9 Ιουν 2006

9/6/2006

Η ζωή, μια διαδρομή»
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINEΠαρασκευή, 9 Ιουνίου 2006 17:50

«Πιστεύω πως για να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει να δέχεσαι την κατάστασή σου, αλλά να μην σταματάς τον αγώνα. Για να πλησιάσεις την ευτυχία μην περιμένεις τις καλύτερες στιγμές. Μην ξεχνάτε όμως ποτέ, το αύριο δεν σημαίνει υπόσχεση». Οι περισσότεροι από εμάς δεν ψάχνουν την ευτυχία στον άνθρωπο, την ψάχνουν αλλού.

«Αναγκάστηκα να διακόψω το σχολείο στην τετάρτη Δημοτικού. Τότε ένιωσα ένα τεράστιο κενό. Για να βρω διέξοδο ασχολήθηκα με πολιτιστικές δραστηριότητες, και ύστερα με το θέατρο. Αν δεν είχα γνωρίσει το θέατρο, τώρα θα ήμουν ανάμεσα στους νέους, αυτούς που ονομάζουμε "παιδιά του δρόμου". Η ζωή για μένα είναι αγώνας. Η αποθάρρυνση διαφυγή. Εγώ δεν διέφυγα, αντίθετα έμαθα να σηκώνομαι όταν πέφτω. Εμαθα να περιμένω. Εμαθα τα πάντα, εκτός από το να ξεχνώ. Εμαθα πως το να πολεμάς δεν είναι πάντα τόσο δύσκολο. Αλλά δεν ξέχασα ποτέ τη δύναμη της φιλίας, της παρέας, της απασχόλησης. Μη φοβάσαι την αγάπη, μην τραβάς τα χέρια σου. Θυμήσου, έλεγα πάντα, θα αγαπούσαμε τόσο πολύ τα τριαντάφυλλα χωρίς τ' αγκάθια τους; Τώρα πλέον είμαι σαν τον ήλιο στον ουρανό. Στέκομαι πάντα με την ίδια λάμψη. Το θέατρο είναι η ζωή μου. Το αγαπώ σαν το δάκρυ του χελιδονιού».«Τώρα είμαι καλά κι ευτυχισμένη. Αν και μου λείπει κάτι που δεν το ένιωσα, ούτε θα το νιώσω ποτέ. Αυτό είναι να πω τη λέξη "μαμά" και "μπαμπάς"».
«Μην αφήνετε τους ανάπηρους μόνους. Μην μας περιφρονείτε. Μην μας κοιτάτε σαν εχθρούς ή σαν εξωγήινους, όταν περπατάμε στους δρόμους. Μην μας υποτιμάτε. Μην μας ενοχλείτε, σας παρακαλώ».
Μερικές από τις μαρτυρίες παιδιών από την Ελλάδα και την Τουρκία-των οποίων διατηρείται η ανωνυμία- που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Η ζωή, μια διαδρομή», το οποίο επιμελήθηκε η σύζυγος του πρέσβη της Ελλάδας στην Αγκυρα Αθηνά Κρητικού-Γεννηματά και εικονογράφησε η Λήδα Βαρβαρούση.
«Η ζωή, μια διαδρομή» συντάχθηκε για να δώσει φωνή και ελπίδα σε παιδιά που ζουν ανάμεσά μας με ειδικές ανάγκες, παιδιά που οι συνθήκες τα ανάγκασαν να δουλεύουν στους δρόμους, παιδιά εγκαταλειμμένα από την οικογένειά τους, παιδιά που δεν έπαψαν να ελπίζουν και να διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο. Το βιβλίο εκδόθηκε σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, τουρκικά και αγγλικά). Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου πραγματοποιήθηκε στις 7 Ιουνίου στο Πολυτεχνείο Μέσης Ανατολής.
«Είναι πράγματι, αυτά τα παιδιά απομονωμένα ή είμαστε εμείς αποκλεισμένοι στη δική μας καθημερινότητα;, αναφέρει ο πρέσβης της Ελλάδας στην Αγκυρα Γιώργος Γεννηματάς.
Το βιβλίο δεν θα διατεθεί στο εμπόριο, αλλά θα διανεμηθεί σε διάφορα ιδρύματα, εκκλησίες και στις αντιπροσωπείες της χώρας μας στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ενδέχεται να παρουσιαστεί το φθινόπωρο του 2006

