7 Ιουν 2006

ΛΕΑ

Γεννημένη απο τις Ισημερίες
Παιδί ενος αχρονου χρονου
Παιδί ενός ηλιοστασίου

....Μιας αργής νύχτας , χειμωνιάτικης .
Χείμαιρα θα μπορούσε να ήταν το όνομα της .


Σε περιμένω να σε φιλήσω .
Σε περιμένω να σ αγκαλιάσω και να χαιδέψω την μυτούλα σου.
Να σε σφίξω στην αγκαλιά μου , μωρό μου .
Οταν θα έρθεις , ολα θα ειναι εδώ .
Ντυμένα στα λευκά οπως το δέρμα σου και τ άσπρο χνούδι των μαλλιών σου .
Στις λεπτές γραμμές του κορμιού σου θ ανιχνεύσω των αγάπη μου , μωρό μου ......μονολογούσε η Κατερίνα , χαιδεύοντας την κοιλιά της , στο παιδί της .
Χαρούμενη ή απορημένη ?
Ζεστή και παγωμένη στο ρόλο της μάνας .
Για λιγο σφίχτηκε στο σάλι της .
Τελικά ήταν σωστό που σε φέρνω - που σε άφησα να έρθεις ερωτικό μου παιδί ?
.....
Το Κατερινιώ σταματησε να μονολογεί .
Εκείνη ήρθε λίγο νωρίτερα απο τα Χριστούγεννα , στο χειμερινό ηλιοστάσιο .
Άσπρο μωρό .
Δεν ήξερε τόσα πολλά , αλλά της εδωσε το ονομα εκείνου , Λεα αλλα, οταν την παρέδωσε,δεν της άφησε μαζί με τα ρουχαλάκια της , το μοναδικό ρούχο εκείνης της νύχτας .
Το όνομα της .
Λέα .
Τεσσάρων μηνών της άνοιξε της πόρτα της ζωής και έφυγε .
Τεσσάρων χρονών την αρνήθηκε .
Εκείνη , άσπρη , σε μια χαίτη ήλιο και πράσινες ανταύγιες στο βλέμα ,ταξίδεψε .
Ενα παιδί που απο μωρό 'εγινε κορίτσι .
Η Λέα .
Καρπός μια Κατερίνας -καρδερίνας .
Τι ταξίδια κάνει η ζωή θεέ μου μονολογεί με κουρασμένη καρδιά ύστερα απο χρόνια .
Κουράστηκε η καρδιά της γιατί δεν έτρεξε κοντά της ή γιατι έτρεξε μακρυά της
----
Μεγάλωσε τ άσπρο μωρό της σε κρύες αγκαλιές .
Τις κρύες νύχτες δεν ηταν εκει παρα οι ανάσες άλλων μωρών -παιδιών-γέρων .
Νυχτα με νύχτα .
Μέρα με μέρα .
Ζώντας-ζητώντας μεγάλωσε .
Δεν έγινε ποτέ το θέαμα μιας μεγάλης νύχτας όπως εκείνης που γεννήθηκε .
Έμεινε βασανιστικά ένας μικρούλης ανθρωπάκος .
Εγώ σε κοίταζα άσπρο μου μωρό .
Κοίταζα πως ντυνόσουν , πως έκλαιγες , πως γέλαγες, γελαγες ?
Πως έπαιζες κλέφτες κι αστυνόμους ή μάλλον ο γιατρός και οι νοσοκόμοι .
Γιατι εκει σε άφησα μωρό μου .
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΑΕΡΙΔΩΝ να σε μεγαλώσουν .
Κι εμαθες να καταλαβαίνεις το κρύο στο πετσί σου .
Ετσι έγινε το λεπτό διάφανο δέρμα σου .

Σε παρακολουθούσα να μεγαλώνουν οι ανάσες σου κι ακόμα και τώρα χαιδεύω την κοιλιά μου για να σε νιώσω .
Γιατι μόνο τότε σε είχα δικό μου , δικιά μου Λέα της καρδιάς μου .
Κι ας σε λένε τωρα Νεφέλη -μούσα των ποιητών .

