12 Ιαν 2007

Ευκολες μαργαριτες

Θα ανταποκριθώ στους σημερινους ηχους των πλοιων
τους βουτηγμενους στους υγρους φοβους
και σε κεινο το ειδος βροχης
Ενας ουρανος που στραγγιζει το σωμα του .

Θ΄απλώσω στο στεραιο το βλεμα
για να μαντεψω στο θολό
κατι περα απο τους φοβους μου τους ξενυχτηδες
θα καταπιω στα γρηγορα την μπουκια των πεινασμενων σκεψεων .

Θα λαξέψω στ΄απονερα
τα σχηματα τα πατρογονικα
και τις σιωπες ,
και μεσα σ αυτες τη ληθη και τους πονους των αιωνων

Μωρα που κλαινε στις κωχες των ματιων οι θλιψες .

Ο καιρος ξενυχτά.

Οσο θα σας μιλώ θα ζωγραφιζω
ανθρωπινες φιγουρες και ευκολες μαργαριτες
φλέβες δενδρων που καταληγουν σε σημεια .

Και οσο θα σας μιλω
τα ματια μου θα ειναι η αληθεια των χεριων μου .

19 σχόλια:

ηω-λιθικός είπε...

Και όσο θα σας μιλώ τα μάτια μου θα είναι η αλήθεια των χεριών μου...

ioeu είπε...

Πόσο εύκολες μπορεί να είναι ριζωμένες στις φλέβες σου?
Ευτυχώς...τρακάραμε!

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Υπέροχο ποίημα... και άλλα τέτοια, εύχομαι. Καλημέρα, καλή χρονιά.

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Όταν βρέχει ο ουρανός στραγγίζει το σώμα του...
Ωραία εικόνα και το σύνολο ωραίο
Καλησπέρα

Ναταλια Καππα είπε...

ave ιωάννα

Θ. Βοριάς είπε...

Ενας ουρανος που στραγγιζει το σωμα του...

έπεσαν φτερά ελπίδων,
αιωρούνται σπίθες βλεμμάτων.

Στράγγισε όλο το σκοτάδι του
σε τεράστια μπαλωμένα σύννεφα
που ωστόσο δεν τους έλλειπαν οι τρύπες.
Κι όπως έμαθα να κλέβω,
ως εκεί έφτασα,
έφτασα να κλέψω και σκοτάδι.

exilio είπε...

Οσο θα σας μιλω
τα ματια μου θα ειναι η αληθεια των χεριων μου

Και οσο θα σας μιλώ θα ζωγραφιζω
ανθρωπινες φιγουρες και ευκολες μαργαριτες
φλέβες δενδρων που καταληγουν σε σημεια .

Μωρα που κλαινε στις κοχες των ματιων οι θλιψες



....υγρά χρώματα στο γκρίζο

advocatus diaboli είπε...

Απόλαυση!

Καπετάνισσα είπε...

Μιλάμε από απόσταση αναπνοής, το νιώθω.

Χάδι και βλέμμα μαζί είσαι.

Εμείς οι δυό, μαζί θα ξενυχτάμε.
Τους καιρούς και τις αγάπες.

Alexandra είπε...

τόσο αρχέγονα ευαίσθητο.
τόσο εύθραυστο που νομίζεις ότι θα διαλυθεί αλλά και τόσο ρωμαλαίο που να προκαλεί φόβους.

Socrates Xenos είπε...

Να θυμάται το φύλλο
πόσο ταξίδεψε να βγει στους ανέμους...

Πόσο ωραία συλλέγεις, Ιω
τα δάκρυα του δέντρου
με πόση λεπτότητα
λάμπος σταγόνα ζωή
πάνω στο νύχι
και το κοιτάς μ` όλη σου την αγκαλιά

Και σε άλλα
τόσο βουτιά
τόσο κομμένη ανάσα των λέξεων
από σένα περιμένουμε

Λεία Βιτάλη συγγραφέας είπε...

Εξαιρετικό! Ξέρεις τι μου θύμισες χωρίς να έχει ωστόσο απόλυτη σχέση; Ο πατέρας μου έλεγε: Δεν βλέπουμε με τα μάτια μας. Βλέπουμε με τις άκρες των χεριών μας. Και ήταν απόλυτα αληθινός.
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Aργείς να γράψεις αλλά μας αποζημιώνεις με το παραπάνω για αυτή την αργοπορία σου!Μάλλον έχει να κάνει με τον χρόνο που χρειάζονται όλα αυτά τα συναισθήματα για να ωριμάσουν μέσα σου.Εμείς,απλά, περιμένουμε να απολαύσουμε τους καρπούς!

Γειά σου κυρία μας!Φιλιά!

An-Lu είπε...

Buona sera!
Με γειά το ΄καινούργιο σου "φουστάνι" ;-)

Χαρυβδιςς είπε...

δεν εχω κατι να πω...σε διαβαζω παντα μα νοιωθω οτι δεν πρεπει μ επιφωνηματα ν απαντησω σε λεξεις και σκεψεις που μιλουν
(οι αποστασεις μια δρασκελια)

Θ. Βοριάς είπε...

Καλή σου μέρα Ιωάννα!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Καλησπέρα Ιωάννα.Κάνω δοκιμές στην καινούρια διεύθυνση mesokosmos.wordpress.com!Προσπαθώ με την καινούρια διεύθυνση αλλά δεν μπορώ να σου καταχωρήσω σχόλιο.Σου το γράφω με το παλιό username.Άντε να δούμε τι θα καταφέρω ο άσχετος!!!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

τελικά έμεινα στην παλιά διεύθυνση.Κάποια σχόλια σου καταγράφονται ως ανώνυμα.Θα προσπαθήσω να διορθώσω.Αν γνωρίζεις την αιτία,πες μου!

Καλησπέρα!

kyriaz είπε...

Έχεις βελτιώσει πολύ τη γραφή σου από την τελευταία φορά που σ' επισκέφτηκα...
Θα σε παρακολουθώ συχνότερα...
Μ' άρεσε.