Τις φωνές τις άδραξε ο άνεμος .
Σε κεινο το ανέλπστο σαλεμα των φύλλων .
Ενας ηχος γόνιμος, στα φύλλα που λιώνουν την εγκαρτερηση των φίλων -φιλιών .
Κι εκείνα ,λες και πεισματικά δεμένα με του θανάτου την στροφή , γατζωνονται...στα τρυφερά των τοίχων ....να ρουφήξουν τις τελευταίες αναστολές του καιρού .
Άχρονα τα περιμενει η επομενη χρωματοψία .
Άφωνος κι ο άνεμος τα τυρανά , περα δώθε .....κι οπου βάλει η ματιά μου .....
Εκείνο το κόκκινο που σημαίνει την κορύφωση .....
Και τ υστερα ....
Το τέλος ...
Ενας αδηφάγος κορεσμος λυπης και χαρας για το πηγαινε - ελα των εποχών .
Η εποχή για τα ηλιοτρόπια σβήνει ...
Βυθίζεται στωικά στον απόπλου του βλέματος μας ...
για τις απέναντι στεριές των ζεστών ήλιων .
Στις φευγάτες ονειροπολήσεις .....
συναντιούνται μελαγχολικά οι απολογισμοί ...
Σαν οι κορμοράνοι ,
ντυμένοι την ντροπή της αναζήτησης τους στ άφρα των θαλασσών .
Ένα ακόμα σύννεφο με πέρασε ....
δάκρυσε τα ρούχα μου ......
Ένα ακομα σχήμα στ απλωτά με φυγάδευσε .....
Σ αυτά που δεν ανήκω ...
Σ αυτα που δεν μου ανήκουν ...
ΑΝΗΚΩ ..οικώ ....μονο στην ζεστασιά της καρδιάς μου .....
μα κι αυτη,
πολλες φορές λιποταχτεί ....στα βρεγμένα σπίρτα των χεριών μου .
Σούρουπο ...
Αδυνατώ να μαζέψω τη λύπη μου .....
Αδυνατώ να μαζέψω τα χέρια μου σε μιας αγκαλιά , σημάδι .
Ξεσκαρτίζω μονο , αθελα μου , απ τις λύπες ...εκείνες του θανάτου ....
Και βαστάζω στο σακκουλακι της καμπούρας μου ....
τις λύπες των Γιατί ....των Πόσων ....
Σούρουπο ....
Και φύσαει ακομα τις οδύνες του ο Ανεμος ....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
11 σχόλια:
Μικρή μου, αγαπημένη Ιωάννα, είμαι εδώ. Και σου κρατώ το χέρι. Και σε φιλώ.
όλα είναι εκεί
στην αποτύπωση των αισθήσεων
λίγο πριν άπό τη γέννηση των αισθημάτων...
φιλιά
Σπουδαίο. Και από τις λίγες φορές που τόσα αποσιωπητικά έχουν πράγματι κάποιο νόημα...
Α! ρε Joanna
τι γλυκά που σβήνεις την εποχή για τα ηλιοτρόπια
και τόσο ζωντανά...σαν να σαλεύουν τα φύλλα δίπλα μου
συγκινήθηκα με την αφιέρωση για τα δελφίνια...δεν το ξεχνώ θα περιμένω
Υπέροχο Ιωάννα! Απλά Υπέροχο!
Αδυνατώ να μιλήσω μην και άθελά μου το τραυματίσω
Υπάρχουν εποχές στ' αλήθεια;
Βρέχει κι ο θεός ή μόνο ο δικός μου ουρανός σκύβει στο χώμα;
Βλέπω, ό,τι έχω.
Και μέσα σ' ένα σούρουπο ανοίγω βήμα να προφτάσω τον άνεμο.
Να φύγω μαζί.
Μ' ότι ποτέ δεν ήρθε.
Φυσάει ακόμα τις οδύνες του ο άνεμος;
ηλιοτρόπια τα όνειρά μου
στη γη δε στρέφουν βλέμμα...
όχι πως δεν καταδέχονται
μα τέτοια είν'η μοίρα τους
τον ήλιο ερωτεύονται τα όνειρά μου
αφού από φως είναι σπαρμένα...
πολύ όμορφο,Ιωάννα
ένα ηλιοτρόπιο καλημέρα
κόντρα στα φθινόπωρα της ζωής μας
ψυχούλα τι κάνεις
έχεις ακόμα τη γάτα των χαδιών
με τα μάτια τςη χλόης
πολύ να μη σιωπάς
Γειά σου Ιωάννα.
??????????
καλή χρονιά Ιωάννα
και να είσαι εκεί που αγαπάς
Δημοσίευση σχολίου