H φωτογραφία είναι αρχείου.ΑΠΕ-ΜΠΕ την οποια δεν μπορεσα προς τ παρον να ανεβασω αλλα θα προσπαθησω .
Ειναι ενα απο τα πολλα αρθρα που γραφονται στην Ναυτεμπορικη και ειναι επισης μια απο τις γεφυρες μου με την Μητερα Ελλαδα

10 σχόλια:

ηω-λιθικός είπε...

καλημέρες στον απόδημο ελληνισμό....

ellinida είπε...

Καλημέρα Ιωάννα μου .
Με συγκίνησε το άρθρο σου .
Να περνάς καλά .

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Ο υγιής είναι ένας εν δυνάμει άρρωστος!Τα σύνορα ανάμεσα στο φυσιολογικό και το παθολογικό καταργούνται πολύ εύκολα.Να είχαμε την ικανότητα της ενσυναίσθησης για να καταλάβουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που απλά διεκδικούν όχι το οίκτο μας αλλα το αξιοπρεπές μας βλέμμα!

Καλημέρα Ιωάννα!

kyriaz είπε...

Έτσι μπράβο-χτίζε γέφυρες με την Ελλάδα...Γιατί εδώ,για εμάς,όλα τα...γιοφύρια που μας συνδέουν μαζί της μοιάζουν με αυτό της Άρτας! Ολημερίς τα χτίζουμε, τα βράδια όμως.....
Δεν είναι ψέματα πως άλλη η Ελλάδα για τον απόδημο ελληνισμό και άλλη για τον...κακόμοιρο ελληνισμό...

Σταυρούλα είπε...

Όλων μας η ζωή είναι μια διαδρομή αλλά αυτών των ανθρώπων είι μια πιο δύσκολη και γι αυτό πιο ενδιαφέρουσα . Να ΄σαι καλά, Ιωάννα μου!

apousia είπε...

Εμείς είμαστε οι απομονωμένοι,αυτοί θα έπρεπε να είναι η απάντηση στον πρέσβη..
Άνθρωποι ''αυτιστικά'' περιχαρακωμένοι στο όποιο προσωπικό μας πρόβλημα,μικρό ή μεγαλύτερο..
Αδυνατούμε κάποτε να δούμε,τους πραγματικούς μαχητές της ζωής..

άστεγος είπε...

Πρέπει να το θέτουμε το θέμα τελείως απλά και ρεαλιστικά. Στο αναπηρικό καροτσάκι που περνάει δίπλα μας θα μπορούσαμε να καθόμασταν εμείς, είναι πάρα πολύ εύκολο να γίνει αυτό. Όπως ο,τιδήποτε γύρω μας, είτε αρνητικό είτε θετικό, μας αφορά άμεσα και είναι θέμα τύχης και μόνο τύχης, σε ποια πλευρά βρισκόμαστε.

Ektwras είπε...

πρεπει να κανουμε ενα blog
Η ζωη των αποδημων

ellinida είπε...

Πέρασα ν'αφήσω μιά καλημέρα .
Που χάθηκες ? Μας λείπεις !

Ελπίδα είπε...

Ιωάννα μου και ξενητημένη και θέατρο και ευαίσθητη και τρυφερή και, και και!Πολύ χαίρομαι που σε γνωρίζω!Θα τα λέμε, αν και σου εύχομαι αν το θέλεις, να ρθεις για πάντα στην Ελλάδα!
Φιλιά πολλά, καλό σου βράδυ!