4 Ιουλ 2007

Μια Κοκκινη Φουστα

Λενε πως ολα γυριζουν , μας γυριζουν στην βαση μας , στο κοσμικο βασιλειο του εαυτου μας .
Πως αγαπαμε και φοβομαστε, δηλαδη αποφευγουμε ( για να ξεκαθαρισουμε την εννοια του μισους ), ο,τι στα μικρατα μας ή στα φορεμενα κυταρα μας κουβαλαμε .

Αναμνησεις αποστροφης και πονου
Αναμνησεις επιστροφης και χαρας .

Οι ιστοριες πολλες φορες αρχιζουν με μελαγχολια και καταληγουν αλλες τοσες σε μια σιγή μελαγχολική , μια γεύση γλυκοξινη γι αυτα που εγιναν , γι αυτα που εφυγαν .
Ετσι , ειναι σημαντικο να αξιολογησει κανεις τη διαδρομη και την αφυπνηση του εαυτου του σ αυτο το εσωτερικο ταξιδι στα χρωματα και τους ηχους του παρελθοντος και να ονομασει τις αφες που του μειναν σ αυτη τη γευση -ιστορια .
Δηλαδη θελω να πω , να μετρησει ο καθεις μας το χρωματολογιο του δικου του εαυτου , σαν να ηταν ο ιδιος το κεντρο της ιστοριας .


......Τους ειπαν πως πρεπει να το προσεχουν το παιδι .
Να τρωει καλα και να μην κρυωσει , αρρωστησει , μεχρι να δυναμωσει για να μπορεσει να αντιμετωπισει τις δυσκολιες φυσικα , οπως ολοι .
Εκεινοι , προσεχτικοι στις εντολες, το τηρησαν .
Εκεινος , ο πατερας , καθημερινα πηγαινε να βρει το παιδι στο σχολειο , κατ εντολη της μανας για να του δοσει το δεκατιανο του .
Εκεινο , μικρο αλλα πειθαρχημενο στα καγκελα , εβαζε τα χερια και εχωνε το κεφαλι οσο μπορουσε για να τον δει να ερχεται .

Δεν ηταν το φαι για κεινη .
Ηταν εκεινος και η σκεψη .
Ηταν η ωρα τους που ηταν σημαντικη .
Ισως και οι στιγμες που ξεπληρωνόνταν οι απουσιες ......
Μπορει..

Ποιος να ξερει αραγε τι κρυβεται στο μυαλο των μικρων ....
Ποιος ξερει αραγε τι κρυβεται στο μυαλο των μεγαλων ...
Βαζουμε την φαντασια μας να στησει σεναρια για να διευκολυνθουμε απ τ΄ αβολο .

Εκεινη , γιατι στην ιστορια μας εκείνη εχει σημασια, τον περιμενε .
Παντα την ιδια ωρα .
Ενα κουρδιστο ανθρωπακι στις επαφες και τις γευσεις ν αντιδρά .

Εκεινη η ημερα , ηταν οπως οι αλλες .
Το ιδιο τελετουργικο ....
Χωμενος ο χρονος στους ηχους παιδιων.
Ρυθμισμενα τα χρωματα στη συμφωνια του μπλε .
Ζωες γαιτανακι ....

Εκεινη η μερα , ηταν οπως οι αλλες θαρρω...ετσι φαινονταν .
Τι κι αν αλλαζε ο καιρος για τους μικρους ολα ειναι ιδια ..
Τιποτα εκτος απο τις αλλαγες στο προγραμμα τ ανθρωπινο δεν κινά υποψιες .

Εβαλε τα χερακια της λοιπον στα καγκελα , εχωσε το κεφαλι της και τον περιμενε να της χαμογελασει βιαστικα απ την γωνια .

Δεν την φιλουσε .
Δεν το κανε ποτε .
Δεν δινουν φιλια στα παιδια, αλλωστε κλωθoγύριζε την καραμελα, για να ησυχασουν οι σκεψεις-τυψεις πως ολα τα κανε σωστα , πως ολα τα καναν σωστα .

-Μητε κι εγω πηρα αγκαλιες και φιλιά ....και κοιτα μια χαρα ειμαι ελεγε .

Ηταν ?

-Μην φοβασαι του λεγε η μικρουλα .
Θα στα δοσω ολα εγω .
Οσα δεν πηρες και οσα ηθελες να παρεις .