Μια μέρα ζήτησα απο την Παναγιά να παλέψει για μένα και να σε σώσει .
Σε χάρισε σαν δώρο σε μια γυναίκα κι έναν ανδρα .
Για να φτιαξουν μαζι σου ενα σπιτι με ονειρα .
Απο μακρυα που σε εβλεπα , νομιζα πως δεν το εφτιαξαν ποτε .
Εφτιαξαν μια νοσταλγια.
Ενα οδοιπορικο .
Ισος κι ενα ταξιδι αλλα, δεν επλασαν τ ασπρο μωρο μου .
Τ αφησαν στην δινη των τεσσαρων μηνων .
Στην δινη της Ισημεριας .
Σου μαθαν ομως τ ασπρα τραμεζομαντηλα στα ορθογωνια τραπεζια με τις γευσεις απο φαγητα .
Σου μαθαν να κλεινεις ερμητικα τις πορτες των ματιων σου οταν θελεις να κλαψεις .
Σου μαθαν να σφιγγεις τα χειλη οταν θελεις να φωναξεις .
Αλλα , εμαθες καλα τις κραυγιες και τ αναφιλητα καταμεσις του πελαγου .
Εκει , μονο τα δελφινια και οι γλαροι μπορουσαν να κλεψουν απο το θορυβο του πονου σου .

Σου μαθαν ακομα , και ειναι καλο αυτο ασπρο μου μωρο , να μην σταματας ποτε να πολεμας .
Και μ ενα χερι ακομα και , μ ενα ποδι , κι υστερα οταν το αλυκο κορμι σου χυνεται στο εδαφος ακομα και τοτε να αγωνιζεσαι .
Μαχη στην μαχη .

Αλλα, αγαπη μου δεν σε εμαθαν γιατι να αγωνιζεσαι
Ποιο ηταν το λαφυρο του αγωνα σου .
Ποιος ηταν ο σκοπος της αγωνίας σου .
Νομιζες πως ηταν η αγαπη τους , αλλα ηταν μονο ο ζωτικος κοσμος εξω απο την πορτα τους .Οχι Εκεινοι .
Εκεινη η γυναικα -μανα κι εκεινος ο ανδρας-πατερας .

--------
Κι εγινες ακομα πιο αλυκη .....δεν κοκκινιζες παρα μονο οταν κρυμμενη κατω απο τις κουβερτες σιγα-σιγα σ έπερνε ο υπνος απο το κλαμα .
-------
Κι εκει μπορω να σε δω ασπρο μου παιδι .

Ξερεις ?
Μπορουσα να δω μεσα απο τους τοιχους σου , εμενα .
Φυλακισμενη στους δικους μου φοβους στους γεννησα αγαπη μου .
Στο καθε αγγιγμα της κοιλιας μου αφνα τις ινες των φοβων να γινουν ριζες .
ΤΩΡΑ εισαι το βουνο των φοβων σου .
Καλλιεργημενους απο μια μανα κι εναν πατερα που δεν σε ενιωσαν ποτε .
Δεν ενιωσαν ποσο ασπρη γεννηθηκες .
Ποσα χρωματα μπορει να γινει αυτο το ασπρο .
Ποσο καλοι ζωγραφοι μπορουσα να γινουν .
-------
Κι εμαθες κρυμμενη στις γωνιες να χτιζεις μικρους πυργους , τοσο μικρους οσο οι γωνιες των αμφιβολιων σου .
Οσες οι ρυτιδες που κουβανουσαν η γυναικα και ο ανδρας .
Ρητορικοι ηρωες στη ζωη σου ή θεατρικες καρικατουρες ?
-------

Παντα χαιδευω την κοιλια μου για να σε νιωσω να σκιρτας μεσα μου .
Φυλλο στον ανεμο , δεν σε πηρε ομως .
Μια ΜΑΝΑ πιο τραγικη απο μενα σε προστατευει .

Το Κατερινιώ , η Κατερινα συνεχισε να ψυθιριζει χαιδευοντας τη κοιλια της .
Σε περιμενω να με φιλησεις μωρο μου .
Σε περιμενω να μ αγκαλιασεις και να τριψω την μυτουλα σου .
Να με σφιξεις στην αγκαλια σου , μωρο μου .

