιο
αλλα και πηρα και το πρωτο σπουδαιο μαθημα ζωης .
Αυτος που φωναζει δεν ειναι απαραιτητος κι αυτος που να εχει δικιο .
Ετων 18 και κατι, τοτε .

4.Ειμαι μινιμαλιστρια και αφαιρετικη .
Αγαπω την λιτοτητα και τις γραμμες .
Μου αρεσει η ταξη και η αρμονια .
Αγαπω το πρασινο και το γαλαζιο .

5. Ο γλυκος μου ο πατερας με φωναζε ντενεκε ξεγανωτο .
Δεν καταλαβα ποτε γιατι αλλα δεν με θυμωσε ποτε αυτο .
Θεωρουσα πως ηταν κι αυτος ενας τροπος να δειξει την αγαπη του και την οικειοτητα του .

Λοιπον ,αυτο το παιχνιδι των πεντε μου μοιαζει σαν πυραμιδα αναμνησεων , πυραμιδα ανασκαφων .
Χαιρετω τους αγαπητους φιλους .
Μεσα απο εδω επισημως να δηλωσω την χαρα μου γι αυτην την εκλεκτη οπως παρουσιαζεται, παρεα .



Ιωαννα

Ιδρωμένες πεταλούδες

Μια κορη-μανα σε μια Μανα-κόρη


Ιδρωμένες πεταλούδες στο στήθος
τα χέρια προσεύχονται
Άρωμα τριαντάφυλλο
το καντήλι καίει θυμιατό .

Νοσταλγικές μνήμες
καρφωμένες στα τζάμια
κλαίνε
ο,τι δεν ξοδεψε ο ουρανός στο κλάμα του .

Αγαπήμενες λακκουβίτσες
τα προσκέφαλα αυτων που πεταξαν .
Ειναι το αλλο μισό που κλεινει απ την κοιλιά της μανας .

Μια Μανα .

Μυροβόλα η γαλήνη για σε .

Σ αγκαλιάζω στους υπνους μου .
Σ αγκαλιάζω στις αφες τρυφερών υφασμάτων .
Σ αγκαλιάζω στα τραγούδια της άνοιξης που σ αρεσαν .
Στα μαντολίνα Μανταλένια θα σ έλεγαν .

Αν ειχαν άρωμα οι σιώπες σου
θα ηταν ζουμπουλια .
Αν ειχαν χρώμα οι σκεψεις σου
θα ηταν ροζ στο πρασινο
Αν ειχαν χρώμα οι αγαπες μου
για Σενα
θα ηταν γαλαζιες στα σύννεφα .



ΥΓ.Εκεινη εφυγε στο τραμοντο της 1.2.98
Ηρεμα στο λουλουδατο μαξιλαρι της .
Πηρε μαζι της τους φοβους μου γι αυτους που φευγουν .
Αφησε πανω μου την μελανγχολια μιας δευτερης ορφανιας .
Περασε στο λαιμο μου την ζεστασια της βερας της και την λιπαντικη γευση απο τα δακτυλα της .
Κυοφόρησε μέσα μου μια πατρίδα που δεν ένιωθα δική μου .
Ενα χείμαρο παροιμίες και λέξεις σπάνια φορεμένες .
Μου φόρεσε το ρούχο της λιτότητας σαν αρετή .
Μου μάθε τις μουσες μια μουσα η ιδια .
Εβλεπε την Παναγιά στα ονειρα της κι αυτην επικαλεστηκε στο ταξιδι της .
ΚΟΙΜΑΤΑΙ γαλήνια στην αγκαλια της .

Ευκολες μαργαριτες

Θα ανταποκριθώ στους σημερινους ηχους των πλοιων
τους βουτηγμενους στους υγρους φοβους
και σε κεινο το ειδος βροχης
Ενας ουρανος που στραγγιζει το σωμα του .

Θ΄απλώσω στο στεραιο το βλεμα
για να μαντεψω στο θολό
κατι περα απο τους φοβους μου τους ξενυχτηδες
θα καταπιω στα γρηγορα την μπουκια των πεινασμενων σκεψεων .

Θα λαξέψω στ΄απονερα
τα σχηματα τα πατρογονικα
και τις σιωπες ,
και μεσα σ αυτες τη ληθη και τους πονους των αιωνων

Μωρα που κλαινε στις κωχες των ματιων οι θλιψες .

Ο καιρος ξενυχτά.

Οσο θα σας μιλώ θα ζωγραφιζω
ανθρωπινες φιγουρες και ευκολες μαργαριτες
φλέβες δενδρων που καταληγουν σε σημεια .

Και οσο θα σας μιλω
τα ματια μου θα ειναι η αληθεια των χεριων μου .