Και κεινος την κοιτουσε .
Κοιτουσε το μικρο σκατο που ελεγε .......ανοησιες .
Ελεγε ?

Εβγαλε στα βιαστικα το κολατσιο , αυγο , τυρι , ντοματα , ψωμι και φρουτο ή διαφορετικά χυμο .
Ολες οι βιταμινες .
Να μην ξεχαστει τιποτα .

Εκεινη τα κατεβαζε και τον κοιταζε .
Ειχε δυο μεγαλα ματια που αλλαζαν χρωμα στα χρωματα ....
Συνηθως την κοιταζε στα ματια ....
Ηταν απ αυτους που χορταινουν με τα ματια ,τα μάτια και ,τους ειναι αρκετο .

Οι πολλες κουβεντες ειναι φτωχια ελεγε .
Κοιτα με να δω αν εκανες κατι , αν λες αληθεα , ελεγε ....

Και κεινη τον κοιτουσε ...
Και κεινος ηξερε τις ζαβολιες κι ας μην την προδιδε .

Ομως εκεινη την ημερα ...το βλεμα στραφηκε στα χερια .
Στα χερια καγκελα .
Στα χερια σημαδια .
Εκεινη αμαθητη στα ταξιδια της ματιας δεν τα νιωσε .
Εφαγε το κολατσιο της ....τον ακουμπησε στο χερι κι εφυγε να προλαβει να παιξει .
Να προλαβει να μασησει κι αλλες γουλιες ζωης-ζωντανιας .

Περασε η ωρα , το κουδουνι χτυπησε , τα παιδια μαζευτηκαν στις ταξεις και ο πατερας πηρε το δρομο της επιστροφης για το σπιτι , να δοσει αναφορα στον απολογισμο.
Μα αφησε μαζι με τον απολογισμο κι εναν συλλογισμο για τα χερια στα καγκελα .
Για τα κοκκινα σημαδια στα καγκελα .

-Βρε το σκατο εβαψε τα νυχια του της ειπε κι εφυγε .

Πηρε το δρομο για την πλατεια να βρει τα γερόντια,να περασει η ωρα, με κουβεντα πολιτική ,μεχρι να παρει την μικρη .

Γυρισαν μεσημερι .
Ιδρωμενη απ την τρεχαλα εκεινη ετρεξε να πει τα νεα του σχολειου στην μανα .
Εκεινη αφου την αφησε καλα -καλα να μπει μεσα την αρπαξε απο τα μαλλια .
Ξαφνιασμενη η μικρη την κοιταξε μεσ απ τον πονο της ,να καταλαβει τι ειχε κανει .
Την στροφογυριζε απ την κοτσιδα και ουρλιαζε ..
Οι λεξεις χανονταν στη λυσσα .
Ισα που μπορεσε να ξεγλιστρησει και να χωθει κατω απ το κρεβατι , ακριβως στην μεση για να μην μπορει να την πιασει .
Σα σκυλι , γιατι σκυλι ηταν .
Εκεινη , η μανα , η ταλαιπωρη , γιατι μονο ενας ταλαιπωρος μπορει να ταλαιπωρει ετσι τον εαυτο του ,ουρλιαζε .
Μεσα στ ακαταλαβiστικα εβγαινε το "κοκκινο" πρωτο και" χερια "και "νυχια" ....και οι πουτανες επερναν σειρα και θα "της μοιασεις ".
Μα τι εχουν ολα αυτα να κανουν με μενα φωναζε η μικρουλα μεσα στα δακρυα της .
Τι εκανα ?
Τι εκανα?
Σε ποιον θα μοιασω ?

Εκεινος βουβος τις κοιτουσε .
Εκεινη την τρελη που φωναζε και κεινο το σκυλι που εκλαιγε .

Εχωνε τα χερια της καθε τοσο να την πιασει μα εκεινη πηγαινε απ την αλλη μερια του κρεβατιου και γλιτωνε .....τα χερια ...τους πονους του κορμιου της .
Ποσα σηκωνει τελικα μια σαρκα ...
Ποση τρελα μπορουν να χωρεσουν στις ινες του κορμιου μας ....
Ποσα" γιατι "να χωρανε σ ενα κλαμα?

Περνουσε η ωρα και εμενε η μουρμούρα ..
Και καθε τοσο και μια στριγλια για τις πουτανες .

Λοιπον !
Οι πουτανες και τα κοκκινα εκαναν την ζημια ελεγε η μικρη απο μεσα της ....
Τι ειναι οι πουτανες και τι ειναι το κοκκινο που γινεται κακο και με μαλωνει η μαμα?