Οταν θα ερθεις θα ειμαι εδω , ντυμενη στα λευκα οπως το δερμα σου .
Στις λεπτες γραμμες του κορμιου σου θα ξαναδω την αγαπη μου , μωρο μου .
Εκεινον που εχασα εσενα που αφησα να χαθεις και μενα που φευγω .
Νεφελη μου , Λεα μου , σε χαιδευω στην κοιλια μου γιατι παντα εκει εμεινες .
Δεν σ εβγαλα στη ζωη για μενα ουτε για κεινους .
Βγηκες μωρο μου , σε κεινη την νυχτα τοσο βιαστηκα για να δηλωσεις πως οι νυχτες εγιναν για να υπαρχουν ξημερωματα .
Εισαι το ξημερωμά μου μωρο μου .
Εισαι η παρακαταθηκη μου .
---------

Εγυρε πιο καλα στην καρεκλα της την κουνιστη .
Λυκνιζοντας μαζι της το βλεμα της στη θαλασσα , αλλαζε τα επιπεδα του οριζοντα .
Ετσι την βρηκε .
Της επιασε το χερι και το ακουμπησε στην κοιλια της .

Σε περιμενουμε αγαπη μου να ερθεις .





ΥΓ. Ειναι ενα ακατεργαστο κειμενο που γραφτηκε και ολοκληρωθηκε μεσα στο σταματημενο αυτοκινητο μου στην Ποσειδωνος στο Π. Φαλληρο καθ οδον για το σπιτι μου ακουγοντας το μουσικο θεμα της ταινιας Αμελιε

8 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Πολύ τρυφερό! Τέλειοοοο!

Sokxenos είπε...

Χαίρομαι που `μαι ο πρώτος που βράχηκα στην κολυμβήθρα σου, την ακατέργαστη,την κυματισμένη.
Να `χα ακόμα λίγα ψιχία,δυο εικόνες,την ένταση των πλημμυρισμένων πεδιάδων σου...να φτάσω ως εκεί που σκουπίζουν τα μάτια,που δείχνουν τον ήλιο.

Τυχαία,κάπου διάβασα ένα μικρό ξέσπασμα, ό,τι ξεχύλισε εκείνη τη στιγμή της γραφής σου, αλλού.

Σμιλεύεται η ψυχή κυνηγημένη,όρθια πάντα, στόχος εμφανής, κραυγάζουσα
τα πίσω απ` την τέντα,πίσω.

Με συγκίνησες!!!

Sokxenos είπε...

Με πρόλαβε, λοιπόν, η renata.
Ελπίζω όχι και σ` ό,τι ετοιμάζω για σένα.
Χαμόγελα!

apousia είπε...

Όχι,δεν είναι ένα ακατέργαστο κείμενο..
Είναι ένα μαργαριτάρι,που όλοι θα το βάλουμε ΚΑΤΑΣΑΡΚΑ!

......

Καλό βράδυ!

ellinida είπε...

Συγκινητικό , αέρινο , πονεμένο ... ειλικρινά δεν έχω λόγια .
Είσαι Παλιοφαληριώτισα ;

Ιωαννα είπε...

ειμαι ή καλυτερα ημουν καλαμακιωτισα .
Το σπιτι μου ομως εξακολουθει να ειναι παντα στο καλαμακι , κοντα στην παραλια ,εναν αερα απο την 8αλασσα .

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Κάθε κείμενο το κυοφορούμε!Το φροντίζουμε,το τρέφουμε με το περίσσευμα της ψυχής μας και το γεννάμε!
Από την μία οι ωδίνες του τοκετού και από την άλλη μια καινούρια ζωή που ξεπροβάλλει...

Καληνύχτα Ιωάννα!

Ελπίδα είπε...

Κορίτσι μου, ανατρίχιασα! Αν γράφεις έτσι σε σταματημένα αυτοκίνητα, σκέψου τι θα γράφεις σε γραφείο! Είσαι πολύ δυνατή!
Να είσαι και καλά!
Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα!