Λαχανιασμένη ρανίδα σε φύλλα γινωμένα
ειναι ο χρόνος
και πέφτει πάνω μας σα ρούχο .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΕΦΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΩΣ ΕΔΩ. ΣΤO ΣΗΜΑΔΙ ΕΤΟΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ. ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΝΙΑΤΑ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΕΠΑΝΩ, ΣΤΗΘΟΣ ΜΕ ΣΤΗΘΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ. ΠΟΥ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΟΣΙΕΣ ΤΙΣ ΠΡΑΣΙΝΕΣ. ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΝΕΡΑ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΚΟΗΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΦΤΕΡΑ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ TOY. ...[ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ]
5 σχόλια:
Ιωάννα που είσαι;
Να 'ξερες ΠΟΣΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ!!!
Σαν τα χιόνια...
Πέρνα και απ' τις ΔΟΚΙΜΕΣ ΝΑΡΚΗΣ ΤΟΥ ΑΛΓΟΥΣ
κάτι θα βρίσκουμε να πουμε
κρυμμένοι πίσω από στίχους
...κι είναι τ' αγκάλιασμα του χρόνου άλλοτε τρυφερό και άλλοτε σκληρό
καλησπέρα joanna
Την καλησπέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου