Η εικόνα του σήμερα
Ενα τοπίο μαδημένο
Μια φύση Σαλώμη
Ενα δένδρο κλαδιά
Ενα πανί ομίχλη
Ξεδιάντροπα γεράνια
να γέρνουν-γερνούν
γυμνά
Οι γερανοί-γυρίνοι
με το θολό βλέμα της νοσταλγίας
βραχνοί
γρυλίζουν το χρόνο που περνά απο πάνω τους
ανήμποροι ν αφουγκραστούν γόνιμα τις εποχές .
Πάντα στον ίδιο ρυθμό περιμένουν
τους έρωτες
στους κορμοράνους και στ αγριόπουλα .
Σαν παλακίδες σε κοιτώνες σιωπής
με σηκωμένα τ άσαρκα πόδια τους
στέκουν σε στάση καν-καν
Σα ξεχασμένο καμπαρέ αλλων εποχών ,τα τρόπαια .
Κανένα άλλο χέρι δεν θα τ ακουμπά .
Δεν θα φιληθούν ξανά απο καμιά ανάγκη .
Μόνο απ τις ριπές των γεγονότων
που τα καταστρέφουν αργά
θα χαθούν .
Μόνοι ,
στο κενό βλέμα των ήλιων
που τα γλείφει νωχελικά
με 'κείνες τις βρεγμένες ερωτικές γλώσσες
μιας θάλασσας βροχής
και κείνους τους ανέμους
που πλάστηκαν για αχόρταγες μελαγχολίες,
θα συνθλιβούν στο κενό της ανυπαρξίας τους .
Ωσπου μια μέρα
θεριασμένη η επιθυμία της εκμηδένησης
θα τα σαρώσει στο πουθένα
μαζί με τις αίσθητες
και τους ήχους αλλοτινών εραστών κι ερώτων
Στο γκρίζο βλέμα της αποστροφής τους
Παγιδευμένα στις αφές ενος γκριζου ουρανού
που τα μαγκώνει στις γωνιές αρνητικών
θολώνοντας την αμφιβολία της ηδονής τους
μαυρο σε φόντο αμνησίας
με μια γεύση πικραμυγδαλιάς
πεθαίνουν .
Μηδενίζοντας ετσι στο κοντερ της αναφοράς τους
τους κώδικες της ύπαρξης τους
Μα ταυτόχρονα καθορίζοντας
το νέο πεδίο
Το Κενό.
Γυρίζω το βλέμα
γρυλίζουν το χρόνο που περνά απο πάνω τους
ανήμποροι ν αφουγκραστούν γόνιμα τις εποχές .
Πάντα στον ίδιο ρυθμό περιμένουν
τους έρωτες
στους κορμοράνους και στ αγριόπουλα .
Σαν παλακίδες σε κοιτώνες σιωπής
με σηκωμένα τ άσαρκα πόδια τους
στέκουν σε στάση καν-καν
Σα ξεχασμένο καμπαρέ αλλων εποχών ,τα τρόπαια .
Κανένα άλλο χέρι δεν θα τ ακουμπά .
Δεν θα φιληθούν ξανά απο καμιά ανάγκη .
Μόνο απ τις ριπές των γεγονότων
που τα καταστρέφουν αργά
θα χαθούν .
Μόνοι ,
στο κενό βλέμα των ήλιων
που τα γλείφει νωχελικά
με 'κείνες τις βρεγμένες ερωτικές γλώσσες
μιας θάλασσας βροχής
και κείνους τους ανέμους
που πλάστηκαν για αχόρταγες μελαγχολίες,
θα συνθλιβούν στο κενό της ανυπαρξίας τους .
Ωσπου μια μέρα
θεριασμένη η επιθυμία της εκμηδένησης
θα τα σαρώσει στο πουθένα
μαζί με τις αίσθητες
και τους ήχους αλλοτινών εραστών κι ερώτων
Στο γκρίζο βλέμα της αποστροφής τους
Παγιδευμένα στις αφές ενος γκριζου ουρανού
που τα μαγκώνει στις γωνιές αρνητικών
θολώνοντας την αμφιβολία της ηδονής τους
μαυρο σε φόντο αμνησίας
με μια γεύση πικραμυγδαλιάς
πεθαίνουν .
Μηδενίζοντας ετσι στο κοντερ της αναφοράς τους
τους κώδικες της ύπαρξης τους
Μα ταυτόχρονα καθορίζοντας
το νέο πεδίο
Το Κενό.
Γυρίζω το βλέμα
θρυψαλιαμένο
στ άχρωμα κουφάρια τους
μπορώντας μόνο να μετρήσω στις σάρκες τους
τους αέριδες και τις φωνές τους
στ άχρωμα κουφάρια τους
μπορώντας μόνο να μετρήσω στις σάρκες τους
τους αέριδες και τις φωνές τους
Το στριγκιό ήχο της δουλείας
τις πολλές κραυγιές οδύνης ,
σα μάνες λεχώνες που σκίρτησαν στα μωρά τους ,
το οδοιπορικό θυέλλης ,
τους γνώριμους ήχους της τραγωδίας .
κι εμείς, οι Ολοι εμείς ,
το Χορικό
ενος εύγλωτου σκηνικού που αργοπεθαίνει
άχρωμοι θεατές της λύπης
άχρωμοι θεατές της λύπης
χειροκροτάμε στα περάσματα μας
τους υγρους σκελετούς τους
τ αδελφωμένα αγγίγματα της ομίχλης τους
τα αγριόπουλα-μάτια που ταξιδεύουν πάνω τους.
Ι.Γ
απόσπασμα
16.10.2008 μα ερχεται απο 2/2007
στο γιο μου γιατι εχω μονο εμενα να σου αφησω