Ησυχασε η στιγμη.
Ισως και να την πηρε και ο υπνος στους λυγμους και στους φοβους .
Ισως παλι γιατι εκεινη , η μανα , κουρδισμενη στις εντολες ειπε ,να ησυχασει .
Ισως παλι γιατι ο βουβος κυριος της παραστασης ειπε να βαλει ενα χερι στο περασμα της ωρας, ωρα φαγητου βλεπεις και κοινης ησυχιας ,της ζητησε να βγει .

Την εσπρωξε στο μπανιο να πλυνει χερια και μουτρα και την περιμενε να βγει .
Η αλλη , η μανα , ετοιμαζε το τραπεζι το μεσημεριατικο με σφιγμενα χειλη και χαμενη στις σκεψεις της.
Ενα ρομποτ που σκεφτεται στην απολιθωση του .
Νιωθει ομως ....


Εφαγαν στην απολυτη σιωπη ...
Εκεινη δεν ειπε τις ιστοριες της ημερας ...
Δεν πηρε ουτε εκεινο το λειψο χαδι στα μαλλια ....
Ειχε μονο κολλημενο στο μυαλο της
Κοκκινο + πουτανες +χερια = ΠΟΝΟΣ και ΝΑ ΜΗΝ της ΜΟΙΑΣΩ να το θυμαμαι σκεφτοτανε .

Απο τοτε στα κλεφτά θυμότανε να αποφευγει το κοκκινο .
Να κρυβει τα χερια της .
Να μην μοιαζει σε κανεναν .
Οσο για τις πουτανες .....δεν ηξερε αλλα θα μαθαινε .



ΥΓ. αντι ιστοριας
πεθανε ακομα μια φορα στη ζωη της για 10 νυχια βαμμενα κοκκινα με κερομπογιες
Εκεινη , η μανα , σκοτωμενη η ιδια , σκοτωνε ενα παιδι-κορη-γυναικα .
Και την σκοτωσε ....
Εκεινη Δεν αγαπησε τιποτα απ αυτα που ειχε πανω της .
Μονο τις ασυμμετρες φακιδες της
Πενθησε το κοκκινο και το πενθει ακομα ....
Απεκτησε μονο μια κεραμιδι-κοκκινη φουστα που ισως να της θυμιζει την προδοσια .
Ισως ,την ημερα που εκεινος εφυγε, να ηθελε να τον συγχωρεσει και γι αυτο .
Γιατι εκεινο το μεσημερι δεν ηταν οι λεξεις μονο που την σκοτωσαν αλλα η ΑΠΟΥΣΙΑ
του .
Ισως απο συνηθεια να κρυβεται στον εαυτος της για να μην ποναει, (αλλα ειναι ανοητος οποιος πιστευει πως κρυμμενος δεν θα ποναει) ,
άρχισε να τρωει τις σαρκες της .
Χαλασε στα μικρα της χερια την ηδονη του ωραιου .


ΥΓ. αντι επιλογου
Γραφοντας σου ....αυτο το βιβλιο-ιστορια , το βαζω στη θεση του .
Το καθαρισα στο λογο και στο φοβο και τ αφηνω να στραγγιξει ο,τι εχει απομεινει .
Και το τακτοποιω σε κεινον τον λευκό πουκαμισενιο ωμο .
Αν και, οταν γραφεις, δεν ξεκουραζεται η ψυχη σου οσο οταν τα διηγησαι .....
Ή ακομα ακομα ειναι διαφορετικα οταν κλαις στις αναμνησεις και χεις καποιον να προσεχει ποση θαλασσα θα κλαψεις .
Ωστοσο ας πουμε πως σημερα τουτη δα τη στιγμη, αυτοι, η παρεα των τριων της
ιστοριας , πηρε μια ανασα .
Κι αυτο ειναι κατι .

ΥΓ. ενα χαμογελο -ανασα
-στον KYRIAZ , στον αγαπητο Γιαννη γιατι με την υπεροχη μουσικη του που αφηνει
καθε τοσο σαν αποτυπωμα της ψυχης του στο χώρο του και που εγω φυλλαξα ,
μπορεσα να γραψω αυτο το κομματι .
-στον Πανο γιατι με τον τροπο του, με εκανε να νιωσω και να εξηγησω την ΑΠΟΥΣΙΑ
-στην Ναταλια γιατι ετσι απλα μια μερα ξυπνησε και με σκεφτηκε
-στον Κλεανθη

Ιωαννα

10 σχόλια:

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Ενα κείμενο γραμμένο με μικρές φωτιές αντί λέξεις. Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας.

kyriaz είπε...

