Καλημέρα σου Καληνύχτα.

.
Οταν ακουμπούν οι αέρηδες τις Alba ... 'συχάζονται ακόμα τα κορμιά μας ,
στα ζεσταμένα σεντόνια των ονείρων ...
Γυμνές, οι σύντροφες σκέψεις, ταλανίζονται στις προσευχές του ελέους .

Χαραγμένα ερωτηματικά διαγράφονται στους ήχους της κίνησης σωμάτων,
που ξυπνούν ανυποψίαστα ...

Με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος, ξεφυλλίζω στα μάτια μου τη πόλη .
Το σώμα τ' ουρανού που ερωτεύονται τα γλαρόπουλα-μάτια,
στη καθημερινή τους αγωνία .

Αφήνω να τρέξει το νερό των ήχων ...να ξυπνήσει την πανδαισία των αγωνιών μου ....
Μπορώ ακόμα και να ντυθώ τα δάκρυα που σταμάτησαν στα δένδρα ...
Κι' έτσι, ... με τη μελαγχολία των ουρανών βαπτισμένη στα βλεφαρά μου ...
ν' απαγγείλω το χαμόγελο της Καλημέρας ...

Ήσυχη ... στο βασίλειο των ξωτικών ... ξωτικό κι' εγώ ...
τραβηγμένο μέσ' απο τις .. fiabe .

H μέρα αντανακλά το φως της ψυχής μου ...
Έχει μια αφόρητη αγνότητα να μοιραστεί, στα ψίχουλα της καθημερινότητας ....

Θεέ μου ...
Τόσα γιατί με περικύκλωσαν ξαφνικά ....
ή θαρρείς πως, μόλις τώρα, ανακάλυψα πως δεν βλέπω στεριά ...
Γή, ν' ακουμπήσω το σαρκίο του εαυτού μου ...
το μετέωρο βλέμμα της παγίδας ......

Πού πάμε .....
Πού καταλήγει η θάλασσα οταν δεν ταξιδεύει άραγε ;
Πού χαράζει η πλώρη το σμιλεμένο σύννεφο της αγωνιάς ....
Πού σταματά ο ήχος να ξυπνά τη παγίδα του εαυτού μας ...
Πού αρχίζει να χαράζει η ζεστασιά, την ανάγκη μιας παρήγορης αγκαλιάς ...
Πού πετάχθηκε στραπατσαρισμένη η λέξη ... Πιστεύω ...
Πού φύλαξα τα όνειρα της νεότης μου και δεν τα βρίσκω πια ...
Πού μαζεύτηκαν οι ανάσες μου;
Πού είμαι ...
Ποιά είμαι ...

Καλημέρα σου ... Καληνύχτα ...

Mη ξεχάσεις το φως της Alba στο παράθυρο ν' αγγίξεις ....

Έτσι, είναι σα ν' αγγίζεις τις σκέψεις μου, τις ιδρωμένες,
στα βρεγμένα μου όνειρα.


Ιωάννα
.