Στο έρεβος , ο σχοινοβάτης
τρέμει τον εαυτό του .
Κανένας άνεμος δεν θα παρασύρει τα χέρια του
απ το φοβο .
Θα τρίζει αρμονικά τη μοναξιά του στο κενό .
Εκείνος και ο εκείνος
θα συνομιλούν για το τέλος της αρμονίας.
Ι.Γ
8/2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Κλέβουν κομμάτια της ψυχής του
αδίστακτοι έμποροι
φωτεινής σαρκός....
(της Μαρίας Νικολάου - το διάβασα πριν από λίγο στο ιστολόγιο της και είπα με αυτό να πω την καλημέρα μου στο Σχοινοβάτη σου
και στη θυμωμένη σιωπή σου)
Για τον Σχοινοβάτη...
"αν μπορούσες
το χείμαρρο...να μη πνιγώ
να πιείς...
μάτια κλειστά
ακίνητη...
μα το μεθύσι του κόσμου
δόλωμα
και το σχοινί μου αγκίστρι
μαζί σου ξετυλίγεται...
στόμα σε ζεστή φωνή,
ν'αφήνεσαι πώς νιώθεις
σε μεγάλα όνειρα εσύ..."
("Αμέθυστο" ,από τους ΨΙΘΥΡΟΥΣ)
επικινδυνη η ισιρροπια στο κενό...
ωραιος ο Σχοινοβάτης σου
καλησπέρα και φιλιά
Γλυκιά μου Ιωάννα,
Θα είμαι στο ΑΛΑΒΑΣΤΡΟ ,παίσει ο Μπραβάκης.(Δαμάρεως)
Θα χαρώ να σε δω.
Φιλιά πολλά.
(Σήμερα Παρασκευή 21 Νοεμβρίου.)
Σχοινοβατούμε στο έρεβος. Κι όμως στην άλλη άκρη του σκοινιού μας ¨("εκεί που πιά ο θείος αρχίζει ζόφος" - όπως το γραψε κι Ο Σικελιανός ) περιμένει πάντα ο άλλος μας εαυτός .
Τους χαιρετισμούς μου
Δημοσίευση σχολίου