Σαν σφάλλουν, σφάλλουν διπλά
Επειδή το τραγικό ταιριάζει στους μεγάλους, αλλά όχι και ο οίκτος, επειδή οι μεγάλοι σαν σφάλλουν, σφάλλουν διπλά, όπως έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αντί άλλου σχολίου για τους τίτλους τέλους της «ποδοσφαιρικής ιδιοφυϊας», Ζινεντίν Ζιντάν, ένα απόσπασμα από τις Βάκχες του Ευριπίδη, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά.
«Μορφές πολλές παίρνει το θεϊκό. Αγνωστο τέλος δίνουν στα πράγματα οι θεοί. Εκείνα που είναι να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται, δεν ήταν για να γίνουν».
Κ.Τ.
αρθρο της Ναυτεμπορικης ON LINE της 10/7/2006 το οποιο με καλυψε απολυτα και δινει τις ευλογες δικες μου απαντησεις στο ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΩΝ .
5 σχόλια:
Ακριβώς... αλλά όχι και ο οίκτος...
Βολκώφ
Για να φτάσεις να είσαι μεγάλος παίκτης χρειάζεται να έχεις αυτοπειθαρχία.Όπως βλέπεις υπάρχουν στιγμές που μπορούμε να τα διαλύσουμε όλα.
Ακούω πολλούς να έχουν σαν υπόδειγμα τον Γκάλη.Συμφωνώ χωρίς να ξεχνώ όμως το επεισόδιο με τον δημοσιογράφο.Για όσους δεν θυμούνται να τους αναφέρω πως όταν πρωτοήρθε ο Γκάλης στην Ελλάδα γρονθοκόπησε έναν δημοσιογράφο που τον είχε μπερδέψει με τον Συρίγο.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
Σε χαιρετώ!
Τ` ανέντιμο, το σκόπιμο, το πονηρό
του οφέλους
θέλει την κουτουλιά του. Άμεσα.
Το έγραψα κι αλλού,σε άλλον φίλο που αναφέρθηκε στο θέμα:
Ίσως ακούγεται άσχημα,μα εμένα μου άρεσε αυτή η στιγμή.
Ήταν ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Με πάθη!
Αληθινός,σάρκινος.
Αφήνω την αγάπη μου!
Σε όλους σας!
Η ένταση, η απογοήτευση και η συνειδητοποίηση του τέλους τον έκαναν να ξεχάσει όλες του τις καλές στιγμές! Πόσα παιδιά δεν τον είχαν για ίνδαλμά τους! Κρίμαααα!
Δημοσίευση σχολίου