Συγκινημένος...
Τι να πω...
Το "σ' ευχαριστώ" πολύ λίγο φαντάζει...

Ξερεις κάτι;....
Αν μπορούσα,θα έβρισκα τη μικρούλα τώρα που θα έχει μεγαλώσει και θα της φίλαγα τα νύχια λέγοντάς της πως δεν έχω δει ωραιότερα-έτσι που μπήγονται στις σάρκες της ζωής για να κρατηθεί...

Καλά να είσαι Ιωάννα!

kyriaz-teiresias(γράφω και ως τειρσίας στο xrismoi.blogspot.com)

Weaver είπε...

Τα τραύματα της σκληρής πρόωρης ενηλικίωσης , όταν η έννοια της "αμαρτίας" , αρχίζει να τυραννά την ψυχή του ανθρώπου.
Εξαιρετικό κείμενο, γέννημα ευαίσθητης δημιουργού

Χαρυβδιςς είπε...

apokalyptiko kai den to fobhuhkes .....thn kalhspera moy

Ναταλια Καππα είπε...

Κοριτσάκι σε είδα και χαμογέλασα- χέρια+ πουτάνες + κόκκινο= ...

τα φιλιά μου

Socrates Xenos είπε...

Καλό δρόμο δάσος
Πακέταρε καλά τις ρίζες σου
Μ` αγάπη
Σ.Ξ

ioeu είπε...

πολλά φιλιά και...
καλή πατρίδα!

Socrates Xenos είπε...

Με δυο σταγόνες σκοτάδι
ανάμεσα δακτύλων
μα δεν πειράζει
χτυπάει το πράσινο στο τζάμι
μισοσκόταδο
εντούτοις ανάλαφρο φτερό

Μπαινόβγαινε εσύ
από απόγεμα σε αυγή
είναι κοντά σ` όλα τα χρώματα η αγάπη

Καλό σου Καλοκαίρι
γλυκιά ψυχούλα

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Iωάννα σε κάθε κείμενο οι λέξεις είναι συνταιριασμένες με τέτοιο τρόπο που αποφεύγουν τα οριστικά νοήματα.Η αναζήτηση του νοήματος είναι ακριβώς η αναζήτηση.Να γιατί τα μικρά ή τα εκτεταμένα κείμενα εχουν τόση ζωντάνια!

Σε φιλώ!

Flying Libido With A Ukulele είπε...

μετρώντας το δικό μου χρωματολόγιο, κατά την προσταγή σου,
"κουρδιστό" στιχάκι θέλω να σκαρώσω
να συνάδει με τα κόκκινα χρώματα που έβαλες στον τίτλο και στο φουστάνι του λυρικού παραληρήματος...
Δεν βγαίνουν όμως οι λέξεις... Είναι πάνω από αυτές η μίζερη πραγματικότητα...
Γι' αυτό αλλάζω σελίδα και αντιγράφω από την 23η Χρυσηίδα Ρέμβης- με τρόπο να απορρέει μια υποδόροια ευχή:
"ζωγραφίζω μιαν καινούργια μέρα εβένινη
χωρίς μεσημέρι
ζωγραφίζω το πρωί δυο μεγάλα μάτια
από ουρανό γαλάζιο
σμάρι κορυδαλούς και χίμαιρες-
εις αύριον οι σπουδαίες μυοσωτίδες

δεν είμαι παρά το άθυρμα
στις κλαίουσες μονομανίες μου
στα χείλια του ασφόδελου ασωτεύει
μια πολιτεία πασχαλίτσες
πλην η ευχή σ' αυτή τη στιχοπλοκή
πεμπτουσία υπερεγώ
γυρεύοντας παραληρήματα της ποίησης

ό,τι κι αν ζωγραφίζω
οξιές ερειπωμένες πίσω απ' το κρυμμένο βλέμμα
δισταγμοί που βιώθηκαν κι άλλοι που δεν
διατέλεσαν ριπές του ανέμου
στον τρύπιο ουρανό-
ζωγραφίζοντας λέξεις ανθίζουν ποιήματα
προσάναμμα μοναξιάς που κουβανώ on line στο P.C. μου"